The anti-mobius strip theory
«Cryptic One; Ο κύριος;» ήταν η πρώτη κουβέντα που ξεστόμισα όταν ο -καλός μου φίλος και «συνένοχος»- Νικήτας έφερε να ακούσουμε αυτό το album.
Η αλήθεια είναι πως έκανα αρκετή ώρα να συνέλθω μετά από την ακρόαση του διότι άκουσα ένα από τα πιο σοβαρά δισκάκια των τελευταίων 2-3 ετών.
Επί της ουσίας... Πρόκειται για ένα όνειρο κτισμένο από αλήθειες και συναισθηματισμό, μια δόση ειρωνείας και βαθύτατο προβληματισμό που σε παρασύρει, σε ταξιδεύει από τον πυρήνα της γης έως την άκρη του σύμπαντος και σε ωθεί σε εσωτερικές αναζητήσεις. Τα θέματά του και η ερμηνεία δίνουν μια ποιητική διάσταση στην ωμή πραγματικότητα ενώ οι σκοτεινομελωδικές - κατά κύριο λόγο - παραγωγές δρουν καταλυτικά και σε βοηθάνε στο να μαγευτείς από την πρώτη στιγμή. Το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής το έχει επιμεληθεί ο ίδιος όμως έχουν συμβάλλει σημαντικά σε αυτό και άλλοι παραγωγοί όπως ο Blockhead ο οποίος έχει στο ιστορικό του συνεργασίες όπως αυτήν με τον Aesop Rock αλλά και ένα πρόσφατο solo album με instrumentals, ο Blue Print των Soul Position καθώς και ο Jestoneart. Επίσης εξίσου σημαντικό ρόλο στην παραγωγή έχει και ο DJ Pawl ο οποίος είναι πάντα παρών όπου χρειάζεται να εμπλουτίσει την παραγωγή με scratches - κάτι που δυστυχώς απουσιάζει συχνά πλέον από τα album.
Δισκογραφία... Ύστερα από την ανακάλυψη αυτού του δίσκου, έκανα μια ανασκαφή στο παρελθόν του Cryptic One και ανακάλυψα μια ιστορία που ξεκινάει τουλάχιστον 8 χρόνια πριν. Το 1996 είχε κάνει όλη την παραγωγή στο EP Centa of da Web - "Beyond Human Comprehension". Την επόμενη χρονιά εμφανίζεται σε δίσκο του Sole (Anticon) όχι μόνο στην παραγωγή αλλά και σε ερμηνεία στο "Painting Words" Music Without A Face. Έως σήμερα μετράει 35 δισκογραφικές παρουσίες είτε σε συλλογές είτε σε album άλλων καλλιτεχνών. Τα ονόματα με τα οποία έχει βρεθεί on stage σε ζωντανές του εμφανίσεις σίγουρα προδίδουν το κύρος του καθώς έχει εμφανιστεί με τους: El-P, Cannibal Ox, Aesop Rock, Mr. Lif, MF Doom, Aceyalone, Living Legends, Atmosphere, Cage, Necro, Murs, Freestyle Fellowship, Percee P, Cannibus και η λίστα συνεχίζεται...
Highlights... Θα ομολογήσω πως - αφού άκουσα όλο το album πολλές φορές και άρχισα να ακούω τα tracks σε τυχαία σειρά πλέον - το repeat button χρησιμοποιήθηκε περισσότερο στα: 'Pulp Non-Fiction', 'Half-Life', 'Tempt Fate' και 'Life After'.
Τελικά... το 'The Anti - Mobius Strip Theory' είναι από εκείνους τους δίσκους που ακούς από την αρχή μέχρι το τέλος δίχως να απασχολήσεις το skip button του cd player. Καλή ακρόαση.
