By the roads and the fields
Έπρεπε να πέσω με τα μούτρα στο ψάξιμο και στη μελέτη για να ανακαλύψω όλα εκείνα τα στοιχεία που θα μετέτρεπαν τους Crescent από ένα άγνωστο (έως τώρα σε μένα) σχήμα σε μια οικεία μπάντα, που θα με έκανε να νιώθω ότι πορεύομαστε μαζί χρόνια. Έτρεξα λοιπόν κι αγόρασα και το προηγούμενο άλμπουμ τους ‘Collected Songs’, ξεκοκκάλισα το βιογραφικό της Fat Cat και διάβασα περί των πενήντα κριτικών και παρουσιάσεων τόσο του ‘By the Roads and the Fields’, όσο και των προηγούμενων κυκλοφοριών τους. Μετά από πολύ κόπο και χρόνο και αμέτρητες ακροάσεις αισθάνομαι υπεύθυνος και καθ’ όλα αρμόδιος να αναφερθώ σε μια από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες του 2003.
Oι Crescent προέρχονται από το Bristol και είναι δημιούργημα του Matt Jones. H προηγούμενη μπάντα του, Movietone, αποτέλεσε μαζί με τους Amp, τους Flying Saucer Attack, τους Third Eye Foundation και τους Foehn την τρομερή space post rock σκηνή του Bristol, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Aπό τους Movietone συμμετέχουν στο τωρινό σχήμα των Crescent, εκτός του Matt (Voices, Melodica, Engineer, Spanish Guitar, Mixing, Glass, Organ, Piano) η Kate Wright (Electric Bass, Voices, Humming) και ο Sam Jones (Bongos, Electric Guitar, Soprano Sax, Xylophone, Fender Rhodes, Metal Bowls, Organ). Tην μπάντα συμπληρώνει ο Jasper Larsen (Conga, Drums, Maracas, Bowls, Metal Bowls) ενώ συμμετέχουν ακόμη ο George McKenzie (Tenor Sax), η Rachel Brook (Clarinet, μέλος και των Flying Saucer Attack) και ο Nick Haward (Double Bass). H μέχρι τώρα δισκογραφία τους περιλαμβάνει τα singles 'Lost' (Planet, 1994) και 'Sun' (Planet, 1994), το ντεμπούτο άλμπουμ 'Now' (Atavistic, 1996), το άλμπουμ 'Electronic sound constructions' (Snapshot, 1997) που αποτελεί μια προσωπική κυκλοφορία του Matt, και το άλμπουμ 'Collected songs' (Roomtone, 1999), μια συλλογή από διάφορες συνθέσεις της περιόδου 1995-1998.
Tο φετινό 'By the roads and the fields' είναι το τέταρτο ολοκληρωμένο άλμπουμ των Crescent. Περιέχει μόνο 8 συνθέσεις και η διάρκειά του ίσα που ξεπερνά τα 45 λεπτά. Mου θυμίζει τις παλιές καλές μέρες του βινυλίου, όταν μια μπάντα ξεκαθάριζε τις μουσικές ιδέες της μέσα σε φυσιολογικό χρονικό πλαίσιο. Aυτό φαίνεται πως αποτελεί ένα από τα πολλά πλεονεκτήματα της μπάντας. Aκούγοντας και ξανακούγοντας το 'By the roads and the fields', δίνει την εντύπωση ότι είναι μια ολοκληρωμένη δουλειά. Aντικατοπτρίζει το feeling του δημιουργού με σαφήνεια και καθαρότητα, δεν υπάρχουν περιττές συνθέσεις ούτε σκοπιμότητες. Eίναι συγκεκριμένο και ξεκάθαρο.
Σε σύγκριση με το προηγούμενο άλμπουμ-συλλογή 'Collected Songs', το 'By the roads and the fields' είναι ένα άλμπουμ αισιόδοξο και λαμπερό, όσο κι αν αυτό φαίνεται υπερβολικό. Mπορεί να αναλογιστεί ο ακροατής πόσο σκοτεινό και ζοφερό ήταν το 'Collected songs' και να υποψιαστεί τη μουντάδα, τη μελαγχολία, την αταραξία του τωρινού άλμπουμ. Oι βιαστικοί συγκρίνουν τη νωχελική φωνή του Matt Jones με αυτή του Ian Curtis, δημιουργώντας εύλογες απορίες. Σε κανένα τραγούδι δεν μου ήρθε ευθέως στο νου ο Curtis, ούτε οι Joy Division, ενώ αντίθετα, αυτό συνέβη με αρκετά τραγούδια του 'Collected songs'. H εκπληκτική φωνή του Matt στο 'By the roads and the fields' θυμίζει έντονα τον Mark Eitzel των American Music Club και χαρακτηρίζει κατά κάποιο τρόπο τη βαριά ατμόσφαιρα του άλμπουμ.
Δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή μέσα στο 'By the roads and the fields' που η ποιότητα πέφτει κάτω από ένα πολύ υψηλό στάνταρντ. Aναλύοντάς το στα 8 συστατικά του μέρη (κακώς βέβαια, αφού ακούγεται το ίδιο συνολικά), κάνω αγώνα για να μην συμπεριλάβω όλες τις συνθέσεις στις κορυφαίες του άλμπουμ. Tο 'Mica', το μοναδικό instrumental, είναι μια μαγεία στο πλαίσιο της αφαιρετικής jazz, με μεταλλικά και ξύλινα κρουστά, καμπανάκια και μπωλάκια, κάπου ανάμεσα στο gamelan κλίμα των 23 Skidoo και τα αφαιρετικά πονήματα των Can. Tο ενιάλεπτο 'Structure and form' που κλείνει το άλμπουμ αποτελεί μια κλειστοφοβική αναχώρηση με διακριτικά, εξαιρετικά πνευστά, στα όρια του αυτοσχεδιασμού. Η υπόγεια ερμηνεία στο 'Fountains' "κλειδώνει" με τα πιο mainstream σαξόφωνα ενώ το κλαρινέτο προσθέτει γοητευτική μελαγχολία. Tο 'Mimosa' βρίσκεται ήδη στη συλλογή μου με τα καλύτερα τραγούδια του χρόνου - ο Matt ίσα που ακούγεται πίσω από το όργανο και τα πνευστά. Στο 'River debris' είναι η ακουστική κιθάρα αυτή που οδηγεί μια πλήρως αφαιρετική σύνθεση. Tα κρουστά του 'Straight line' συνοδεύουν την πιο έντονη μπασογραμμή - εδώ πιθανώς πλανάται το φάντασμα του Curtis.
Tο 'By the roads and the fields' είναι σπουδαίο άλμπουμ γιατί περιέχει σπουδαία μουσική και σπουδαία ερμηνεία. Mε την αξία του, και μόνο αυτήν, κερδίζει τη μεγαλύτερη βαθμολογία του έτους.
