Gutter tactics
Μετά και από αυτό το άλμπουμ, παύει οριστικά οποιαδήποτε αμφιβολία περί του ότι οι πολιτικοί βόμβοι και οι ακατάπαυστα πνευματώδεις ρίμες των Dalek είναι ο απόλυτος γοτθικός ήχος των late 00s και της σκοτεινής περιόδου που αυτά εγκαινιάζουν. Το άκοπο ντουέτο των MC Dalek και DJ Octopus σχεδόν διαγράφει κάθε υποψήφιο αντίπαλο στον αγώνα για την επικράτηση του left field hip hop θρόνου.
Ο ήχος των Dalek έχει πλέον κατοχυρωθεί ως ένας ακατάσχετος βόρβορος που κουβαλάει μέσα του άρρυθμα και βαρύτονα beats, παραλλαγμένα ουρλιαχτά από ένα όχι-και-τόσο παιδικό τρενάκι του τρόμου και μια μπασογραμμή που επιμένει να καλύπτει τα πάντα, ενίοτε δε στον απόλυτο βαθμό. Προσθέτοντας την kraut αισθητική του ντουέτου, που επικυρώθηκε από το αλισβερίσι με τους αειθαλείς Faust, καταλήγεις σε ένα παντελώς ιδιόμορφο σχήμα, που πέρα από τα όρια του hip hop, της pop και του πειραματισμού, τραβάει πλέον έναν εντελώς προσωπικό δρόμο και ανοίγει ολοένα και πιο βαθιά το ρήγμα με τον έξω κόσμο.
Στο Gutter Tactics ο ήχος των Dalek είναι πιο δυνατός και πιο ενοχλητικός από κάθε άλλη φορά. Οι "κρυμμένες" μελωδίες τείνουν προς τον ολοκληρωτικό αφανισμό, ο αφορισμός προς την παραδοσιακή δομή των τραγουδιών τελειοποιείται και σε μακρές ασκήσεις αντοχής όπως το Who Medgar Evers Was ο Octopus ανοίγει μεγάλες συζητήσεις περί του αν είναι πραγματικά εγκληματικό το ότι ο κόσμος του hip hop παρατάει την εξελιγκτική του sampling και υποτάσσεται στην pop συνήθεια των "φυσικών" οργάνων και του παραδοσιακού τρόπου σύνθεσης.
Τα πάντα ξεκινάνε με τον διάσημο πλέον Reverend Jeremiah Wright να καταριέται την Αμερική σε μία θρησκόληπτη αναδίπλωση του προαιώνιου "το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης" και σχεδόν χωρίς παύση ο MC Dalek συνηγορεί με το No Question, που πρέπει να είναι το πρώτο τραγούδι αμφισβήτησης προς το πρόσωπο και τις προθέσεις του Barack Obama. Κυνικός, αλλά όχι απόλυτος, περισσότερο σκεπτικός παρά αμφισβητίας με σύριζες απόψεις, ανεξάντλητος, αλλά όχι ασυγκράτητος, καθώς βρίσκεται σε απόλυτο διάλογο με τη μουσική σκηνογραφία του Octopus, ο οποίος ούτε για ένα δευτερόλεπτο δεν αφήνει τον ακροατή να ξαποστάσει σε τυχόν ήσυχο ηχητικό περιβάλλον.
Τα όπλα εκπυρσοκροτούν στο Los Macheteros/ Spear Of A Nation και σε έναν όχι και τόσο αθώο πλέον κόσμο που έχει ήδη δεχτεί ως mainstream hit το Paper Planes της M.I.A., σπέρνουν τον πραγματικό ήχο του όπλου και μόνον αυτόν, όχι ως τρικ διαφορετικότητας, αλλά ως αποκλειστική πραγματικότητα. Καθώς κυλάει προς το τέλος ο δίσκος γίνεται περισσότερο εξαντλητικός και απαιτεί περισσότερες δυνάμεις και αντοχές. Κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη προ μηνών στο live στο An, όπου εμείς οι ολίγοι θεατές από ένα σημείο και μετά αισθανθήκαμε σχεδόν αδύναμοι μπροστά στο ένα και μοναδικό όπλο των Dalek, που είναι η οποιαδήποτε έλλειψη κούρασης και ο απόλυτος κορεσμός πάθους και ψυχής για αυτό που κάνουν.
Αν κάτι διαφοροποιεί το Gutter Tactics, από τον ένδοξο προκάτοχο του που ήταν το Abandon Language του 2007 είναι η απόλυτη πλέον άρνηση προς οποιαδήποτε έννοια τυπικής ενορχήστρωσης, αλλά και στρωμένης διάρθρωσης των φωνητικών, που ξεκαθαρίζει ότι αποφάσισαν να τραβήξουν οριστικά το δρόμο που τους έδειξε η σπηλιά των Faust. Μοναδική εξαίρεση και άρα τραγούδι/ δούρειος ίππος, το ομώνυμο του δίσκου τραγούδι, με μία αίσθηση από old school επιθετικότητα να συνδυάζεται με freestyle αλχημείες που θα τις άντεχε ίσως το πιο υποψιασμένο τμήμα του κοινού του Madlib.
Κατά τα λοιπά οι Dalek ρίχνουν οριστικά την αυλαία στην υπόθεση "ηχητικός εφιάλτης" και υποδεικνύουν τον πραγματικό ήχο της απελπισίας, όπως τη γεννά ο συνδυασμός του θυμού με την υπερχείλιση των πιο ευγενών αισθημάτων και προθέσεων. Με το απόλυτο ατού ενός πραγματικού ποιητή απέναντι σε έναν παρανοϊκό DJ- ενορχηστρωτή και με μηδενικό το άγχος της έξωθεν καλής μαρτυρίας, οι Dalek στήνουν το άλμπουμ που θα τοποθετήσετε δίπλα στο Pornography των Cure και στις Πύρινες Γλώσσες του Γιάννη Χρήστου και όχι εσφαλμένα δίπλα στο It Takes A Nation Of Millions To Hold Us Back. Με την ψυχολογία της δικής τους μουσικής να στηρίζεται όχι στη φιλοσοφία των μεγάλων πολιτισμών, αλλά στην κατακερματισμένη σκέψη της σύγχρονης τους έλλειψης πολιτισμού.
Lend an ear to: Los Macheteros/ Spear of a Nation
