Before... but longer

Μικρό το όνομά τους μα ας μου πει κάποιος και πως να το προφέρω: Κζαρς, Τσαρς ή Σίζαρς; Μικρή και η ιστορία τους - λίγες σειρές αρκούν: Φτιάχτηκαν στα μέσα των '90s στο Denver (φυσικά και τούραραν με τους 16 Horsepower - το μεγάλο ψάρι... βοηθάει πάντα το μικρό. Ή μήπως δεν είναι πάντα έτσι;) Έβγαλαν τον πρώτο δίσκο μόνοι τους, εκτιμήθηκαν απ' τους Raymonde - Guthrie twins, κυκλοφόρησαν το δεύτερο δίσκο στην Bella Union, συμμετέχουν στο tribute του Buckley με το πιο ένδοξο ίσως τραγούδι του "Song to the siren" και η καριέρα τους απογειώθηκε. Απογειώθηκε βέβαια σχετικά με το σημειωτόν και την μέχρι τότε στασιμότητα. Κλείστηκαν τουρνέ και ασχολήθηκε κάπως ο μουσικός τύπος μαζί τους, όμως έχω την εντύπωση πως γκρουπ με την ηχητική ιδιοσυγκρασία των "Τσάρων" δεν πάνε παραπάνω.
Για να πάρουμε ως μέτρο σύγκρισης τους συντοπίτες τους 16 Horsepower, τα up-tempo τραγούδια στους Czars σπανίζουν, έχουν κι αυτοί το country στοιχείο, σε πολύ διακριτική δόση όμως, έχουν τραγουδιστή με εκπληκτική (Buckleyζουσα) χροιά φωνής (το αγαπημένο άλμπουμ πάντως του John Grant που παίζει και πιάνο, είναι το "Nunsexmonkrock" της Nina Hagen - του θυμίζει τις σπουδές του στη Γερμανία ίσως...), υποθέτω πως τα live τους θα στοχεύουν σ'εκείνη την εσωτερική φουρτούνα που καταφέρνει να δημιουργήσει ο καθισμένος Eugene Edwards. Αν κρίνω κι απ' την αγαπημένη τους διασκευή που είναι το μελιστάλαχτο "For Emily, Whenever I May Find Her" των Simon and Garfunkel δεν νομίζω πως πέφτει και πολύ... pogo στις πρώτες σειρές.
Το "Val" που επιλέχθηκε ως πρώτο σίνγκλ και σημαιοφόρος του δίσκου αφήνει το μπάσο του Chris Pearson να μας υποδεχτεί αργά και μεγαλόπρεπα (θυμάστε το "East" των Tuxedos;) στον κόσμο του δίσκου που είναι οικουμενικός, με την έννοια ότι δεν χρωστάει πολλά σε κάποιον προϋπήρξαντα καλλιτέχνη ή γκρουπ, ακόμα και σχολή, θα μπορούσε να υπάρξει κι απ' τα sixties ακόμα αλλά δεν είναι παραφωνία στα zeros, είναι αμερικάνικος αλλά και οι βρετανικές επιρροές (λόγω παραγωγής Raymonde;) είναι αισθητές. Είναι ανάγκη να αναζητήσουμε περισσότερες αρετές;
Ο δίσκος κλείνει με τη διασκευή του "Leaving on your mind" της Patsy Cline με την Paula Frazer (των Tarnation θα λέμε πάντα κι ας έκανε πολλά πριν και μετά απ'αυτούς) στο δεύτερο μικρόφωνο, με αποτέλεσμα όμως που χαλάει την καλή συνολική εικόνα.
Ο δίσκος του μήνα μου.