(Αρκετά γλυκοπικραθήκατε με τα προβληματικά-σμένα αγοράκια της Brit-Pop. Το 2001 σας υπόσχεται επιστροφή του σκληρού rock 'n' roll έτσι όπως το ξέρατε κάποτε. Κι αν η παγκόσμια περιοδεία του κ. Guns 'n' Roses κρίνεται ανεπαρκής για κάτι τέτοιο, η δισκοσυναυλιακή επιστροφή των Cult εγγυάται κύκνειο άσμα θεαματικό και περήφανο!)
Το 1993 πρωτοκυκλοφορεί η συλλογή 'Pure Cult: For rockers, ravers, lovers & sinners' (θρυλικός πλέον τίτλος!) και περιέχει ως καινούργιο κομμάτι το 'The witch'. Οι Cult εκσυγχρονίζονται και πολλοί σπεύδουν να προβλέψουν τον νέο ηχητικό προσανατολισμό της μεγάλης rock μπάντας στα 90ς. Δύο χρόνια αργότερα διαψεύδονται από το ομώνυμο της μπάντας LP (αυτό με τον τράγο στο εξώφυλλο), έναν μάλλον συντηρητικό rock δίσκο, που όπως πολλές δουλειές της διετίας '94-'95 «γιορτάζει» το θάνατο του Grunge (και θρηνεί αυτόν του Cobain). Οι Cult διαλύονται, ο Ian Astbury, τόσο με τους Holy Barbarians όσο και solo, αποδεικνύεται αναξιόπιστος και μάλλον βαρετός, ο Billy Duffy τα πηγαίνει κάπως καλύτερα με τους Colorsound (μια ιδιότυπη all-star μπάντα). Το 2001 τους βρίσκει και τους δύο να τηλεφωνούν στον ντράμερ Matt Sorum και να κυκλοφορούν έναν δίσκο που έρχεται με τη μία από το 1989. Μαζικό, σκοτεινό, επιθετικό και φορτισμένα θεατρικό hard rock από τους Cult που όλοι ξέρουμε (και μερικοί αγαπάμε!).
"It's OK. No one is watching anymore. You now have permission to rock again"- διακηρύττει ο Ian Astbury στο Austin του Texas, το Μάρτιο του 2001. Όσο κι αν η δήλωση αυτή φαντάζει -και είναι- αβανταδόρικη, αν το δεις από την πλευρά του κάπου έχει δίκιο. Στα 90ς ο κόσμος όλος έμαθε να ακούει «σοβαρή» και «διανοούμενη» μουσική και το hard rock (τύπου Cult και AC/DC) περιγελάστηκε υπέρ του δέοντος. Και αυτό θα επέστρεφε όμως κάποτε. Μετά τα «αμαρτωλά 80ς» το επόμενο revival που μας περιμένει στη γωνία είναι αυτό του «ξεδιάντροπου» σκληρού ήχου των late 80s-early 90s (ερωτώ απλά, μην ταράζεστε!). Άλλωστε το hard rock merchandising είναι ήδη στη μόδα (κονκάρδα Motorhead σε Prada τσαντάκι κ.λ.π.); Κι αν οι περιπτώσεις τύπου Poison και White Lion δεν είναι και ότι καλύτερο για να θυμάται κανείς, οι μεγάλοι δίσκοι των Cult (Electric-1987, Sonic Temple-1989, Ceremony-1991)... είναι σίγουρα μια εντελώς διαφορετική περίπτωση.
Το 'Beyond Good And Evil' LP είναι ένας δίσκος φτιαγμένος με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Είναι ο επόμενος καλός δίσκος που ποτέ δεν βγάλανε οι Cult μετά το Ceremony. Στη θέση του παραγωγού ο Bob Rock λειτουργεί και σκέφτεται όπως θα έκανε πριν δέκα χρόνια ακριβώς. Το nu-metal, ο ψηφιοποιημένος σκληρός ήχος, οι ηλεκτρονικές βοήθειες, τα tribal και rap στοιχεία αγνοούνται σαν να μην υπήρξαν ποτέ... και ήδη από τις πρώτες νότες της κιθάρας στο 'War (the process)' με ικανοποίηση ξεσκονίζεις το παρατημένο 7ινστο του 'Fire Woman' για το οποίο κάποτε ήσουν περήφανος. Για ακόμη μια φορά οι Cult υποδύονται τους πάνκηδες που γοητεύονται από τις ροκιές των 70ς και ζηλεύουν τις «παραστάσεις» των Bauhaus. Αν αυτό δε σας ενόχλησε ποτέ, μάλλον δε θα σας ενοχλήσει και τώρα.
Τίτλοι όπως 'War', 'Take the power' και 'Ashes and ghosts' αποκαλύπτουν την επιμονή των Cult στις στιχουργικές τους βάσεις. Μια απλοϊκή αναζήτηση κοινωνικοθρησκευτικών φαινομένων, προσωπικές εξεγέρσεις και ελαφρά γοτθικές παραβολές συνεχίζουν να απασχολούν τον Astbury μετά από τόσα χρόνια. Η καλύτερη φωνή της β' φάσης του hard rock ήχου βρίσκεται εδώ για να καταδείξει ποιοι είναι οι βασιλιάδες των σταδίων. Οι Cult ακόμη και σήμερα ακούγονται σαν η ιδανική ωμή παραλλαγή των U2, σαν το αντίβαρο στον υπερβολικό συναισθηματισμό των R.E.M., σαν από-electroποιημένοι Depeche Mode σε αυξημένες ταχύτητες. Τα solo τους διατηρούν την proud to be... αίσθηση των Motorhead και των AC/DC και απομακρύνονται έξυπνα από τεχνικόφανφάρες, του τύπου Slash και Sambora.
Ξεχωρίζω το 'The Saint' για τον αυτοσαρκασμό των στίχων και τον μπουκωμένο ήχο του με τις απαραίτητες «διακοπές». Γουστάρω να τους βλέπω αφ' υψηλού στο 'American Gothic', να χλευάζουν όλους τους μαυροντυμένους ήρωες του σήμερα (του Corgan του πέρασε η γκοθιά άραγε ή ακόμη;) και αμέσως μετά να αυτοαναιρούνται με μια γοτθική καρικατούρα που υπό τον τίτλο 'Ashes and ghosts' φέρνει στο νου τους... (Southern) (Death) Cult. Το απαραίτητο τραγούδι-συμβουλή στην παράδοση των πατερναλιστικών τραγουδιών του γκρουπ, αλλά και του είδους ('Nico') και ένα 100/% rock 'n' roll φινάλε ('My bridges burn')- ύμνος σε μια εποχή που το γνωρίζουμε καλά το πόσο πολύ έχει πεθάνει. Εν κατακλείδι ένας δίσκος που μες στην ηχητική του έλλειψη καινοτομιών, δείχνει τόσο διαφορετικός με το περιβάλλον του.
Γιορτάστε το θάνατο του rock 'n' roll και προσθέστε στη δισκοθήκη σας μια μοναδική περίπτωση γκρουπ που αναγεννάται από τις στάχτες του και στέλνει μερικούς ακόμη στον... τάφο. Και αμέσως μετά αναρωτηθείτε για την έλευση ή όχι τελικά αυτού του θανάτου. Ο νέος δίσκος των Cult είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι και σας καλεί να γεμίσετε ακόμη ένα. Με μπύρα όμως, ε... όχι με νερό! Rock 'n' Roll is here to die (for)!!!