Action Painting

To ότι η σπουδαιότερη καλτ μπάντα στην ιστορία θα μου έδινε την ευκαιρία και την τιμή να γράψω δύο λόγια για αυτή κάπoια στιγμή ήταν το μόνο σίγουρο. Το ότι θα έδινε ακόμη και τώρα, μετά θάνατον και την εποχή που δεν υπάρχουν πια ''χαμένες μπάντες'', την εντύπωση πως η κιθαριστική ποπ μπορεί να στρέφει τις καρδιές προς το ιδεώδες της έμπνευσης χωρίς την απαίτηση context και να εκπλήσσει χωρίς να ξαφνιάζει ήταν λιγότερο αναμενόμενο. Ό,τι υπάρχει από την περίοδο 66-68 σε δύο σιντί και ένα βιβλιαράκι για όσους θέλουν να αγαπήσουν χωρίς να κουραστούν.

Ο σύγχρονος μύθος θέλει το γκρουπ να είναι ισάξιο με τους Who, Kinks, Faces και τις λοιπές γνωστότερες psych/mod/rock δυνάμεις της εποχής. Αυτό βεβαίως δεν είναι ακριβές. Οι Creation δεν αγγίζουν τα ύψη που συνάντησαν οι υπόλοιποι κατά το peak τους όπως και οι υπόλοιποι δεν προσεγγίζουν την ανολοκλήρωτη αίσθηση επείγοντος και ροκ άγχους που χαρακτήρισε αυτούς στην ιδιαίτερη προ-ακμή τους. Γιατί ακμή δεν υπήρξε ποτέ και αυτό κάνει την καλύτερη από τη μουσική τους να εμφανίζει τις πιο γκαζωμένες συναισθηματικές στιγμές τους στα ήρεμα κομμάτια περισσότερο από τα σπιντάτα. 'How does it feel to feel' και αν κάτι νιώθουν πάντοτε δεν είναι ο χρόνος που τελειώνει, αλλά ο χρόνος που δεν πρόλαβε να ξεκινήσει.

Αυτό κάνει και τη μουσική τόσο ιδιαίτερη στο να τοποθετηθεί χρονικά και συναισθηματικά. Δεν είναι ότι ο συνδυασμός γκαραζορόκ, ψυχεδελοπόπ και αρενμπιμόντ είναι τόσο συγκλονιστικός, αν και τα τεχνικά στάνταρντ τους είναι κατά κανόνα υψηλότατα. Αυτό που τους κάνει να κινούνται στον δικό τους χωροχρόνο είναι η απροσδιόριστη συναισθηματική ένταση, η βιασύνη να αποτυπώσουν ό,τι νιώσουν. Κατά έναν περίεργο τρόπο δηλαδή η μουσική τους συνδυάζεται περισσότερο με τις πιο σουρεαλιστικές στιγμές των Wings, το μπέρδεμα των πρώιμων Ηuman League ή την ασυνέπεια του πανκ, παρά με τους ήχους που τους συνδέουν με τους σύγχρονούς τους.

Μαζί με τα όσα ξέρουμε - όσα πρέπει να ξέρουμε - έχουμε και την ανταμοιβή του συλλέκτη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση λίγα κομμάτια που ηχογραφήθηκαν πριν γίνουν επισήμως οι Creation (Μark Four, the legendary freakbeat γκρουπ). Κατά τα άλλα, τα καινούρια μιξ είναι εξαιρετικά και βελτιώνουν τη συνολική ποιότητα, χωρίς να χάνεται τίποτε από το ιδιαίτερο των τραγουδιών. Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η μουσική τους εκτιμάται μόνο συνολικά. Το στοιχείο της ψυχεδέλειας από μόνο του υπολείπεται της προοπτικής του ήχου που φιλοδοξεί να εκπροσωπήσει. Η mod σιγουριά δεν ακουμπά κάπου, τουλάχιστον όχι κάπου που δεν ακούμπησαν άλλοι. Οι κιθάρες καθαυτές δεν αλλάζουν τον κόσμο σου και αν προλέγουν το κατοπινό indie, αυτό είναι κυρίως το διεκπεραιωτικό - δε χρειάζονται καν τα αστεία περί Biff Βang Pow, έτσι; Και όμως όταν ξεκινούσαν να αποτυπώσουν την αλήθεια τους σε νότες ήταν η καλύτερη μπάντα στον πλανήτη, το συναίσθημα των τραγουδιών ήταν αυτό του ακροατή και όχι του δημιουργού, όπως συμβαίνει πάντοτε στην πραγματικά υπερβατική ποπ.

Έπρεπε να αποκατασταθεί η αδικία, λοιπόν, και η ιστορία τους να αποκτήσει τη συνοχή που της έλειπε. Όσο για το αν τελικά θα γίνονταν οι νέοι Μπιτλς στην περίπτωση που δεν ήταν άτυχοι και μπορούσαν να κρατήσουν μία σταθερή σύνθεση, ουδείς ξέρει και δεν έχει και σημασία. Στην περίπτωση αυτή δεν θα ήταν οι Creation, και αν δεν είσαι οι Creation πολύ λίγα άλλα πράγματα θα άξιζε να είσαι στη μουσική.