Stations of the Crass (Re-issue)
Η δεύτερη επανέκδοση που επιφυλλάσσει και μια δυσάρεστη έκπληξη. Του Μίλτου Τσίπτσιου
STATIONS OF THE CRASS
Southern Studios 11th & 12th August 1979
1. Mother Earth
2. White Punks on Hope
3. You've Got Bog hands
4. Darling
5. System
6. Big Man, Big M.A.N.
7. Hurry Up Garry
8. Fun Going On
9. Crutch of Society
10. Heard Too Much About
11. Chairman of the Bored
12. Tired
13. Walls
14. Upright Citizen
15. The Gasman Cometh
16. Demoncrats
17. Contaminational Power
18. Time Out
19. I Ain't Thick, It's Just a Trick
20. Radio Radicals - thread track
THE JOHN PEEL SESSION
BBC Maida Vale 4, 28th March 1979
21. Shaved Women
22. They've Got a Bomb
23. Tired
24. G's Song
25. Mother earth
26. Gazonabit - run out track
Germany Got Baader - Meinhof, England Got Punk, But...
Αν μπεις φιλαράκι στο παιχνίδι των Crass, κάτσε και παίξε μέχρι τέλους. Αλλά γνώριζε πως οι Crass δεν ενδείκνυνται για διασκέδαση, δεν είναι το συγκρότημα που συντροφεύει τις παρέες σε στιγμές χαλάρωσης και ευεξίας. Όποιος ψάχνει κάτι τέτοιο είναι καλύτερα να τα παρατήσει και να φύγει, ή στη χειρότερη να παρακολουθήσει διακριτικά, χωρίς παρεμβάσεις και κριτικές, κρατώντας αυτά που του αρέσουν, και για τα υπόλοιπα... από δω παν κι άλλοι.
Και άντε ο ακροατής κάνει ότι θέλει. Αν λέγεσαι Ignorant και τραγουδάς για αυτό το γκρουπ τι κάνεις; Γιατί ο Ignorant έφτιαξε το γκρουπ και νόμισε πως αυτό που θα γίνονταν θα ήταν απλά στα πλαίσια της διασκέδασης, ένα συγκρότημα του άντε μάγκες punk rock ήμαστε ας τα πούμε έξω από τα δόντια να 'χει πλάκα και καληνύχτα. Αλλά όταν είδε που οδηγούνταν η κατάσταση μετά και το Feeding, έπρεπε να διαλέξει.
Και διάλεξε:
They say that we were trash; well the name is Crass, not Clash...
Το Stations Of The Crass κυκλοφόρησε για πρώτη φορά πέντε χρόνια πριν το 1984. Ασπρόμαυρο χαρτονένιο εξώφυλλο που αναδιπλώνονταν και κατέληγε σε αφίσα, διπλό βινύλιο με τρεις πλευρές στούντιο υλικό στις σαράντα πέντε στροφές, ηχογραφημένο παρακαλώ σε μία μόλις μέρα και η μια πλευρά live και σε "real time" από μία τους συναυλία στο Λονδίνο το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς. Βγήκε στη νεοσύστατη τότε Crass Records με δανεικά λεφτά από τους Poison Girls για τα πρώτα πέντε χιλιάδες αντίτυπα. Όταν αυτά εξαντλήθηκαν σε μία μόλις εβδομάδα, τυπώθηκαν νέες είκοσι πέντε χιλιάδες που είχαν την ίδια τύχη. Παρόλο που ο μουσικός τύπος στο σύνολό του σχεδόν τον μίσησε, αυτός την πρώτη του εβδομάδα έφτασε στο δεκαέξι του επίσημου τοπ της Αγγλίας, για να εξαφανιστεί ως δια μαγείας από αυτό μια εβδομάδα αργότερα.
Τέλος, ο τίτλος του άλμπουμ, όπως και η εικόνα του μπροστινού εξώφυλλου, είναι εμπνευσμένος από τις graffiti επιδρομές που κάθε βράδυ έκανε το γκρουπ με πρωτοστάτες τον Rimbaud και τη De Vivre στους σταθμούς του μετρό του Λονδίνου, graffiti που περιλάμβαναν εικαστικές και μηνυματικές παρεμβάσεις ενάντια στο σεξισμό, το σύστημα, τις πολιτικές παρατάξεις με κυρίαρχο στοιχείο το logo τους.
Η τωρινή επανέκδοση κρατάει την ασπρόμαυρη αισθητική και συνεχίζει την εικαστική της παρέμβαση από εκεί που την άφησε στο Feeding και θα την ολοκληρώσει στο Penis Envy και το Christ. Το κουτί περιλαμβάνει τη χαρτονένια συσκευασία του CD, τη μινιατούρα της πρωτότυπης έκδοσης, και το καθιερωμένο βιβλιαράκι με τους στίχους και τις εισαγωγές των Ignorant και Rimbaud.
Μια μικρή απογοήτευση έρχεται καθώς λείπει η live πλευρά της original κυκλοφορίας, αντικαθίσταται όμως από την πεντάδα των τραγουδιών που ηχογράφησε το γκρουπ στο μοναδικό session στον John Peel τον Μάρτιο του 1979. Σε αυτό έπαιξαν το Shaved Women της Annie Anxienty, τα They've Got A Bomb και G's Song από το Feeding, όπως και τα Tired και Mother Earth από το επερχόμενο Stations σε λίγο πιο πρώιμες εκτελέσεις. Το τελευταίο λόγω της θεματολογίας του δεν παίχτηκε στην πρώτη αναμετάδοση, παρά μόνο στη δεύτερη ένα χρόνο αργότερα.
Όσον αφορά τη μουσική πλευρά του δίσκου, αν και τους Crass δεν τους ακούς για τη μουσική τους, κυριαρχούν τα μονότονα στρατιωτικά εμβατήρια των ντραμς, αυτά που δημιούργησαν μια σχολή ολόκληρη στο Αγγλικό punk, που ζευγαρώνουν ιδανικά με το για μία ακόμη φορά εξαιρετικό και παραγνωρισμένο μελωδικό μπάσο. Η κιθάρα εξακολουθεί και βρίσκεται στον κόσμο της, τον κόσμο της ατονίας, της ηχητικής αναρχίας και της συνειδητοποιημένης στασιμότητας.
Όμως, ο αληθινός κόσμος και η ουσία της ύπαρξης αυτού του γκρουπ, ξεδιπλώνεται και βγαίνει στην επιφάνεια μέσα από τους στίχους που ξεκινούν με το ανατριχιαστικό έτσι όπως εκφέρεται από τον Ignorant Mother Earth που αναφέρεται στην παιδοκτόνο μάνα Myra Hindlen, σε μία υπόθεση που συντάραξε την Αγγλία στα τέλη των seventies, και συνεχίζει ακάθεκτο από εκεί που σταμάτησε το Feeding με ασυμβίβαστους στίχους και συνεχόμενες επιθέσεις που "στολίζουν" το customer punk στο White Punks On Hope, το τρίπτυχο θρησκεία, πολίτευμα και οικογένεια στο Big Man Big M.A.N., τον "κολλητό" τους Garry Bushell στο Hurry Up Garry, και γενικά σε οτιδήποτε τους ενοχλεί και είναι αντίθετο με τα ιδεολογικά τους πιστεύω.
Στο Stations η συμβολή του Ignorant είναι μόνον εκτελεστική καθώς οι πιο πολλές συνθέσεις προέρχονται από τον Rimbaud και οι υπόλοιπες από το Wright και τα τρία κορίτσια του γκρουπ. Πάντως τραγουδάει με την ίδια ορμή, την ίδια οργή και την ίδια απόγνωση, φωνάζει, ξεσπάει όπως στο Feeding, και με ακόμη μεγαλύτερη ένταση.
Τώρα πια που τα χρόνια έχουν περάσει, τα πάθη έχουν καταλαγιάσει και οι punk πρωταγωνιστές έχουν διαγράψει ο καθένας την πορεία του, αν είναι να διαλέξουμε τους δύο πιο επιδραστικούς δίσκους στην ιστορία του Αγγλικού punk, και τους βάλουμε σ' ένα χέρι τον καθένα, το ένα θα πιάσει το Station. Για τον άλλο πολλοί οι μνηστήρες.
Λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία του Stations Of The Crass στην κυβέρνηση ανέβηκε η σιδηρά κυρία. Οι Crass έπρεπε ν' αλλάξουν ρότα...
Συνεχίζεται...