Vertikal
Αν σώνει και καλά θέλουμε να ψάξουμε για τους προδότες του post metal ήχου, αυτούς που ανοίγουν τις κερκόπορτες και άλλα τέτοια γραφικά, τότε εύκολα μπορούμε να καθίσουμε στο εδώλιο τους Cult Of Luna. Όχι επειδή τυχόν απομακρύνονται από τα metal ιδεώδη παντελώς ανερυθρίαστα πλέον, ούτε επειδή τα "ηλεκτρονικά" τους γεμίσματα ουδόλως θα χαλάσουν έναν όχι και τόσο αναιμικό οπαδό των ύστερων Radiohead. Κύρια επειδή όλα αυτά τα στοιχεία δεν παρουσιάζονται σε αυτούς μες στον επίκαιρο χαμό της μετα-μεταλλικής μουσικής κοινωνίας, αλλά επανεμφανίζονται διαρκώς εξελιγμένα στη δισκογραφία τους. Και στο Vertikal σχεδόν κερδίζουν στα σημεία.
Έκτος δίσκος μέσα σε δέκα χρόνια, που όμως απέχει από τον πέμπτο σχεδόν πέντε χρόνια. Οι φανατικοί των συμβολισμών και της εξαναγκασμένης σημειολογίας θα είχαν πολλά να προσδώσουν στο παραπάνω πραγματικό γεγονός, αλλά προφανώς ποτέ δεν τους υποχρέωσε κανείς να βγουν με μια rock 'n' roll μπάντα στο δρόμο, αφήνοντας πίσω όλη την υπόλοιπη ζωή τους, οπότε τους προσπερνάμε. Οι Cult Of Luna έρχονται αντιμέτωποι με την θεωρία της εξέλιξης και της ωριμότητας των ροκ συγκροτημάτων με μεθόδους, που ισόποσα μπορούν να ικανοποιήσουν τόσο τους οπαδούς των Pink Floyd, όσο και αυτούς των Sex Pistols και αυτό είναι ασφαλώς σημαντικό. Το όποιο προοδευτικό στοιχείο στη μουσική τους, ισοπεδώνεται παραχρήμα από τους ίδιους από έντονες ποσότητες παρακμής και σαπίλας, ικανές να απομακρύνουν τον κάθε τουρίστα. Για κάθε καλά οργανωμένη pedal steel κιθαριά, υπάρχει ένας καθώς πρέπει φωνητικός οχετός για να βγάλει από τη θέση τους, όσους νόμιζαν ότι θα βολευτούν σε γοητευτικές δυναμικές και easy drone παραδείσους.
Ακόμη ένας ροκ δίσκος, που αντλεί έμπνευση από το Metropolis του Fritz Lang (γιατί; Ποιον άλλον θυμάσαι;), στη διάρκεια της ακρόασης όμως το concept υποχωρεί και σχεδόν αποσύρεται μπροστά στην ψυχή του δημιουργού. Και αν το 19λπετο Vicarious Redemption δεν είναι με τίποτε το δικό τους The Seer, καθώς αποτυγχάνει στο να αποτυπώσει όλη την μνημειώδη λογική της μπάντας, σε αυτά τα παραπανίσια λεπτά της ώρας, το Synchronicity θα μπορούσε να είναι ένα breakthrough για το οποίο δεν θα ντρέπεται κανείς (ούτε αυτοί, ούτε εμείς), αν η εποχή ευνοούσε τέτοιες καταστάσεις.
Το Passing Through είναι ένα ακόμη τραγούδι που δικαιώνει απόλυτα μία ολόκληρη γενιά ακροατών που κάποτε θεωρήθηκαν προβληματικοί, ασεξουαλικοί και σχεδόν διανοητικά ανάπηροι, αλλά δεν έπαψαν να υποστηρίζουν πως όταν όλο το ροκ καταρρεύσει στην οδύνη των κοινών ηδονών που επιμένει να προσφέρει, θα μείνει μόνο το shoegaze και η συνειδητή αοριστία του, για να δείχνει το δρόμο προς ένα άξιο λόγου αύριο. Και αυτό είναι που συμβαίνει σήμερα. Κάποιοι πάλι υποστηρίζουν πως τα shoegaze εξάλεπτα από τις ακραίες metal μπάντες του σήμερα, δεν είναι τίποτε περισσότερο από τις metal μπαλάντες του χθες, που όλοι μισήσαμε με έμφαση. Και δεν θα διαφωνήσω σε αυτό. Ποτέ δεν τις μίσησα πραγματικά.
Οι Swans της δεύτερης αυτής περιόδου, οι Neurosis, οι Cult Of Luna, ακόμη και οι Sleep, που ορθά πλέον έχουν τοποθετηθεί εκεί που πάντοτε τους άξιζε, εμφανίζονται με την ίδια άνεση και αίγλη στο Primavera Sound και στο HellFest. Δεν μπόρεσα και δεν θα μπορέσω να πάω σε κανένα από τα δύο δυστυχώς και δεν μπορώ να πω που ταιριάξανε καλύτερα και που βρήκαν τους κατάλληλους δέκτες της αν μη τι άλλο εντυπωσιακής τους προσπάθειας. Το σίγουρο όμως είναι ότι αν τους έβαζες όλους να διαλέξουν με το ζόρι ένα από τα δύο φεστιβάλ και επί της ουσίας να διαλέξουν κοινό, μάλλον θα προβληματίζονταν έντονα για το αν τελικά η προσπάθεια τους βρίσκει την ανταπόκριση που της πρέπει. Θέλω να πω ότι ζούμε σε ένα ιδιότυπο crossover, που δεν έχει να κάνει με ήχους που συναντώνται και αλληλοσυνδέονται άγαρμπα, αλλά με την κοινή συνισταμένη διαφορετικών θεωρητικά αισθητικών, η οποία εμφανίστηκε όταν πραγματικά ήρθε η ώρα της να εμφανιστεί. Και αυτό είναι αν μη τι άλλο υπερβολικά ενδιαφέρον, για να το προσπεράσει κανείς έτσι εύκολα.
