Penis envy (Re-issue)
Επανέκδοση του τελευταίου προπολεμικού δίσκου τους. Του Μίλτου Τσίπτσιου
Southern Studios December 1980
1. Bata Motel
2. Systematic Death
3. Poison in a Pretty Pill
4. What the Fuck?
5. Where Next Columbus?
6. Berkertex Bribe
7. Smother Love
8. Health Surface
9. Dry Weather
10. Our Wedding
Bonus tracks
11. Yorkie Talk (Compiled from archive material 01/09)
12. Yes, Folks (Collage of Our Wedding/Loving hoax 01/09)
13. The Unelected President (Rewrite remix of Major General Despair 2003)
Germany Got Baader-Meinhof, England Got Punk, But It...
Μετά το Stations Of The Crass και την άνοδο στην εξουσία της Μάργκαρετ Θάτσερ, οι Crass, χρειάστηκε ν' αναπροσαρμόσουν για λίγο τους στόχους τους, αφήνοντας κατά μέρος τα λιβελογραφήματα απέναντι στη μουσική βιομηχανία και το custom punk, ή τις γενικές και αόριστες επιθέσεις ενάντια στο σύστημα, την κοινωνία και τα παρελκόμενα τους. Για την ώρα, ο νούμερο ένα εχθρός τους ήταν η σιδηρά κυρία και οι συντηρητικές αποφάσεις της που γυρνούσαν μέρα με τη μέρα την Αγγλία πολλά χρόνια πίσω. Τα σιγκλάκια τους Bloody Revolution, Nagasaki Nightmare και Rival Tribal Rebel Revel, είναι ευθείες επιθέσεις εναντίον της ίδιας αλλά και της πολιτικής της.
Κάποια στιγμή όμως μ' όλα αυτά, η κατάσταση άρχισε να γίνεται βαρετή, ή καλύτερα μονοδιάστατη, φτάνοντας ίσως και στα όρια της γραφικότητας. Ήταν τότε που έπεσε στο τραπέζι η ιδέα της Libertine για ένα άλμπουμ αποκλειστικά με γυναικεία φωνητικά και με concept περιεχόμενο αφιερωμένο εξ' ολοκλήρου στη γυναίκα. Ήταν αναμφισβήτητα ένα ακραίο και ασυνήθιστο τόλμημα που εγώ τουλάχιστον γνωρίζω μόνον δύο παρόμοιά του, αυτά των Poison Girls με το Hex και των Au Pairs με το Playing With A Different Sex. Και στις δύο αυτές φορές τα αποτελέσματα ήταν άριστα και έμενε να φανεί αν θα τρίτωνε το καλό. Όλο το γκρουπ έδωσε τον καλύτερό του εαυτό για το συγκεκριμένο δημιούργημα και ο δίσκος ήταν γεγονός τρία χρόνια πριν το 1984.
Το Penis Envy ήταν ο πρώτος δίσκος των Crass που απέκτησα στο μυθικό ποσό των οχτακοσίων δραχμών. Ήταν και από τους πρώτους της δισκοθήκης μου που ως τότε (καλοκαίρι του 1983) περιλάμβανε το Westworld των Theatre Of Hate, το Crocodiles των Bunnymen και πέντε - έξι Joy Division. Ήταν δηλαδή το πρώτο μη συμβατικό άλμπουμ που έβλεπα στη ζωή μου καθώς αυτό ξεδίπλωνε και ξεδίπλωνε, ώσπου γίνονταν μια τεράστια αφίσα που όμοιά της δεν είχα ξανασυναντήσει. Το πρόβλημα ήταν πως δεν υπήρχε πικ απ στο σπίτι για να παίξει κι έτσι η μοναδική λύση ήταν το σπίτι ενός φίλου, του μόνου τότε με τέτοιου είδους ηχοσύστημα. Μαζεμένοι λοιπόν δυο τρεις ακόμη εκεί, ο καθένας με τα δικά του άλμπουμ, βάζουμε τη βελόνα ν' ακουμπήσει το Penis Envy.
Και τότε έρχεται το πρώτο σοκ!!! Μα ποιοι είναι αυτοί; Οι Crass δεν έχουν άντρα τραγουδιστή; Μήπως μπερδεύτηκαν οι κόπιες; Όχι Crass λέει πάνω στο βινύλιο! Λάθος δίσκος; Μήπως συνωνυμία; Τα ερωτηματικά όμως και το αρχικό σοκ, γρήγορα δίνουν τη θέση τους στο δέος...
...I'VE GOT FIVE, FOUR, THREE, TWO, ONE...
...Τι είναι αυτό που ακούμε ρεεε; Τι γυναικεία ορμή είναι αυτή στο Bata Motel και με τι ειρωνεία εκφέρεται η απόλυτη και άνευ όρων παράδοση της γυναίκας στον άντρα αφέντη της! Και ξανά δέος: Η ολική αναδρομή του ανθρώπου από την πρώτη μέρα της ζωής του ως το θάνατό του. "Another victim of their greasy pricks" στο Systematic Death με λόγια τόσο γρήγορα εκφερόμενα που ούτε προλαβαίνεις να παρακολουθήσεις διαβάζοντας τα!
Κοιταζόμαστε όλοι άφωνοι στα μάτια. Και οι εκπλήξεις δε σταματούν εδώ. Στα υπόλοιπα κομμάτια το punk δεν είναι πια όπως το ξέραμε και όπως το έπαιζαν ως τότε οι Crass. Συνδυάζεται πότε με ένα μελοδραματικό kraut rock, πότε με ψυχεδελικές και new wave άριες, πότε με οπερετικές jazz πινελιές που και πάλι μεταλλάσσονται σε ένα εκκωφαντικό και παρανοϊκό hardcore punk μοναδικής αισθητικής. Τα κομμάτια επικεντρώνονται στο φεμινισμό, χτυπούνε άγρια το σεξισμό, πολεμούν το σύστημα που χρησιμοποιεί τη γυναίκα σαν κρέας στο σφαγείο, που επιβάλλει τον καθιερωμένο τρόπο ζωής και τις πατροπαράδοτες παραδόσεις ξένες προς αυτούς όπως σχολείο, θρησκεία και οικογένεια.
Η φωνή της Libertine εξαίσια και συγκλονιστική, έχει θυμό που εντυπωσιάζει, κοφτερό πάθος και χλευασμό, είναι καυστική και συγχρόνως συγκινητική και ευαίσθητη. Ο Rimbaud συνεχίζει στο γνωστό μιλιταριστικό ήχο των ντραμς του, προσθέτει δε πολλά tapes, μεγάλη γκάμα κολλάζ ήχων και ψιθύρων που τα συνδυάζει με παράτολμη χρήση των συνθεσάιζερ. Το μπάσο και πάλι εκλεκτό, πρωταγωνιστεί σχεδόν σε κάθε τραγούδι, ενώ οι κιθάρες αυτή τη φορά προοδευμένες ακολουθούν όσο γίνεται τους κανόνες του συμβατικού rock, που σε κάποιες στιγμές ποπίζουν κιόλας.
Από τον δίσκο απουσιάζει ο Ignorant, που έμεινε για λίγο στα πιτς, και το βάρος των φωνητικών σηκώνει εξ' ολοκλήρου η Eve Libertine, εκτός του Health Surface και του Our Wedding όπου τραγουδά η Joy De Vivre. Το τελευταίο μάλιστα στην κόπια του βινυλίου (τη δική μου τουλάχιστον) δεν αναφέρεται στα credits, ενώ νομίζω πως σε μερικές επανακυκλοφορίες δεν συμπεριλαμβάνεται καν. Πρόκειται για ακόμη ένα τραγούδι που συζητιόνταν για πολύ καιρό καθώς μπήκε σε flexi - disc γνωστότατου mainstream περιοδικού που ασχολούνταν με γάμους, αγάπες και λουλούδια. Η φάρσα έπιασε καθώς το κομμάτι είναι ένα αιθέριο και αισθησιακό, βασισμένο στη συνοδεία εκκλησιαστικού οργάνου και διαποτισμένο από τους όλο νόημα ερωτικούς στίχους των Crass, χιλιάδες ανύποπτα ζευγάρια το χρησιμοποίησαν στην καλύτερη στιγμή της ζωής τους σαν μουσική υπόκρουση μη ξέροντας πως αυτό προέρχονταν από το γκρουπ που μια από τις προτεραιότητες του ήταν η καταστροφή του θεσμού του γάμου.
Τα χρόνια πέρασαν και να μετά από τριάντα χρόνια το Penis Envy επανεμφανίζεται στα ράφια των δισκοπωλείων αυτή τα φορά σε CD. Είναι η τρίτη επανέκδοση από τη σειρά The Crassical Collection μετά τις πρόσφατες επανακυκλοφορίες του Feeding Of The 5000 και του Stations Of The Crass. Το χαρτονένιο κουτί που το περιβάλλει, απεικονίζει ένα ακόμη κομμάτι από το logo του γκρουπ που σιγά - σιγά ολοκληρώνεται. Περιλαμβάνει τη μινιατούρα του original δίσκου με τα ανοίγματά του, τη διπλή χαρτονένια θήκη για το CD και το καθιερωμένο βιβλιαράκι με στίχους, φωτογραφίες και εισαγωγικό σημείωμα από τη Libertine και τον Rimbaud.
Εδώ τα bonus tracks είναι μόνο τρία και αυτά από το αρχειακό υλικό του συγκροτήματος. Είναι το Yorkie Talk ένας εκκλησιαστικός χριστιανικός ύμνος με αραβικούς στίχους, το Yes, Folks που είναι περίπου η διαφήμιση που έκανε το περιοδικό για το flexi που περιείχε το Our Wedding, και το Unelected President μια διασκευή του Major General Despair από το Christ - The Album, που την πρωτοσυναντήσαμε στη συλλογή Make Peace Not War το 2004.
Το Penis Envy είναι το ίδιο σπουδαίος δίσκος όσο και οι προηγούμενοι, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Η σπουδαιότητά του έγκειται περισσότερο στο γεγονός πως με βάση αυτού αναπτύχθηκε ένα καινούργιο και δυναμικό anarcho - feminism κίνημα με σπουδαία δουλειά στις αρχές των eighties, που πήρε τον φεμινισμό από τα ελιτιστικά κέντρα των πλούσιων γυναικών, και τον κατέβασε στους δρόμους. Οι Crass με το Penis Envy κατάφεραν σε έναν μόνο δίσκο αυτό που πάλευε η Woods με τους Au Pairs για πέντε ολόκληρα χρόνια. Ο στόχος πλέον είχε επιτευχθεί και για τους Crass είχε έλθει η ώρα να ασχοληθούν και πάλι με τη Μάγκι και την πολιτική τους.
Όμως τότε έγινε κάτι που κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει:
...Η Αγγλία έμπλεξε σε έναν αληθινό πόλεμο...
Συνεχίζεται.