Προσέξτε τις κακές συναναστροφές! Ποτέ ο ξαφνικός έρωτας και η έπαρση μιας νέας γνωριμίας δεν απαίτησε τόσες αλλαγές που να σβήσει τα πάντα. Όπως στον Damien Jurado που το κυνήγι της δόξας του σύγχρονου rock τον μεταμόρφωσε από πρίγκιπα σε κακομούτσουνο βάτραχο. Και όλα αυτά, έχω μια βάσιμη υποψία, λόγω του - παραγωγού εδώ - Dave Bazan (των Pedro The Lion), η εμπλοκή του οποίου μετέτρεψε τον ήχο των τριών προηγούμενων δίσκων των Damien Jurado σε κάτι με συνταγμένη κλίση στα του σκληρότερου και σχεδόν αυτοκόλλητο στα των Mark Lanegan και Neil Young. Μην ξεχαστεί επίσης και η αυτονόητη ροπή προς τους Pedro The Lion (δεν υπήρχε περίπτωση, σπίτι είναι αυτό!). Άντε πείσε με τώρα ποια υπόκεινται και ποια δεν υπόκεινται στους νόμους της ορθολογικότητας. Με τέτοια σημάδια!
Το 'I Break Chairs' θα ήταν σε ένα βιογραφικό το τέταρτο album του Damien Jurado. Αντί αυτού είναι το πρώτο της χειραφέτησής του σε αυτό που λέγαμε στα 80's κολεγιακό αμερικανικό rock (από τους R.E.M. των πρώτων βημάτων, στους The Screaming Trees και από εκεί φτάνοντας ακόμη και στους Pearl Jam). Με τόσο αμετάβλητα χαραγμένες ηχητικές οδηγίες που νομίζεις ότι όλες οι επιρροές τους κάνουν σχετική παρέλαση στα τραγούδια, σαν φαρσοκωμωδία. Οι μουσικοί που συνοδεύουν εδώ την άξια φωνή του Damien Jurado, δηλαδή οι Eric Fisher, Andy Myers και Josh Golden, στήνουν όντως μια πολύ καλή μπάντα. Δεμένη, ικανή, σοβαρή, με δυνατότητες. Τους ακούς πεντακάθαρα στα 'Castles', 'Dancing', 'Lose My Head' και 'Neverending'. Μα ακόμη και στα υπόλοιπα - τραγούδια μιας χιλιοειπωμένης γλώσσας - σε πείθουν ότι έχουν ικανότητες να σπάσουν την μετριότητα.
Έστω και αν δεν πρόκειται ποτέ να αποδεχτώ την συνήθεια κάποιων να κάνουν κουβέντα με τις ώρες κρατώντας την σημαντικότερη πληροφορία για το τέλος - αυτήν που μόλις ειπωθεί το θέμα τελειώνει (προς τι λοιπόν ο χαμένος χρόνος άνθρωπέ μου;) - φαίνεται ότι και εγώ την πάτησα. Γι' αυτό...
Το 'I Break Chairs' είναι ένα όμορφο αλλά ανάξιο album. Τα κρυφά βίτσια της επιμελώς κρυμμένης κοινοτυπίας δηλαδή. Θα την συμμεριστείτε;