Ancestors ep

Η Μαρία Παπαδομανωλάκη (a.k.a. Dalot), είναι μια καλλιτέχνης της οποίας ακολουθώ τα μουσικά βήματα από το 2009. Από το "Flight Sessions" (Coo Records) συγκεκριμένα, που μου είχε αποστείλει ευγενικά, εκεί πίσω στο χρόνο. Έκτοτε έχει κυκλοφορήσει αρκετές ηχογραφήσεις, κι έχω την αίσθηση ότι κάθε φορά πηγαίνει κι ένα βηματάκι παραπέρα. Μουσικά, συνθετικά, με την παραγωγή να στέκει κάθε φορά καλύτερα, αποτινάσσοντας σταδιακά τ' αρνητικά στοιχεία των λεγόμενων lo-fi παραγωγών (βρισκόμαστε στο 2013, δε νομίζω ότι προσδίδει τίποτα παραπάνω η lo-fi αισθητική στις μέρες μας). Μάλιστα την είχαμε ξανασυναντήσει κι εδώ, στο mic, σε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει, όταν και βρισκότανε στη Νέα Υόρκη.

Στο παρόν EP, που είναι χωρισμένο σημειολογικά σε δυο μέρη, με τα πέντε πρώτα κομμάτια να είναι αυθεντικές εκτελέσεις και με τα τρία εναπομείναντα να αποτελούν remix πολύ ιδιαίτερων παραγωγών, η Dalot αντλεί έμπνευση από το παρελθόν και τους προγόνους της. Η νοσταλγία άλλωστε πάντοτε πυρπολεί τα όνειρά μας και γαργαλάει τα συναισθήματα μας, πηγαινοφέρνει το μυαλό μας σε μιαν άλλη εποχή, αφήνοντας τη φαντασία ελεύθερη προς πάσα κατεύθυνση. Κάπως έτσι στάθηκε λοιπόν ο Δεκέμβρης του 2012 για την ίδια, όπως αναφέρει το δελτίο τύπου, περνώντας δυο εβδομάδες ανάμεσα σε φωτογραφίες, σημειώσεις και χαρτιά που είχε αφήσει ο παππούς της στο γραφείο του, κι έμελλε να ξεκλειδώσουν το μηχανισμό της μνήμης για τη νεαρά εγγονή.

Όσον αφορά τη μουσική αυτή καθεαυτή τώρα, τα συστατικά της είναι λίγο πολύ γνώριμα για όσους έχουνε ξανακούσει παλαιότερες δουλειές της. Με εφαλτήριο την ambient αισθαντική και τις post rock αναδιπλώσεις, με τη διαφορά ίσως ότι αυτή τη φορά, αισθάνεσαι ακόμη περισσότερο βάθος στις συνθέσεις, ακόμη αρτιότερη κατανομή των ήχων, ακόμη μεγαλύτερο πλουραλισμό στη χρήση των μουσικών οργάνων, χωρίς όμως να λειτουργεί εις βάρος της αφαιρετικής αντίληψης και τις μινιμαλιστικής εν τέλει προσέγγισης. Το βιολί και το τσέλο περνάνε συχνά μπροστά προσδίδοντας εξαιρετικά στο τελικό αποτέλεσμα, οι κιθάρες ακολουθούνε διακριτικά στο background, το πιάνο έρχεται, παρέρχεται, χάνεται κάπου στο βάθος, κυλάει όμορφα πάνω στο ηλεκτρονικό χαλί που ξετυλίγεται κινηματογραφικά, στις ενόργανες ως επί των πλείστων συνθέσεις της.

Κλείνοντας, όσον αφορά τα τρία remix πάνω στο ομότιτλο "Ancestors", που θαρρώ πως θα ικανοποιήσουν και τους πιο δύσπιστους φαν των Boards of Canada ή των Prefuse 73, προσπαθώ να θυμηθώ πότε κατάφερα για τελευταία φορά να ακροαστώ remix, που να ξεπερνάει τα δέκα ολόκληρα λεπτά, έως το τέλος. Το 14:08 φαντάζει απλησίαστο, αν όχι τρομακτικό, στη συνολική του διάρκεια, η εκτέλεση όμως του Bvdub είναι συγκλονιστικά όμορφη και συγκινητική, και πλάι στις αντίστοιχες των Dryft και Northscape, δημιουργούν ένα εξαιρετικό πακέτο ηλεκτροφόρων μελωδιών. Πλησιάστε άφοβα.