Η κοινή λογική υπαγορεύει ότι δεν υπάρχει κανένα νόημα στο να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή σε ένα ακόμη EP των Current 93, τη στιγμή που η δισκογραφία της ιδιότροπης μονογονεϊκής σέχτας του David Tibbet λαμβάνει ήδη μεταfallικές διαστάσεις. Τι είναι τάχα τέσσερα ακόμη τραγούδια;
Ή μήπως θα πρέπει δήθεν να δοθεί έμφαση επειδή στο 1:47 του δεύτερου τραγουδιού, εκεί που η μουσική τείνει να πεθάνει, ο Tibet ντύνεται στα πιο τερατόμορφα αυτού και ξορκίζει τους ακροατές που τον θέλουν πλέον να ναρκισσεύεται σε ρόλο ακραίου Anthony Hegarty, φτύνοντας από την αρχή στα μούτρα τους δαίμονες του(ς), με τη φωνή του να σκοτώνει τη φωνή του άπειρες φορές...
Στο εναρκτήριο I looked To The South Side Of The Door άλλωστε, είχε φροντίσει να μην διαψεύσει τις προσδοκίες και με έναν εγκρατή πιανιστικό όγκο να στείλει μια αφ΄ εαυτού του διφωνία για να στοιχειώσει το υποσυνείδητο τολμηρών, πλην όχι και τόσο, ακροατών.
Δεν θέλει πολύ να κατανοήσει κανείς ότι ο έμπειρος Tibet σε τέσσερα μόλις τραγούδια επιχειρεί και καταφέρνει να χωρέσει κάθε πτυχή μίας εικοσάχρονης και πλέον καριέρας, όχι για να τρομάξει, αλλά για να πείσει ότι οι Current 93 παραμένουν ένα όχημα πραγματικά διαφορετικής και ταυτόχρονα ουσιαστικής μουσικής άποψης. Εντελώς προσωπικής, αλλά και πανέτοιμης να απλώσει τα πλοκάμια της. Αν δεν το έχει κάνει ήδη.
Το συνοπτικό των πραγμάτων και η ευθέως διφυής δομή όλων των τραγουδιών τον βοηθάνε τα μέγιστα. Καθώς στα χρονικά όρια ενός EP όχι απλά δεν περισσεύει τίποτε, αλλά τεχνηέντως δημιουργείται η αίσθηση του ότι χρειάζεται κάτι περισσότερο. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα το ατέλειωτο και αχανές back catalogue, που έχει αρχίσει να τακτοποιείται σιγά σιγά.
Στο Suddenly The Living Are Dying ο υπότιτλος θα μπορούσε να είναι "όλοι οι Current 93 σε τρία μόλις λεπτά", κατά το αντίστοιχο ωριαίο θεατρικό περί του όλου Shakespeare. Από την ελεγεία στην τεκνοβιομηχανική καταστροφή. Από τους Steeleye Span στους Throbbing Gristle. Καθώς τα άλογα συναγωνίζονται τις ενοχλητικές συχνότητες. Όχι σχεδόν τέλειο. Τέλειο!
Υπόσχεται δολοφονίες και ένα μέλλον πιο απόκρυφο και αποκαλυπτικό. Αλλά δεν τον πιστεύουμε. Ο Tibet αποδεδειγμένα καταφεύγει σε κάθε τι φαινομενικά σπουδαίο και γελοίο για να μπορεί να αρνείται ότι είναι ένας μεγάλος, ιδιοφυής και ήδη κλασσικός συνθέτης.
Μετά την προ διετίας άχαρη άσκηση επί των αμνών, εδώ είναι το πραγματικό σφαγείο και εδώ αρχίζει το μεγάλο γλέντι. Καθώς και η μεγάλη υποψία ότι οι Current 93 μπορούν να ηχογραφήσουν το καλύτερο άλμπουμ του 2009 και αυτό να μην μείνει καλά κρυμμένο underground μυστικό. Τώρα που η στοιχειωμένη μουσική είναι επισήμως και πάλι στο προσκήνιο.
Η "κοινή" λογική είναι όντως μια... πόρνη τελικά!
Lend an ear to: Suddenly the living are dying