The feeding of the 5000 (Re-issue)

Southern Studios 28th October 1978
01. Asylum
02. Do They Owe Us a Living?
03. End Result
04. They've Got a Bomb
05. Punk is Dead
06. Reject of Society
07. General Bacardi
08. Banned from the Roxy
09. G's Song
10. Fight War Not Wars
11. Women
12. Securicor
13. Sucks
14. You Pay
15. Angels
16. What a Shame
17. So What?
18. Well, do They?

IGNORANT & RIMBAUD IN DUO (STORMPOOPER)
Dial House May 1977
19. Do They Owe us a Living?
20. Blackburn Rovers - thread track

CRASS IN SOHO
Studio Unknown 27th August 1977
21. Heartbeat of the Mortuary
22. Do They Owe Us a Living?
23. Demolition
24. I Don't Like It
25. Pissedorf - thread track

CRASS IN DEMO
Southern Studios 27th February 1978
26. End Result
27. G's Song
28. General Bacardi
29. Securicor
30. Angela Rippon
31. Major General Despair
32. Do They Owe Us a Living?
33. Punk is Dead
34. Come to southern studios - run out track

Germany Got Baader-Meinhof, England Got Punk...
Ήταν μια φθινοπωρινή μέρα του 1978 όταν οι εργαζόμενοι σ' ένα εργοστάσιο κοπής δίσκων βινυλίου στην Ιρλανδία αποφάσισαν να απέχουν από την εργασία τους. Αιτία ένας δίσκος από ένα punk συγκρότημα που περιείχε ένα κομμάτι ότι πιο βλάσφημο είχαν ποτέ ακούσει τα πουριτανικά αυτάκια τους ως τότε. Τίτλος του κομματιού Asylum και εταιρία η Small Wonder. Το κομμάτι αποσύρεται σε συνεννόηση με το συγκρότημα, αλλά στη θέση του μπαίνει ένα δίλεπτο σιωπής ονομαζόμενο "The Sound Of Free Speech". Όσοι ήθελαν να τ' αποκτήσουν δεν είχαν παρά να στείλουν μια άδεια κασέτα στο γκρουπ η οποία και τους επιστέφονταν γεμάτη. Η μικρή ιστορία του Asylum τελειώνει όταν το γκρουπ το κυκλοφορεί ως single από την δική του εταιρία που στο μεταξύ είχε δημιουργήσει.

Το αμαρτωλό γκρουπ υπεύθυνο γι' αυτή την ανακατωσούρα λέγονταν Crass και ήταν δημιούργημα ενός σχεδόν αγροίκου πιτσιρικά γεμάτου οργή για το σύστημα και πίστη πως κάποια στιγμή θα το αλλάξει. Άδραξε την ευκαιρία όταν άκουσε τον Strummer να λέει "If You Think You Can Do Better, Start Your Own Band". Alter ego του ένας μεσήλικας intellectual avant - garde καλλιτέχνης ποιητής και συγγραφέας. Τα ετερώνυμα έλκονται και το anarcho - punk παίρνει σάρκα και οστά. Ήταν μόλις 1978 και οι Sex Pistols είχαν ξεφτίσει, οι Clash γνωστοί λογάδες είχαν ήδη ξεπουληθεί και το punk σαν μια ακόμη μόδα οδηγούνταν στον αφανισμό και τη μιζέρια.

Οι Crass με το Feeding, το "ανοιχτό" τους σπίτι, το αίσθημα και την αισθητική του D.I.Y. ήλθαν την κατάλληλη στιγμή και μανιασμένα ολοκλήρωσαν τα μισόλογα και τις φιλοσοφίες που ανεπιτυχώς καταπιάστηκαν οι άνωθεν punks.

Well, Do They?
Είναι μια φθινοπωρινή μέρα του 2010 και το βουητό από το feedback της κιθάρας εξακολουθεί τριάντα και χρόνια να μην μπορεί να κρύψει τους βλάσφημους στίχους του Asylum. Τα απλά, σχεδόν όμοια σε κάθε τραγούδι στρατιωτικά σαν εμβατήρια ντραμς, ακόμη τεντώνουν τα' αυτιά μας. Η κιθάρες εξακολουθούν να μην παίζουν σχεδόν τίποτα εκτός από παραμόρφωση και οι στίχοι εκσφενδονίζονται ακόμη, μανιασμένοι στα όρια της λαρυγγίτιδας σα να μην υπάρχει αύριο με πάθος ανεξέλεγκτο και οργή, οργή, οργή. Α! και ναι. Με τη ψηφιοποίηση των αναλογικών tapes επιτέλους ακούγεται και το υπέροχο μελωδικό σαν κελαΐδισμα μπάσο που με αλχημείες και χωρίς πάντα επιτυχία προσπαθούσαμε να ακούσουμε καθαρά στα δύσμοιρα pick-up μας.

Το Feeding Of The 5000 Thousand επανακυκλοφορεί με βελτιωμένο ήχο. Βγαίνει για να μας θυμίσει πως υπήρξε κι αυτό το punk.Το πραγματικό punk ενάντια στο βαρετό, το προσποιητό, αυτό που δεν εξέφραζε τα παιδιά των δρόμων. Το ανένταχτο πέρα από μάνατζερ, δισκογραφικές και club και βασιζόμενο στο τρίπτυχο Love, Peace, Anarchy αυτό που έφτιαξε μια ολόκληρη σχολή επιδραστικότερη από την πιο επιδραστική αυτή των Sex Pistols.

Και βγαίνει σ' ένα θεσπέσιο artwork δημιούργημα της G. Sus της μίας από τις τρεις κοπέλες των Crass, σ' ένα χοντρό χαρτονένιο κουτί που περικλείει μέσα του ένα βιβλιαράκι εξηντατεσσάρων σελίδων με μια μικρή εισαγωγή του Ignorant, μια πολύ μεγαλύτερη του Rimbaud, πολλές φωτογραφίες για πρώτη φορά εμφανιζόμενες, και φυσικά τους στίχους αναπόσπαστο κομμάτι του δημιουργικού του γκρουπ.

Επίσης, ξεχωριστά και σε μικρογραφία διαστάσεων CD, το original ασπρόμαυρο εξώφυλλο σήμα κατατεθέν για όλες τις κυκλοφορίες της εταιρίας με το ίδιο άνοιγμα και φυσικά με το θρυλικό χέρι στα συρματοπλέγματα. Το CD εκτός από τα δεκαοχτώ κομμάτια του Feeding περιλαμβάνει τις πρώτες πρόβες για να βγει το Do They Owe Us A Living με Ignorant και Rimbaud ως ντουέτο, πέντε κομμάτια ηχογραφημένα όταν το γκρουπ μετρούσε μέρες και πριν καν την πρώτη τους συναυλία και το demo του 1978 με εννέα ακόμη τραγούδια.

Είναι μία κυκλοφορία προσωπική προσπάθεια του Rimbaud με τη βοήθεια της Sus και του Ignorant. Τα υπόλοιπα μέλη ή αδιαφόρησαν ή εναντιώθηκαν στην επανακυκλοφορία χωρίς όμως περαιτέρω συνέχεια. Μάλιστα στα πλαίσια των The Crassical Collection σε λίγες μέρες βγαίνει το Station και αργότερα υπάρχει προγραμματισμός και για τα υπόλοιπα. Ως τότε...