Maraqopa

"Γιος" του Neil Young και του Nick Drake, "αδελφός" του Elliott Smith και του Steve Wynn, ο εκ Σηάτλ ορμώμενος Damien Jurado κλείνει δεκαπέντε χρόνια στη δισκογραφία (δέστε στο mic κριτικές δίσκων του από το 2002 και 2003), και συνεχίζει ένα δρόμο μοναχικό, μελαγχολικό, λίγο μονότονο ίσως, λίγο folk αλλά όχι ακριβώς. Αν θέλουμε να ορίσουμε με περισσότερη σαφήνεια το ύφος του Jurado, ο πιο κατάλληλος όρος είναι spiritual folk (δεν τον επινόησα εγώ, υπάρχει). Όπως κι αν λέγεται η μουσική του, με τη βοήθεια του παραγωγού Richard Swift, ο Jurado έχει δημιουργήσει στον δέκατο δίσκο του ένα ηχητικό σύμπαν που "περιγράφει" μια φανταστική τοποθεσία με το όνομα Maraqopa. Υπονοεί άραγε την κομητεία της Αριζόνας με το παρεμφερές όνομα; Ταιριάζει ως εικασία, αφού ο δίσκος έχει τη σκονισμένη ατμόσφαιρα της αμερικανικής ενδοχώρας και με δεδομένο ότι ο Jurado αναφέρεται πολύ συχνά σε πραγματικές τοποθεσίες ("So on, Nevada", "Ohio", "Abilene").

Η φωνή του Jurado θυμίζει σαφώς τον Neil Young στα πρώτα άλμπουμ του, τα φωνητικά που τον συνοδεύουν μοιάζουν επηρεασμένα από το Laurel Canyon sound. Η θεματολογία του είναι συχνά μεταφυσική, όπως για παράδειγμα στο "Life away from the Garden": "There was a time when I believed you / When in doubt, I'd put my hand in your side.." Αλλά ακόμα κι όταν δεν είναι, όπως στο "Mountains still Asleep", οι στίχοι του διακρίνονται από ένα σπάνια δουλεμένο λυρισμό: "We are songs to be sung... Mountains still asleep", λέει στο τραγούδι που κλείνει το άλμπουμ. Σε τελευταία ανάλυση, δεν έχει κερδίσει άδικα τον τίτλο του "Ρέημοντ Κάρβερ της folk". Ξέρει πώς να διηγηθεί μια ιστορία με ελλειπτικό και αμφίσημο τρόπο.

Πάνω απ' όλα, το Maraqopa είναι ένας δίσκος μοναχικός κι εσωστρεφής, όπως ο δημιουργός του. Ο τύπος που επανέρχεται συνέχεια στους στίχους του, αυτός που δεν αντέχει τις κοινωνικές συναναστροφές και τον κόσμο, είναι ο ίδιος ο Jurado. Ή όπως λέει ο ίδιος στο "Working titles": "Many nights you would hide from the audience / when they were not in tune with your progress / in the end you're a fool like the journalist / who turns what you sing into business".

Οι ενορχηστρώσεις του Swift, με τον οποίο ο Jurado συνεργάστηκε για δεύτερη φορά (η πρώτη ήταν το 2010 στο Saint Bartlett) αποφεύγουν ενσυνείδητα την τυπική μονοτονία της folk. Στο "Reel to reel" για παράδειγμα, διακρίνουμε τις επιρροές του Phil Spector στα κρουστά, τα καμπανάκια, τον τρόπο που είναι χτισμένα τα φωνητικά. Στο "Everyone a star" το ηλεκτρικό πιάνο παραπέμπει στη βρετανική folk των '70s, ενώ στο εντυπωσιακό "Nothing is the news", η ακουστική κιθάρα της εισαγωγής γίνεται ξαφνικά ηλεκτρική και το κλίμα αλλάζει απότομα και ανατρέπει όλα τα στερεότυπα. Κορυφαίο κομμάτι του άλμπουμ θα έλεγα ότι είναι το "Museum of the flight" - ίσως επειδή το falsetto του Jurado είναι τελείως NeilYoung-ικό και παρότι έχει κοινότοπους στίχους συγκριτικά με το υπόλοιπο άλμπουμ.

Μετά από διάφορα σκαμπανεβάσματα, ο Jurado βρίσκεται στην πιο ώριμη κι ενδιαφέρουσα φάση του, μουσικά και εκφραστικά. - Τι ωραία που θα ήταν να τον βλέπαμε στο Λυκαβηττό, φέτος το καλοκαίρι.... Ε καλά, μια πλάκα έκανα...