Love will prevail

Ο 'Steliott' του Crackhitler, που ακολουθώντας τις προσωπικές του ορμές, θα φέρει τους Cult Of Youth στη Αθήνα, στο Bios, την 4/10/2012, προ έτους και βάλε, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί το εκλεπτυσμένο μου γούστο, με ρώτησε "Τους έχεις ακουστά τους Cult Of Youth; Σου αρέσουν; Θα μάζευαν κόσμο;". Τους είχα ακουστά, δεν τους είχα ακούσει, δεν ήξερα. Πιστεύοντας ότι πρόκειται για κάτι παρωχημένα σκληρά εναλλακτικό, λόγω της φύσης του ερωτώντος, δεν ασχολήθηκα περαιτέρω με το γκρουπ της Sacred Bones (όπως αποδείχτηκε) και ούτε που πήρα χαμπάρι ότι ο Θεοδόσης Μίχος τους είχε ψηλά στις blogovision λίστες που παίξαμε στην εκπομπή. Πρόσφατα, ο ίδιος, παραπάνω, με ρώτησε πάλι ποια η γνώμη μου για τους Cult Of Youth και του απάντησα "με έχεις ξαναρωτήσει" (μπορεί και να σκέφτηκα δεν με παρατάς με δαύτους).

Το λοιπόν άκουσα και τα δύο άλμπουμ τους μονοκοπανιά, ενόψει και της επερχόμενης συναυλίας (μην είμαι και έξω από τα πράγματα) και ιδού η γνώμη μου για τους Cult Of Youth...

Σε αρκετές περιπτώσεις το πάθος είναι αρκετά μεγαλύτερο από το ταλέντο, ενίοτε και από την έμπνευση. Οι COY έχουν σίγουρα μεγαλύτερο πάθος από ότι ταλέντο. Έχουν όμως και ταλέντο. Όπως και μία στοχευμένη μεν, αλλά πάντως, όχι περιορισμένη έμπνευση. Ο Sean Ragon δηλαδή τα έχει όλα αυτά και οι γύρω από αυτόν υποτάσσονται στις ορέξεις και τις διαθέσεις του. Νομίζω ότι το παρόν άλμπουμ είναι λίγο κατώτερο από το ντεμπούτο τους, και αυτό κυρίως λόγω των εύσχημων ενορχηστρώσεων, που δυστυχώς όπως αρχίζουν τελειώνουν σε όλη τη διάρκεια του δίσκου.

Ακούγεται πολύ για δαύτους ο χαρακτηρισμό neofolk και εξαρχής είχαν πέσει στο τραπέζι και ονόματα-φωτιά του τύπου Current 93. Εγώ όσο τους ακούω όλο και μου έρχονται στο μυαλό οι New Model Army, που είναι πολύ τίμιοι και παθιασμένοι για να τους κακοχαρακτηρίσεις, αλλά και πολύ μονοδιάστατοι για να περάσεις τη ζωή σου μαζί τους. Το Garden Of Delights έχει σωστά επισημανθεί ως το καλύτερο τραγούδι του δίσκου, αλλά είναι και αυτό που σηκώνει τις περισσότερες μηνύσεις για ξεπατίκωμα (και όχι μόνο για τον τίτλο του). Θα προτιμήσω το To Lay With The Wolves λίγο πριν το τέλος, όπου η υπεράνω κριτικής φωνή του Ragon σοφά επιλέγεται να μείνει για αρκετό χρόνο μόνη της με μια γυμνή κιθάρα, προτού πλακώσουν και πάλι τα δεινά της πλούσιας σε κατάρες ενορχήστρωσης. Γενικώς, αν βάζανε καμιά βρωμιά παραπάνω, καναν περίεργο ήχο, θα με είχαν πιο πολύ μαζί τους, αλλά πολύ κιθαρίτσα το πάνε το πράγμα.

Εν ολίγοις... τα τραγούδια, και κυρίως η αισθητική, των Cult Of Youth ηχούν ευχάριστα στις αναμνήσεις όσων οριοθετούν τη συναισθηματική τους ύπαρξη στα επικό-folk (αλλά όχι neo folk με την αυστηρή του file under έννοια) απόνερα του post punk, δύσκολα όμως πείθουν ότι μπορούν να εξελιχθούν σε κάτι περισσότερο από αυτό. Ίσως το ότι επιχειρούν να ακουστούν ευχάριστοι να είναι τελικά το μειονέκτημα που θα τους απογειώσει. Εύχομαι πάντως να είναι οι Madrugada του αύριο και ο Stelliott να τους έχει από τώρα κλείσει πολυετές συμβόλαιο συνεργασίας και να τα κονομήσει. Διότι κάτι μου λέει ότι ο Ragon θα βγάζει μπόλικη ψυχούλα στο live, κάτι που πολύ εκτιμάμε ως λαός.

Επίσης, τελευταία δεν μου αρέσουν και πολύ τα άλμπουμ της Sacred Bones και είναι μια καλή ευκαιρία να το πω.