Δεν θα μπορούσα να φανταστώ πιο υπέροχο δρόμο, από αυτό το ομώνυμο cd των Δαιμόνια Νύμφη, την ημέρα της πιο λαμπερής πανσελλήνου του έτους. Αυτής του Αυγούστου!
Μακριά από τους γλυκερο-τσιφτετελο-παραδοσιακο-δυτικούς δρόμους, του μίζερου νεοελληνισμού και ακόμα μακρύτερα από τα ψυχο-αμερικανο-μαϊμουδο-αλλιγατόρικα ουρλιαχτά ντόπιο-ροκάδων, συνεχίζει την συνεπή πορεία που χάραξε από τα αυλάκια του πρώτου κιόλας mini-lp, το ΜΟΝΑΔΙΚΟ αυτό σχήμα, ως σήμερα.
Μυσταγωγική τελετή φαντάζει η μουσική τους, που ξεδιπλώνεται περήφανα υπέροχη μπρος μας, αφού έχει γυρίσει για τα καλά "πλάτη" στο ανθρώπινο μέτρημα του χρόνου, και απατεί τη συμμετοχή όλων των αισθήσεών μας - όλων, μα όλων! - για να αποκαλυφθεί! να συνθεθεί, να λειτουργήσει!, να κορυφωθεί!, να λυτρώσει!
Πίσω από τον ελιτισμό και την μοναδικότητα, βέβαια, οι Δαιμόνια Νύμφη προσφέρουν, εκτός από εξαιρετική μουσική, και ένα μνημειώδες έργο - ύμνο στη φύση, στον ορατό και αόρατο κόσμο που μας περιβάλλει.
Οι "ξένοι" στις αναφορές τους, τους τοποθετούν ανάμεσα σε σχήματα όπως οι Ataraxia, οι Hagalaz Runedance και Louisa John - Krol, και τους χαρακτηρίζουν σαν νεο-φόλκερς και νεοπαγανιστές. Δεν συμφωνώ! Η πλειάδα των συμμετεχόντων μουσικών, καθώς και η χρήση ασυνήθιστων οργάνων - τα περισσότερα κατασκευασμένα από τον "θρύλο" οργανοποιό Νικόλα Μπρα - αφήνουν την ίδια "μελαγχολική" αίσθηση, τουλάχιστο στα δικά μου αυτιά, που αφήνουν σχήματα όπως οι Savage Republic - κι όμως καμία ηχητική ομοιότητα! περίεργο δεν είναι; - και οι Dead Can Dance.
Η συμμετοχή του Αλκίνοου Ιωαννίδη στο cd μάλλον μετράει υπέρ του ίδιου του καλλιτέχνη, παρά στο σχήμα, αφού αναδεικνύει το καλό του γούστο όσο αφορά τις επιλογές του για συνεργασία.
Αφήστε τη γκρίνια - που διάβασα και σε τούτο το περιοδικό σε προηγούμενη αναφορά μου στους Δαιμόνια Νύμφη - ενδώστε, χαλαρώστε, αναζητήστε και αφουγκραστείτε τους!