Greatest hits
Οι 16 + 2 μεγαλύτερες επιτυχίες ενός από τα μεγαλύτερα γκρουπ όλων των εποχών. Τα 20 μεγαλύτερα; Τα 30; Δεν πέφτω παρακάτω. Και δυο καινούργια φρεσκοψημένα. Και δεύτερο δισκάκι με τα ίδια τραγούδια σε softex εκτελέσεις. Limited. Ο ανηψιός μου θα τρελαθεί - έχει και γενέθλια στις 3/12. Μ'έσωσες Robert.
Όμως, για τους... θείους, έχει κανένα νόημα αυτή η κυκλοφορία; Γιατί το μόνο που νιώθω ότι θέλω να εκφράσω είναι η περιφρόνηση; Γιατί και η τρίτη συλλογή των Cure βασίζεται πάλι στα singles; Δεν είναι το 'Play for today' μεγαλύτερη επιτυχία στα ραδιόφωνα, στα πάρτυ, στις καρδιές των θαυμαστών απ'όλα τα 'Mint car' και τα ασήμαντα 'Wrong number' που προτιμήθηκαν για να ξαναπουληθούν κι ας μην είχε εκείνο τη χαρά να ζαλιστεί στριφογυρίζοντας στις 45 στροφές; Και γιατί η έμφαση δίνεται στην δεύτερη, τη μετα-pornography εποχή; Μπορεί να υπάρξει 'Greatest hits' των Cure χωρίς το 'Killing an Arab'; Ή το 'Charlotte sometimes' (στο top-5 μου) και το 'Hanging garden'; Να μην επεκταθώ και στο unplugged cd - επίπεδες εκτελέσεις χωρίς φαντασία, που μάλλον ηχογραφήθηκαν σε μια καθησιά. Και ακριβώς τα ίδια κομμάτια με το πρώτο cd.
O Robert Smith εμφανίστηκε στη σκηνή φέρνοντας ένα φρέσκο, λιτό και σπινταριστιστό ήχο με απίστευτη και σπάνια στα χρονικά προσωπικότητα. Πέρασε μια δύσκολη περίοδο που αποτυπώθηκε σε δίσκους - αριστουργήματα όπως το 'Seventeen seconds', και το 'Pornography' και μετά συνέχισε να βγάζει πιο ποπ τραγουδάκια, ανακάλυψε το κραγιόν και το σεσουάρ... Και τα μελαγχολικά του δεν ήταν τόσο γυμνά, σπαραχτικά, ανατριχιαστικά όπως τον παλιό, κακό γι'αυτόν, καιρό.
Ο Robert Smith συνέχισε την πορεία του περιοδεύοντας και βγάζοντας δίσκους, ανανεώνοντας τους συνεργάτες του, το κοινό του και το συμβόλαιό του, πάντα με λίγα λόγια, καλό γούστο και απειλές για διάλυση των Cure. Νιώθαμε θλίψη γιατί η ποιότητα έπεφτε και γιατί συντηρούσε ζωντανό ένα όνομα που το άκουσμά του και μόνο κάποτε προκαλούσε ένα πολύ ευχάριστο κουδούνισμα στ'αυτιά μας, αλλά δείχναμε κατανόηση γιατί έτσι είναι η ζωή. Μήπως εμείς δεν απογοητεύσαμε φίλους, συγγενείς και γνωστούς που περίμεναν περισσότερα από μας;
Όμως υπάρχει κάτι περισσότερο στη μουσική από τα καλά τραγούδια, για μερικούς από μας. Στον κόσμο της αναζητούμε την ιδανική κοινωνία, αυτήν που ποτέ δε θα ζήσουμε στην πεζή καθημερινότητά μας. Δίνουμε πολλά ελαφρυντικά στους καλλιτέχνες που αγαπάμε, αλλά έχουμε σε λίγο μεγαλύτερη εκτίμηση αυτούς που διαθέτουν ήθος. Οι Sex Pistols ξαναφτιάχτηκαν για αρπαχτή που περιελάμβανε συναυλίες, live album και πάνω στην αναμπουμπούλα επανέκδοση του 'Never mind the bollocks' με extras. Το παρουσίασαν μάλιστα και ως τη μαγκιά του να τα παίρνεις. Οι κουτσουρεμένοι Roxy Music έκαναν πρόσφατα 80 συναυλίες σε στάδια, σ'όλα τα μήκη και πλάτη αυτού του πλανήτη που είναι πολύ μεγάλος αν είσαι διάσημος. Κάποιοι στην Αργεντινή ή την Ιαπωνία πλήρωσαν χοντρό εισιτήριο για να δουν το γκρουπ. Ο διοργανωτής κονόμησε, το γκρουπ το ίδιο. Τι κι αν έλειπαν βασικά μέλη; Λεπτομέρεια. Ο Joe Strummer παίζει σε κλαμπάκια της συμφοράς με τους Mescaleros του ενώ θα μπορούσε να αναστήσει τους Frankenstein Clash του και να γεμίσει 80 ή και περισσότερα Ο.Α.Κ.Α. σ' όλο τον πλανήτη και φυσικά τις τσέπες του. Ε, (και) γι'αυτό τον εκτιμώ περισσότερο το μπάσταρδο! Και τόσους άλλους.
...που δε βάζουν extra tracks στο best of τους κατ' επανάλληψη. Και δε νομίζω πως ο λεγάμενος μετά από 25 χρόνια καριέρας και τόσες ανανεώσεις συμβολαίου είναι υποχρεωμένος να το κάνει. Είναι δική του επιλογή.
Όμως, μάλλον η αγορά έχει πάλι δίκιο. Η Polydor κι ο Robert Smith ξέρουν επίσης καλύτερα. Κι εγώ μάλλον τα παραψειρίζω... Cut here. Just say yes.
