Με τα live albums, ο όρος, το πράγμα καθαυτό και αυτούσιο δηλαδή, είναι σαν τα κλειδωμένα μπαούλα στη σοφίτα: περιέχουν κάθε φορά οτιδήποτε τους έχεις βάλει μέσα, συχνότερα την ανθρώπινη ματαιοπονία. Εν προκειμένω στο 'Halo' το σετ που παρουσίασαν οι Current 93 στις 09/10/2003 στο Queen Elizabeth Hall, σε ένα gig που μοιράστηκαν το headlining με τους Chris & Cosey. Ο δίσκος είχε βγει πέρυσι από τη World Serpent σε 1000 κόπιες που εξαφανίστηκαν αμέσως και επανακυκλοφορεί από το Φεβρουάριο στην παρούσα έκδοση. Ο ίδιος ο Tibet το χαρακτήρισε ως το περισσότερο αγαπημένο του live album των Current 93. Το ίδιο κάνω και εγώ, συμφωνώντας σιωπηρά.
Ο πρωτεύων λόγος είναι, βεβαίως, η επιλογή του υλικού. Με το 'Halo' και χωρίς να έχει ακούσει κανείς τους Current 93 του διοχετεύεται εύστοχα ό,τι χρειάζεται για να καταλάβει περί τίνος πρόκειται, περιέχοντας με οξυδερκή τρόπο όλη την ουσία της μέχρι σήμερα πορείας του συγκροτήματος και φτάνοντας αρκετά πίσω ιστορικά, μέχρι το 'Imperium' του 1987.
Εδώ είναι το μοναδικό παράδοξο της υπόθεσης, αφού όσοι έχουν παρακολουθήσει τα κατά καιρούς λεγόμενα του Tibet γνωρίζουν πως ο ίδιος έχει αποκηρύξει εκείνο το album, αν και ξέρει πολύ καλά ότι θεωρείται από τους φαν ως το απόλυτο Current 93 item. Όπως και αν έχει, το 'Alone' είναι ακόμα αναπόσπαστο τραγούδι στις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας, ενώ στο 'Halo' ακούμε και για πρώτη φορά ηχογραφημένο live το 'Locust', σε μια επιτηδευμένα βρώμικη και ωμή εκτέλεση.
Υπάρχει και ένας δευτερεύων λόγος που πρέπει να αναφέρω, έστω και αν αυτός ενισχύει την αποδυναμωτική πλευρά του θέματος. Μερικά τραγούδια, όπως το 'A Silence Song' ενδεικτικά, δεν στέκονται τόσο στιβαρά και ισχυρά όσο στις στουντιακές εκτελέσεις τους. Τους λείπει στο παρόν η πυκνότητα. Αυτό ακριβώς το γεγονός, ωστόσο, παρόλο που αποτρέπει το album συνολικά από το να πιάσει υψηλότερη βαθμολογία, αναδεικνύει την απογυμνωμένη γοητεία του ίδιου του David Tibet ως ερμηνευτή πια και ως performer, η οποία και εκπέμπει μια δυνατή αύρα. Και ναι, είναι στιγμές που όντως το ψυχικό μου "είναι" βρίσκει έδαφος να απομυζήσει ενέργεια ακόμα και από αυτές τις παρακμιακές εκτελέσεις των 'The Death Of The Corn' και 'Fields Of Rape' (αμφότερα τα έχω ακούσει αλλού σε αισθητά πληρέστερες). Όχι απλώς τις δέχεται, δηλαδή, αλλά με κάποιο αγνώστου προέλευσης συνειρμό χρειαζόταν να τις ακούσει κάποτε. Και αυτό το κάποτε είναι ακριβώς τώρα.
Το μεγαλείο του David Tibet, γι' αυτόν τον πολύ μεγάλο συνθέτη είναι ώρα να μιλήσουμε και εδώ, έγκειται στο γεγονός ότι έσπασε και ανακατασκεύασε εκείνες τις παλιές νόρμες περί βιωματικού τραγουδιού και συναισθηματικής γραφής. Αυτή είναι ασφαλώς μια ικανότητα που ίσως δεν χρειάζεται ποτέ της να καλλιεργηθεί, βγαίνει από μέσα, είναι μια μύχια ανάγκη.
Μάλιστα, από τους τρεις εκείνους του ρεύματος της νέας, αποκαλυπτικής folk των eighties μονάχα αυτός δεν έπεσε στην υπόληψή μου και του αναγνωρίζω πως κράτησε τη συνολική συνέπεια που ήθελα όλα αυτά τα χρόνια. Με τον Douglas Pierce και τους Death In June ήρθε η στιγμή που συγκρουστήκαμε ιδεολογικά και όταν τέθηκαν και θέματα αμιγώς μουσικής λοξοδρόμησης οι δρόμοι μας χώρισαν. Με τον άλλον, τον Tony Wakeford, τα τσουγκρίσαμε στην ακατάσχετη επανάληψη των Sol Invictus (ποτέ δεν του συγχώρεσα ότι έφτασε να βγάζει δίσκους, μόνο για να τους βγάζει, ότι φοβήθηκε τόσο πολύ τη σιωπή όταν δεν είχε έμπνευση).
Αν το 'Halo' είχε καλύτερες ενορχηστρώσεις, ενίοτε περισσότερο ογκώδεις, και πιο διαχυτικό, καθαρότερο ήχο, ίσως αν έλειπε και η κοιλιά του 'So: This Empire Is Nothing' θα έπαιρνε μια θέση στα κλασικά live albums της δισκοθήκης μου. Τώρα το βαφτίζω με βασικό γνώμονα το υπερβάλλον πάθος που εσωκλείει, πάθος που κόβει κάθε λεπτό σαν ακονισμένο λεπίδι.
Πάλι υποθετικά, αν κανείς πρέπει να έχει μια ζωντανή ηχογράφηση των Current 93 στη συλλογή του, που αν θέλετε την προσωπική μου γνώμη είναι υπό προϋποθέσεις απαίτηση αυτοσεβασμού, τότε το παρόν cd είναι η καταλληλότερη πρόταση. Και ακούγοντάς τον David Tibet να συγκλονίζει σε τραγούδια όπως το 'Sleep Has His House' που ακούω τώρα μόλις, θα συνειδητοποιήσετε και κάτι άλλο: ότι τα όρια μεταξύ του δυνατού και του ήσυχου όταν μιλάμε για μουσική παράσταση στο ημίφως, όπου τα πρόσωπα δεν φαίνονται και τόσο καθαρά, είναι πάρα, μα πάρα πολύ λεπτά.
Το 'Halo' είναι διττό, είναι το "Κουτί Της Πανδώρας" της υποκριτικής των εσώψυχων του David Tibet, όπως άλλωστε είναι και κάθε του κονσέρτο. Τελεία.