Σίγουρα πάντως δεν είναι απάθεια - οι punkers είχαν ανέκαθεν την χορευτική φλέβα. Εκεί που ο αιχμηρός πολιτικός λόγος των αμερικάνικων punk συγκροτημάτων των eighties του Ronald Reagan άσκησε κριτική, διαμαρτυρήθηκε, αφύπνισε πιθανώς (αλλά για ανατροπές ούτε λόγος να γίνεται), η νέα, μετά το millennium, σκηνή επέλεξε να αποδεχθεί τον ρυθμό με τους απλούς, εύκολους, κατανοητούς κανόνες της πίστας και του αρτίστικου disco-funk. Αχρείαστο λοιπόν, το γραφικό pogo με τα χέρια σε κολύμπι. Τι διάολο!!
Οι Dance Disaster Movement έρχονται από το Long Beach της California. Αποτελούνται από τον Kevin Litrow ενός άλλου group της Dim Mak, των Radar, που όμως αφήνοντας πίσω του για λίγο το post-rock μετονομάζεται εδώ σε Kevin Disco(!). Μαζί του ο Matt Howze, πρώην μέλος των Treadwell. Στις ζωντανές τους εμφανίσεις βγαίνουν στα λευκά, οι ίδιοι λένε πως με αυτόν τον τρόπο αποπνέουν θετική ενέργεια. Ίσως να' ναι και έτσι. Δεν το' χα σκεφτεί.
Στο 'We Are From Nowhere' υπερτερούν οι υποσημειώσεις.
Πρώτη ότι στο ηχητικό και υφολογικό μίγμα των Dance Disaster Movement μπαίνουν μαζί οι κοφτοί ρυθμοί των Devo, οι κιθάρες των Gang Of Four, τα πλήκτρα των Suicide και το post-punk/funk των A Certain Ratio και Medium Medium. Το μικρόφωνο, χρήσιμο στα έξι συνολικά τραγούδια του cd, υπόκειται σε χρήση ανάλογης με αυτήν ενός James Brown - οξύθυμα, νευρικά ξεσπάσματα, επαναλαμβανόμενες κομμένες φράσεις, προσταγές, ξεφωνητά, clapping. Ολόκληρη η θεωρία του ρυθμού, πρώτα ως ξεσήκωμα και έπειτα ως ξεφάντωμα.
Δεύτερη ότι ο Kevin Disco δουλεύει αρκούντως το Omni keyboard (το κατασκεύασε η εταιρεία Arp το 1976, έτσι για να ξέρετε). Ο χαρακτηριστικός του ήχος είναι σαφής και δίνει ενδιαφέροντες, ίσως λίγο retro, χρωματισμούς στα κομμάτια. Και πιθανώς χωρίς αυτό να μην ορίζαμε με τόση επιμονή πως εδώ βασιλεύει το dance-punk! Αν και τη διαφορά την κάνουν τα κρουστά.
Τρίτη ότι θα λειτουργούσε καλύτερα αν ήταν ένα mini-album με τα μισά σχεδόν tracks. Το εκρηκτικό εναρκτήριο 'I Want Your Sass', το περισσότερο εγκεφαλικό 'C' est la vie', το 'Saturday' και το 'The Shots' (κάτι τέτοια έκαναν οι P.I.L. και τα θεωρούσαν οι οπαδοί τους παρακμή, για φαντάσου).
Και τελευταία ότι το instrumental 'Erehwonmorferaew' (το δεύτερο, μετά το 'Quarkscrews') είναι το ομότιτλο του cd, γραμμένο όμως ανάποδα! Οι Dance Disaster Movement δείχνουν δε πως τα οργανικά θέματα δεν είναι και η καλύτερή τους. Αμφότερα είναι από τις πιο αδύνατες στιγμές του 'We Are From Nowhere'.
Όντως γοητεύει που μέσα στις ασυναρτησίες του αυτό το album έχει τέτοια ζωντάνια. Βεβαίως είναι θέμα και όχι απλή συνήθεια που μέσα από αυτήν η αυθεντικότητα μιας άλλης εποχής παίρνει μια περισσότερο high tech αισθητική (κάτι σαν τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες σε ιλουστρασιόν χαρτί). Ίσως κατά βάθος αυτό να είναι και η αιτία που εν προκειμένω το 'We Are From Nowhere' ακούγεται κάπως αόριστα εγκλωβισμένο. Οι Radio 4, που κρατούν εντόνως και την σκληρή, αφυπνιστική γλώσσα, τα έχουν καταφέρει σαφώς καλύτερα. Φρόντισαν βλέπετε να μελετήσουν περισσότερο τον Joe Strummer. Επιγραμματικά...