Piano works
Ανέκαθεν η κυκλοφορία ενός δίσκου μόνο με μουσική για πιάνο αποτελούσε για τον κάθε συνθέτη, πόσο μάλλον και εκτελεστή, μια ξεχωριστή πρόκληση. Υπό αυτό το πρίσμα ο σκωτσέζος Craig Armstrong δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Και γιατί, άλλωστε, όταν έχει εξαρχής το ισχυρότερο προσόν: να έχει γράψει το μεγαλύτερο μέρος της μέχρι σήμερα μουσικής του στο πιάνο.
Έτσι, ό,τι παρουσιάζει στο 'Piano Works', και κυρίως εκείνα τα θέματα που κατά το πρόσφατο παρελθόν αποτέλεσαν επενδύσεις για ταινίες, είναι θα έλεγε κανείς μια επιστροφή από τον ίδιο τον άνθρωπο που τα δημιούργησε στην πρωταρχική, απλούστερη μορφή τους. Μια απογυμνωμένη προσέγγιση, η οποία, ίσως, δεν συνάδει ως η λογικότερη προέκταση μιας καριέρας με glamour συνεργασίες (η Madonna και οι U2, ανάμεσα σε άλλους), αλλά γίνεται το ίδιο ανεμπόδιστα κομμάτι της.
Ο σκηνοθέτης Baz Luhrmann ήταν από τους πρώτους που εντόπισαν και εμπιστεύτηκαν τη φιλμική διάσταση της μουσικής του Armstrong, κάτι που δεν φαίνεται να το ξεχνά και ο ίδιος. Το 'Satine's Theme' υπήρχε αρχικώς στο soundtrack του δικού του 'Moulin Rouge' και το 'Morning Breaks' ομοίως στην ταινία του 'Romeo And Juliet'. Από soundtracks για τον κινηματογράφο έρχονται εδώ αλλά δύο θέματα: το 'Glasgow Love Theme' από το 'Love Actually' του Richard Curtis και το 'Theme From Orphans' από την ταινία 'Orphans' του Peter Mullan.
Στο δίσκο περιλαμβάνονται, επίσης, versions για πιάνο δύο κομματιών από τα περιεχόμενα του παλιότερού του album 'Space Between Us', τα 'Laura's Theme' και 'Weather Storm', τότε σε συνεργασία με τους Massive Attack, καθώς και το 'Heatmiser 2', ένα track που είχε γράψει για τους τελευταίους. Τα υπόλοιπα θέματα αποτελούν νέες συνθέσεις.
Ο Craig Armstrong βγάζει εδώ, επιπρόσθετα, και το δεινό ταλέντο του ως δεξιοτέχνης εκτελεστής, αλλά και ως παραγωγός. Το άγγιγμά του στα πλήκτρα είναι όσο πρέπει απαλό, αισθησιακό και ντελικάτο, με εξαιρετικό δεξί, δίνοντας την εντύπωση πως βρίσκεται σε ένα διαρκές φλερτ, ότι νομίζει πως κάνει μια "παρθένα" εξερεύνηση που στη συνέχεια γίνεται από μόνη της υπερβατική. Ίσως είναι από τις λίγες εκείνες φορές που η προτροπή να ξεπεράσουμε την κατανόηση των ήχων που παράγονται και να τους διαισθανθούμε, όπως και ο ίδιος ο πιανίστας κάνει, είναι τόσο φανερή και έξω από υποσχέσεις.
Αν και το μεγαλύτερο μέρος του 'Piano Works' ηχογραφήθηκε στο Παρίσι και το ύφος του Armstrong ακούγεται πολύ εντός της τεράστιας γαλλικής παράδοσης σε παρόμοια μουσικά έργα και το κοσμοπολίτικο πνεύμα τους, είναι σίγουρο πως δεν θα γίνει ποτέ ένας νέος Erik Satie. Πιθανόν και να μην θέλησε ποτέ του κάτι τέτοιο.
Σε μια χρονιά, ωστόσο, που τα albums με μουσική για πιάνο έχουν από ό,τι διαπιστώνουμε την τιμητική τους, το 'Piano Works' ανήκει στα σπουδαιότερα που κυκλοφόρησαν. Μεστό, ουσιαστικό, ευαίσθητο, φαντασμαγορικό και ασυναγώνιστα γοητευτικό. Μετά την επιτυχία του 'The Piano' του Michael Nyman το 1993, εξάλλου, άλλαξαν άρδην και οι απαιτήσεις από τον ρόλο του πιάνου στη μοντέρνα εποχή. Για να φτάσουμε προ λίγων χρόνων στον Sylvain Chauveau, φέτος στον Max Richter, αλλά και στον Michael Riesman, που κατέθεσε μια επί του συνόλου μεταφορά για πιάνο ολόκληρου του score του Philip Glass για το προπέρσινο '{The} Hours'. Και σημειολογικά, τουλάχιστον, το σύντομο 'Fugue' είναι η σύνθεση με τις πιο μεταμοντέρνες πτυχές στο παρόν cd και από αυτές που διευρύνουν τον ορίζοντα, πέρα από το κλασικό.
Για την ιστορία να αναφέρω ότι στο enhanced cd υπάρχει ένα πολύ όμορφο trailer του σκηνοθέτη David Barnard, με εικόνες από τη γαλλική πρωτεύουσα και αξιοσημείωτη φωτογραφία, καθώς και ένα hidden track που μοιάζει με παραλλαγή πάνω στη βασική μελωδία του 'Finlandia', τη γνωστότερη σύνθεση του Jean Sibelius.
Ένας θαυμάσιος δίσκος, ατμοσφαιρικός και ρομαντικός, χωρίς, όμως, να σε καθησυχάζει ή να σε αποπροσανατολίζει προς το σήμερα και τις αξίες του. Κάπως έτσι έχει αυτή η πρόκληση. Αναζητήστε την. Τουλάχιστον ...
