Particles & waves
Στο έβδομο στούντιο άλμπουμ τους φτάνουν αισίως οι Cranes, έχοντας διανύσει μια μακριά πορεία από το Portsmouth του 1988, στη Dedicated και εδώ και μερικά χρόνια πλέον στο δικό τους label, τη Dadaphonic.
Όσοι τους έχουν δει ζωντανά θα μιλούν πάντα για μια εμπειρία απολαυστική και αξέχαστη, η οποία μόνον εν μέρει αναπαράγεται ακούγοντας το περσινό ‘Live In Italy’. Στο στούντιο, πάντως, οι Cranes του 2004 και του ‘Particles & Waves’ ελάχιστη σχέση έχουν με το συγκρότημα που έδωσε το 1993 το ‘Forever’ - ένα από εκείνα τα μεγάλα και άφθαρτα pop anthems των nineties. Ασχέτως αν το δίδυμο των αδελφών Ali και Jim Shaw προσπαθούν να ξεπεράσουν την ισχνή έμπνευση, που τελευταίως δεν καρποφορεί τίποτα σπουδαίο, και την συνθετική καμπή, εμφανέστατη πλέον, εμπλουτίζοντας τον ήχο της μπάντας με καινούργιες, modern oriented, ιδέες.
Στο ‘Particles & Waves’ αυτό που εξαρχής γίνεται αντιληπτό είναι τα άφθονα, περισσότερα από κάθε άλλο δίσκο της μπάντας, ambient και ηλεκτρονικά στοιχεία. Όταν δε αυτά συνταιριάζονται με το γνώριμο dream pop ήχο από τα παλιά και τα μαγευτικά φωνητικά της Ali Shaw, το ανέκαθεν χαρακτηριστικό γνώρισμα των Cranes, τα αποτελέσματα παίρνουν τη θετικότερη έκβαση, κάνοντας tracks όπως τα ‘K56’, ‘Streams’, ‘Astronauts’ και ‘Far From The City’ να ξεχωρίζουν. Το τελευταίο είναι μακράν το καλύτερο από τα νέα τους τραγούδια και η μοναδική στιγμή του παρόντος που νιώθεις πως εδώ κάτι συμβαίνει τέλος πάντων, κάτι που δεν περιορίζεται στα του απλώς ευχάριστου ακούσματος, το οποίο ακολουθείται μετά απ’ το κενό. Το προτελευταίο είναι ένα όμορφο instrumental που δέκα χρόνια πριν θα χρησίμευε αποκλειστικά ως b-side, όπως κάποτε το υπέροχο θέμα από την ταινία ‘Scarborough Ahoy!’.
Ωστόσο, η γραφή τους δεν εντυπωσιάζει πια και, συγκριτικά πάντοτε, το νέο αυτό cd των Cranes είναι το συνθετικό τους ναδίρ, μια απλώς φιλότιμη προσπάθεια για ένα comeback με αξιοπρέπεια, κυνηγώντας ξανά ό,τι και ανέκαθεν: το αέναο του ονείρου και τη φυγή από την πραγματικότητα. Και εντάξει δεν τίθεται εδώ θέμα ήθους, αλίμονο.
Από την άλλη όμως τι στραβοπάτημα και αυτό στο ‘Every Town’, ε; Με ευθείς αμερικανικές επιρροές και τον Jim Shaw σε μια κοινότοπη φωνητική ερμηνεία σε ένα κομμάτι μετριότατο που καλύτερα να μην έβγαινε ποτέ.
Ναι, δεν περίμενα ποτέ ότι θα έγραφα για το πόσο κουραστική μπορεί να γίνει η επανάληψη με αφορμή δίσκο των Cranes. Στο ‘Particles & Waves’, όμως, είναι ίσως η πρώτη φορά που ακόμη και η μαγεία του αργόσυρτου αισθησιασμού τους ακούγεται τόσο κατευνασμένη και αναποτελεσματική. Το ‘Light Song’ είναι ίσως το μοναδικό closing track σε δίσκο τους που δεν υπόσχεται τίποτα για το μέλλον (ή λέτε ακριβώς τα ίδια;).
Σε όσους γνωρίσουν τους Cranes με αυτό το album θα τους προέτρεπα να ψάξουν, και μάλιστα το συντομότερο, τις παλιότερες κυκλοφορίες τους. Σε όσους τους ξέρουν ήδη, να αποφύγουν ένα μέτριο cd. Σ’ αυτούς που δεν έχω να πω έστω μια κουβέντα είναι οι fans. Ελπίζω να ξεπεράσουν το παρόν ολίσθημα με χιούμορ. Συμβαίνουν και αυτά.
