Ένα από τα πρώτα συμπτώματα της ενηλικίωσης και του συντηρητισμού που φέρνει μαζί της είναι η νοσταλγία. Κουβέντες όπως «Τι καλά που περάσαμε στην πολυήμερη...», «Τι ωραία παρέα είχαμε στο λύκειο, σήμερα τα παιδιά είναι απομονωμένα...», και το αναπόφευκτο «Τι φοβερή μουσική έβγαινε στα 80s, σήμερα όλο μαλακίες κυκλοφορούν» ακούγονται όλο και πιο συχνά από παιδιά που είναι κοντά στη μέση της τρίτης δεκαετίας της ζωής τους και μου προκαλούν θλίψη και οίκτο γι' αυτούς που τις ξεστομίζουν. Τι κρίμα η αρτηριοσκλήρωση να έρχεται τόσο νωρίς...
Θα σταθώ στo αναπόφευκτο, που είναι και το θέμα μας. Πού κολλάει ο δίσκος των Czars; Μα φυσικά στα μούτρα αυτών που παραπονιούνται ότι δεν βγαίνει καλή μουσική σήμερα! Γιατί θα μπορούσε να έχει βγει ακριβώς όπως είναι και στα 80s και, ακόμη και τότε, θα προκαλούσε την ίδια αντίδραση: το θαυμασμό!
Το "The ugly people..." με κέρδισε με το πρώτο άκουσμα με το εύρος των μουσικών του αναφορών, την ποικιλία των ηχοχρωμάτων και τον περίεργο συνδυασμό πρωτοτυπίας των συνθέσεων με την αίσθηση οικειότητας που δημιουργούν στον αμύητο ακροατή. Και με κράτησε στη διάρκεια με τη συναισθηματική του φόρτιση και το βάθος του, με το μεγαλείο της απλότητας που μόνο έξυπνοι και ψαγμένοι μουσικοί μπορούν να κατακτήσουν και να εκφράσουν σε τραγούδια. Τα παραπάνω φαίνονται στις επιρροές που αναφέρουν οι ίδιοι στο βιογραφικό τους: Μεταξύ άλλων ο Dylan, ο Waits αλλά και οι Cocteau Twins, οι Cabaret Voltaire και οι... Yello! Από την Patsy Cline ως το Miles Davies και από εκεί ως τον Robyn Hicthcock υπάρχει μεγάλη απόσταση που μόνο άνθρωποι με ανοιχτά μυαλά και χωρίς παρωπίδες μπορούν να εκμηδενίσουν και να κλέψουν κάτι απ' όλους αυτούς.
Παρά το κραυγαλέα και επιτηδευμένα προκλητικό εξώφυλλό του, το "The ugly people -vs- the beautiful people" (για Χ το βλέπω το παιχνίδι) είναι απολαυστικό. Η ακρόασή του ολόκληρου είναι δυνατή εμπειρία με εναλλαγές συναισθημάτων και εικόνων. Και κάποια τραγούδια του είναι διαμάντια.