Hidden City

Ποιες υποσχέσεις τους δεν κράτησαν οι Cult; Την υπόσχεση ότι θα γίνουν μια από τις καταδικασμένες στη χλεύη larger than life sleaze μπάντες με τα ανάλογα υπεράνω κριτικής άσματα, γιατί απλά δεν την έδωσαν ποτέ. Την υπόσχεση ότι θα χαθούν από προσώπου γης έχοντας για πάντα τον τίτλο της καταραμένης μπάντας που θα μπορούσε περισσότερα - τίτλος που είναι όπως η επιτυχία στην Ιαπωνία στα 90s, κανείς δε βρίσκεται σε θέση να ελέγξει τη γνησιότητά του - γιατί ούτε αυτή την έδωσαν ποτέ. Την υπόσχεση ότι θα βγάλουν έναν σπουδαίο δίσκο (πραγματικά σπουδαίο, όχι απλά καλύτερο από τα στάνταρντ τους). Αυτή επίσης δεν την έδωσαν ποτέ έστω και αν υπάρχει κόσμος που πιστεύει πως και την έδωσαν και την τήρησαν.

Ακόμη χειρότερο από το να μην ξέρεις γιατί να αγαπήσεις μια μπάντα είναι το να μην ξέρεις γιατί να την κράξεις. Έχω ακούσει διάφορες αρνητικής υφής ετυμηγορίες για τους Cult τις οποίες βρίσκω διασκεδαστικές. ''Guilty pleasure''. Γιατί; Δεν απέκτησαν δυστυχώς ποτέ τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα που απαιτείται για αυτό. Είναι μπάντα που περπάτησε ξυστά στο κακό γούστο, αλλά δεν είχε τη γενναιότητα να δοκιμάσει να το αγκαλιάσει πραγματικά και να το αφήσει να την πλάσει. Έχω ακούσει και άλλα, όπως ''Alice Cooper tribute band'' (ναι, στον ύπνο τους). Και φυσικά ένα κομμάτι του κοινού επιμένει να διακρίνει ανυπέρβλητες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις φάσεις του γκρουπ, να φαντάζεται το post-punk γονίδιο ισχυρότερο από όσο στην πραγματικότητα ήταν πάντοτε, να αγνοεί πως η θλιβερή φιλοδοξία του Astbury να αποδειχθεί ο μοναδικός πραγματικός διάδοχος του Morrison πραγματοποιήθηκε. Στην πραγματικότητα και ανεξάρτητα από τη διαφορά ποιότητας στο αποτέλεσμα και το τι λέει η μουσική τυπολογία, οι Cult είναι δίδυμο μόνο με τους Bon Jovi, γκρουπ που δεν κατάφερε να συμβολίσει τίποτε, ούτε καν κάτι άθλιο.

Αξίζει να σχολιάσεις το δίσκο, γιατί είναι όλοι οι Cult σε πενήντα λεπτά. Έχει ό,τι περιμένεις να βρεις. Λίγο goth glam, λίγο περισσότερο stomp rock, επικούς και λιγότερο επικούς early 80s-σμούς, μια απειροελάχιστη δόση από κακούς Sabbath (τους καλούς Sabbath δεν είναι δυνατόν φυσικά να τους έχουν μέσα τους) και αρκετό αδιανόητο drumming από τον Τempesta που είναι ο όχι και τόσο κρυφός ήρωας του δίσκου. Kαι όπως και η ίδια η καριέρα της μπάντας είναι hit and miss με αξιόλογες κορυφώσεις.

Αφήνουμε στην άκρη το ''Sound and Fury'' που μπορεί να είναι και η χειρότερη ιδέα που είχαν ποτέ. Αν τα στατιστικά λένε πως οι οχτώ στις δέκα μπάντες που πιστεύουν πως συνήθως πετυχαίνουν την Low περίοδο του Bowie συνήθως πετυχαίνουν απλά μπεκάτσες στον αέρα, τι τους κάνει να πιστεύουν ότι θα μπορούσαν ποτέ να είναι μία από τις άλλες δύο; Το ''In Blood'' είναι αρκετά κοντά στο βασικό γενετικό κώδικα του γκρουπ (ποστπάνκηδες που αγαπάνε το late 60s blues-rock) και η μετριότητά του δείχνει γιατί ποτέ αυτές οι αντιφάσεις δεν τους απογείωσαν, αλλά τους μπέρδεψαν. Αυτό ξεχωρίζει τις σπουδαίες μπάντες από τις απλώς καλές.

Από εκεί και πέρα έχουμε τους γνωστούς Cult που τα πάνε πολύ καλά όταν παίζουν αυτό που βρίσκεται πραγματικά στην καρδιά τους, απλό και αγνό rock and roll και η παρουσία του Bob Rock βοηθάει σε αυτό. Στο Simple Minds-do-Led Zeppelin ''No Love Lost'' δείχνουν τον καλύτερο εαυτό τους και κυρίως την ικανότητα του Duffy να χειρίζεται επικούς αισθητικούς κώδικες χωρίς να καταφεύγει σε υπερβολές. Στο ''GOAT'' παίζουν βρώμικο, χαζό rock and roll όπως πρέπει να παίζεται τo βρώμικο, χαζό rock and roll και το κάνουν τόσο καλά που παριστάνουμε πως δε βλέπουμε πως το κομμάτι προσπαθεί να βρει ένα ρεφρέν, αλλά δεν μπορεί.

Τώρα για τους στίχους, άβυσσος η ψυχή του ακροατή. Ενώ θα έπρεπε να σου προκαλούν γέλιο και αν τα διάβαζες μάλλον θα σου προκαλούσαν, τα πολιτικά / μυστικιστικά (και κατά βάθος ρομαντικά) μηνύματα του Astbury με πείθουν. ''Ι am a European, blood for holy water, I am a European, Africa my mother, is this the western dream'' λέει σε κάποια φάση στο ''Deeply Ordered Chaos'' και φαίνεται πως τελικά όλα είναι θέμα συναίσθησης σε αυτό το πράγμα που λέγεται ροκ. Αν ο άλλος πιστεύει αυτά που τραγουδάει, τουλάχιστον τον σέβεσαι.

Βαθμοί και λοιπές ανησυχίες για το μέλλον των Cult δεν είναι ποτέ το ζητούμενο στους δίσκους τους και δεν είναι ούτως ή άλλως η μπάντα που θα έχει ποτέ δώδεκα στα δώδεκα καλά τραγούδια. Ο ισχυρισμός πως θα έπρεπε να βγάζουν μόνο EP και όχι δίσκους έχει χιλιοχρησιμοποιηθεί στην περίπτωσή τους και ενώ δεν είναι αβάσιμος είναι λίγο άδικος. Αυτό είναι τελικά και το κλισέ που τους βρήκε μόνο του, αφού δεν είχαν ποτέ την αυτοπεποίθηση να οικειοποιηθούν τα υπόλοιπα που βρέθηκαν μπροστά τους. Η πορεία προς τη ροκ θέωση δεν έμεινε στη μέση, απλά δεν ξεκίνησε ποτέ. Όσοι πάντως την φαντάστηκαν πέρασαν καλά μαζί τους στη διαδρομή.