Live at the Filmore

Παίζοντας rap rock από την εποχή που ο όρος έκανε τα πρώτα του βήματα, οι Cypress Hill μπορούν να θεωρηθούν σίγουρα εκ των καλύτερων εκφραστών του είδους. Και αφού oι Beastie Boys είναι και θα είναι πάντα οι leaders, απομένει σ'αυτούς το βαρύ φορτίο της συνέχισης αυτού του καταπληκτικού μουσικού μείγματος που έχει αφήσει αριστουργήματα τα τελευταία χρόνια στην δισκογραφία. Κάποια από αυτά τα αριστουργήματα έχουν δημιουργηθεί από τους ίδιους με προεξέχοντος του καταπληκτικού φετινού Skull & Bones.
Οργισμένοι κι αυτοί όπως και το συντριπτικό ποσοστό των μελών των μειονοτήτων που ζουν στο Los Angeles, βρήκαν ως ασφαλιστική δικλείδα αντίστασης προς το ρατσιστικό κύμα που ξεσήκωσε βία για μια περίοδο, την μουσική. Τουλάχιστον έτσι ούτε σε σπάνε στο ξύλο ενώ και τα ποσά που διακυβεύονται πίσω από το θυμωμένο αντιστασιακό σου δεν είναι ευκαταφρόνητα.
Κι αν κρίνουμε από την διαχέουσα μανία του live τους στο Fillmore West του San Francisco, τότε μάλλον αυτοί δεν υποκρίνονται. Το μένος δεν έχει την γεύση γραφικών στίχων αλλά εκκωφαντικών ήχων, φωνών (κάποιες φορές) στα όρια της υστερίας και καυστικότητας που δεν καταφέρνει βέβαια ιδιαίτερα χτυπήματα στο κοινωνικό status που είναι αναγκασμένοι να ζουν οι κοινής καταγωγής ως προς αυτούς κάτοικοι του LA, όμως προσφέρει ενέσεις ηθικού σε μια εκ προοιμίου χαμένη υπόθεση.
Ως προς το μουσικό, νομίζω ότι οι Cypress Hill κάνουν κάτι μοναδικό. Μια γρήγορη ματιά στην ιστορία του rap rock θα δείξει ότι όλα τα συγκροτήματα που εκφράζουν το συγκεκριμένο μουσικό είδος ξεκίνησαν από το ροκ και στην πορεία έβαλαν στον ήχο τους στοιχεία ραπ. Αυτοί έκαναν την αντίθετη διαδρομή και έδειξαν πόσο κοντά τελικά είναι τα πράγματα στις διάφορες μουσικές κατηγορίες. Πόσο διάφανα είναι τα όρια του κάθε μουσικού είδους που εύκολα μπορεί ένας ταλαντούχος και μη συντηρητικός μουσικός να τα περνά κατά βούληση. Ίσως αυτό, τώρα που το καλοσκέφτομαι, να αποτελεί και άλλοθι σε κάτι που ανέκαθεν υποστήριζα και αυτό δεν είναι άλλο από την απόλυτη ανάγκη της διατήρησης των μουσικών κατηγοριοποιήσεων. Κατά την γνώμη μου όσο πιο πολλές τόσο πιο καλά, γνωρίζοντας βέβαια ότι πάμπολλες φορές συρόμαστε σαν ακροατές σε όρους που καθιερώθηκαν εν μία νυκτί.
Τα επί του δίσκου φερόμενα, έχουν να παρουσιάσουν ένα αξιολογότατο set list, κάτι που πρέπει απαραίτητα να χαρακτηρίζει ένα live άλμπουμ, παρά το ότι εγώ δεν θα ήθελα να υπήρχαν live άλμπουμς. Αλλά αφού πρέπει να υποστούμε το κακό, τουλάχιστον ας είναι το set list ικανοποιητικό. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι και με το παραπάνω.
Καλός ήχος γενικά και μόνο μια ένσταση έχω να διατυπώσω στο συγκεκριμένο στοιχείο του δίσκου. Προς τι η αποστροφή κατά των σαμπλαρισμένων αποσπασμάτων; Και αυτό δεν αναφέρεται για να τονιστεί ότι διαφέρει πολύ ο ήχος των κομματιών που ακούγονται στον live δίσκο από τα αντίστοιχα του cd που ηχογραφήθηκε στο στούντιο. Θα ήταν ανοησία να περιμένει κανείς το ίδιο ηχητικό αποτέλεσμα.
Το θέμα θίγεται γιατί νομίζω ότι είναι απαραίτητη η αντιμετώπιση του sampling ως υπόσταση, ως οντότητα. Αφού η χρήση του ως τώρα, βοήθησε τόσους και τόσους αλλά και τους Cypress Hill να γίνουν αυτό που είναι, χωρίς την παρουσία του στην σκηνή είναι ένα διαφορετικό συγκρότημα. Όπως θα ήταν ένα διαφορετικό συγκρότημα χωρίς τον μπασίστα ή τον τραγουδιστή τους.
Αποφασίστε πως θα δουλεύετε. Με samplers ή όχι; Αν δουλεύετε με samplers τότε γιατί στις live εμφανίσεις ένα "μέλος" του group και μάλιστα στις περισσότερες των περιπτώσεων το πιο σημαντικό, να μην "ανεβαίνει" στην σκηνή;

Η μόνη δικαιολογία που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι οι Cypress Hill ήθελαν να δώσουν μια καθαρά ροκ μορφή στην συναυλία τους. Δεν ήταν και η καλύτερη επιλογή δυστυχώς.