A love of shared disasters
Πίσω στο 2004, ο τότε drummer των Electric Wizard, Justin Greaves, (επίσης των θρυλικών Iron Monkey, αλλά και των Teeth of Lions Rule the Divine) άρχισε να φαντάζεται ηχητικά τοπία και να γράφει τραγούδια που είχε στο μυαλό του για μερικά χρόνια, χρησιμοποιώντας πρωτόγονες τεχνικές ηχογράφησης. Με την ενθάρρυνση του καλού του φίλου (και μπασίστα των Mogwai) Dominic Aitchison, αυτές οι ιδέες έμελλε να αποτελέσουν τη ραχοκοκαλιά των Crippled Black Phoenix. Σύντομα, άλλοι σημαντικοί σύντροφοι όπως οι Andy Semmens και Κώστας Παναγιώτου από τη funeral doom μπάντα Pantheist, o Nial McGaughey των 3D House of Beef (αλλά και των 16), καθώς και ο folk τραγουδοποιός Joe Volk (που επίσης τραγουδάει για τους heavy rockers Gonga), προστέθηκαν στην παρέα, φέρνοντας μια ποικιλία επιρροών και ικανοτήτων, συμπληρώνοντας έτσι το κατά μια έννοια, super line-up.
Κάπως έτσι ξεκινάει το βιογραφικό των Crippled Black Phoenix και δεν έχω από το να συμφωνήσω με τις υποψίες σας πως υπάρχουν πολλές ανησυχίες για μεταλλικό υπόβαθρο στις τάξεις τους και ίσως κάποια σιδερένια εξωστρέφεια σκέτο αμόνι. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. O βρώμικος ήχος των Electric Wizard έχει εξαφανιστεί κάτω από τις ψυχεδελίζουσες ηλεκτρακουστικές κιθάρες, όπως και το χιονισμένο και άλαλο θορυβώδες κιθαριστικό τοπίο των Mogwai έχει παραδώσει το πνεύμα του στην καθαρότητα της φωνής του Joe Volk, που έχει αφήσει στην άκρη τις υποχρεώσεις του με τους μεταλλόμορφους Gonga.
Η συνταγή των Crippled Black Phoenix όσον αφορά τη δόμηση του A Love Of Shared Disasters είναι απλή πλην όμως ιδιοφυής. Μια μακροσκελής εισαγωγή παρεμβάλλεται πριν από κάθε κομμάτι. Άλλοτε υπνωτική, άλλοτε νωχελική, άλλοτε μυρίζει θάλασσα όπως στο εναρκτήριο intro "The Lament Of The Nithered Mercenary", άλλοτε παγωμένο καλοκαίρι όπως στο μαγευτικό δεκάλεπτο "Long Cold Summer" που ξεκινάει με ένα υπέροχο ήχο ενός ακορντεόν για να τελειώσει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Χορωδιακά συνοδευτικά φωνητικά, που παρέα με τα αρπίσματα της ακουστικής κιθάρας και τις υψηλές αργόσυρτες συχνότητες του πιάνου (του δικού μας Κώστα Παναγιώτου), στο υπόβαθρο μια κιθάρα να 'χώνει' ένα βρώμικο μεταρόκ ήχο, δανείζεται τις καλύτερες στιγμές των Porcupine Tree, που οι ίδιοι τις έχουν λησμονήσει. Mid-tempo συνθέσεις, με έντονες εξάρσεις και επιστροφή στις νότες τις σιωπής.
Εν κατακλείδι, να συμπληρώσουμε ότι την υπέροχη παραγωγή την έκανε ο ίδιος ο Geoff Barrow των Portishead στο studio του στο Bristol και αυτό και μόνο δηλώνει την αρτιότητα της παραγωγής, αλλά και την ποιότητα του περιεχομένου. Λίγες μέρες πριν την εμφάνιση τους στην Ελλάδα στις 28 του Απρίλη, παρέα με τους Misuse, για την πρώτη τους ευρωπαϊκή περιοδεία, οι Crippled Black Phoenix μας έκαναν ένα υπέροχο δώρο για το 2007, το ίδιο τους το παιδί, το πρωτότοκο.
