Aleph at hallucinatory mountain
Είχα κάποτε σταθεί εκστατικός μπροστά στους πολυάριθμους τόμους μιας (απροσδόκητης!) θεολογικής βιβλιοθήκης φίλου. Πόσες σελίδες, πόσο μελάνι... Και αν (λέμε αν!) έχει δίκιο ο Νίτσε, αν ο Θεός έχει πεθάνει, ή ακόμη χειρότερα αν δεν υπήρξε ποτέ, πόση αλήθεια φαιά ουσία, πόση διαμάχη, πόσο αίμα για το ...τίποτε;
Είναι κατανοητή η θρησκευτική ανάγκη... Ειδικά όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος και πληθαίνουν πια τα ...τηλεγραφήματα από τον άλλο κόσμο "σας περιμένουμε προσεχώς-στοπ", είναι κατανοητό να γίνεται όλο και πιο δεξιός, συντηρητικός και θρήσκος (φτου, φτου, ας μην γίνω ποτέ ότι κατηγορώ!). Αλλά και παράλογη συγχρόνως (ίσως όσο παράλογος, α-νόητος -δίχως νόημα δηλαδή- είναι και ο θάνατος).
Και εθιστική ασφαλώς! Γιατί η θρησκεία είναι πράγματι το όπιο του λαού, με τη θετική όμως παρηγορητική έννοια όπως το εννοούσε και ο θείος Κάρολος (μαρξιστές, διαβάστε και λίγο ...Μαρξ!) Στην ουσία, ένα νόμιμο παραισθησιογόνο. Τι να κάνεις όμως όταν δεν υπάρχει το φάρμακο;
Δεν ξέρω αν υπό την επήρεια παραισθησιογόνων (hallucinatory) ουσιών μπορεί ο νέος δίσκος των θρησκειόπληκτων Current 93 να σε ταξιδέψει (δεν το δοκίμασα!), υπό νηφάλια πάντως κατάσταση είναι απλά μια οδυνηρή εμπειρία. Καθ' υπερβολή ίσως, αλλά από την πρώτη σχεδόν νότα, η οποία φέρνει στη μνήμη στην καλύτερη παλιοροκάδες επικούς Amon Duul και στη χειρότερη heavy progressive επιδειξιμανείς μεγαλοστομίες (μέχρι και -ακούω καλά;- κιθαριστικό "μαλλιαρό" σόλο!) Το απλοϊκά συγκινητικό "Urshadow" δεν σώζει ούτε καν τα προσχήματα.
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που ο Tibet σκληραίνει τον ήχο του (ας θυμηθούμε το "Lucifer over London" για παράδειγμα). Αλλά τούτη τη φορά οι μελωδίες απουσιάζουν, τα κομμάτια είναι ανοικονόμητα σε μέγεθος, και επιπλέον ο Tibet δεν αφήνει την μουσική να αναπνεύσει, σαν δυσοίωνος προφήτης και ...ξεδοντιασμένη αρσενική Πυθία γκρινιάζει, φτύνει, ξορκίζει, κηρύσσει, θρηνεί, σπαράζει, ρητορεύει, αφορίζει, απαγγέλλει, παραληρεί στίχους χαμένους σε έναν δαιδαλώδη λαβύρινθο συμβόλων (κοπτικών κυρίως, τα οποία αποτελούν τη νέα εμμονή του) και μυστικιστικών δοξασιών... Τουλάχιστον χάρη στο ταλέντο αλλά και την ευαισθησία του καταφέρνει να μην ξεπεράσει τα όρια της γραφικότητας και του ...λιακοπουλισμού. Τι δαίμονες πάντως να κουβαλά κι αυτός ο άνθρωπος στο κεφάλι του!
Αναφέρομαι συνέχεια στον Tibet γιατί οι C93 είναι ο Tibet! Και ας έχει όπως πάντα, μαζέψει στην "αυλή" του διάφορα καλά παιδιά από ...σπίτι, κάποια παλιά και μη εξαιρετέα (όπως ο Stapleton και ο/η Baby Dee), στα οποία έχουν προστεθεί και μερικά νέα ...ταλέντα (μαγνήτη έχει ο άνθρωπος;) όπως η βραβευμένη (για την καλύτερη σκηνή ομαδικού οργίου) αλλά και ...υπαρξίστρια πορνοστάρ Sasha Grey ("ε ρε κόσμε πο πο πό, θα το ρίξω στον υπαρξισμό" που τραγούδαγε κάποτε η Μπέλλου!) και ο γνωστός στις ΗΠΑ ροκ (γράφεται rawk!) μουσικός - παραγωγός Andrew W.K. Να είναι ο τελευταίος άραγε ο ηθικός αυτουργός αυτής της μαύρης τρύπας στην αχανή δισκογραφία των Current 93;
Την ημέρα εκείνη που πρωτοάκουσα το δίσκο είχα μόλις γυρίσει από κηδεία. Με μια καρδιά σφιγμένη, με αμφιλεγόμενα συναισθήματα, ερωτηματικά ("τι είναι ο άνθρωπος;"), μια ενδόμυχη ανακούφιση για την τήρηση της φυσικής σειράς (αν υπάρχει κάτι τέτοιο στη φύση!) αλλά και στοιχειωμένος από εκείνες τις νεανικές δροσερές φάτσες στα οστεοφυλάκια... Είχα ανάγκη να εμπιστευτώ τα αισθήματα μου, τα άρρητα και ακατανόητα σε νότες... Ο νέος δίσκος των Current 93 έμοιαζε με "ευτυχή" συγκυρία. Ο άνθρωπος που κάποτε συγκλόνιζε με ένα "They return to their earth"... Φευ! Ο Tibet έχει υπάρξει πολλές φορές στο παρελθόν ανυπόφορα ενοχλητικός, ακόμη και άρρωστος! Εδώ όμως είναι απλά βαρετός...