Welcome to the monkey house
Με αρέσουν οι σαπουνόφουσκες. Είναι όμορφες και αλλάζουν σχήματα και χρώματα στον αέρα. Είναι τελείως άχρηστες, αλλά όταν παίζεις μ' αυτές φτιάχνεσαι, χαλαρώνεις και νιώθεις τέτοια ευεξία σαν να είσαι τεσσάρων χρόνων ξανά. Και κάνουν έναν ανεπαίσθητο αλλά υπέροχο ήχο όταν σκάνε. Πιο πολύ τον βλέπεις παρά τον ακούς. Πλοπ!
Με αρέσουν και οι Dandy Warhols. Είναι απατεώνες, παλιοκλέφτες, κωλόπαιδα, φιγουρατζήδες και έχω την υποψία ότι το πρώτο πράγμα που τους νοιάζει είναι να βγάζουν γούστα για πάρτη τους. Για όλα τα παραπάνω είναι πετυχημένοι και καβάλα στη μαγική σκούπα της επιτυχίας, μοντέλο 2003, παρέα με τον Χάρρυ Πόττερ και το τάγμα του Φοίνικα. Σημεία των καιρών...
Μπορείς να ξεμπερδέψεις με το 90% των CD που κυκλοφορούν σήμερα γράφοντας τα ίδια πράγματα με μικρές παραλλαγές. Πολλοί επαγγελματίες γραφιάδες το κάνουν. Κοροϊδία, θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο - αλλά όχι τόσο μεγάλη όσο αυτή των εταιριών και πολλών συγκροτημάτων, θα αντιτάξω εγώ. Το ότι μας πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες είναι δεδομένο. Το θέμα είναι τα φύκια να είναι νόστιμα, να φαίνονται και να μυρίζουν ωραία. Δεν είμαστε αφελείς να ψάχνουμε για σχέση μιας ζωής σε γκρουπάκια όπως οι Dandy Warhols, αλλά τουλάχιστον το one night stand να αξίζει. Και το συγκεκριμένο κατά τη γνώμη μου αξίζει. Υπό την προϋπόθεση ότι το κάνεις ξέροντας ότι είναι one night stand. Κάτι σαν το 90% των ταινιών που κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια δηλαδή.
Δεν θα αντισταθώ στον πειρασμό να το παίξω για λίγο αυτοδίδακτος της σημειολογίας. The Dandy Warhols. Dandy. Δανδής. Πληθυντικός; Δανδήδες; Τι χυδαία λέξη είναι αυτή; Τη βλέπεις τυπωμένη και αηδιάζεις. Το αστείο είναι ότι το Word δεν την υπογραμμίζει. Τη δεχόμαστε σαν σωστή λοιπόν με βαριά καρδιά. Επεξήγηση: Κομψευόμενοι νέοι που δίνουν περισσότερη σημασία στο φαίνεσθαι παρά στην ουσία της ζωής (η οποία ως γνωστόν συνοψίζεται στο βαθυστόχαστο στίχο «η δουλειά κάνει τους άντρες», τι παπαριά κι αυτή θεέ μου!). Warhols. Αν δεν συνέβη κάτι που μου ξέφυγε τα τελευταία 34 χρόνια, αυτός ο νεολογισμός παραπέμπει στον Andy Warhol, υπέροχο εστέτ, διεστραμμένο δανδή και μεγαλοφυή καλλιτέχνη του τίποτα. The Dandy Warhols. H επιτομή της σαπουνόφουσκας μέσα από κουτί σούπας Campbell. Φτηνό και προφανές λογοπαίγνιο το Andy/Dandy, αλλά αποκαλυπτικά εύστοχο.
Έχουμε κι ένα σιντάκι εδώ. Το οποίο σιντάκι είναι πολύ του γούστου μου τελευταίως. Το έχω στο αυτοκίνητο και το ακούω όταν πάω για μπάνιο. Χορεύω και τραγουδάω τρομοκρατώντας οδηγούς και πεζούς. Δεκαοχτώ ξανά, που γυρίζαμε με δανεικό αμάξι τα ξημερώματα με Ramones στο κασετόφωνο (προς αναγνώστες δεκαοχτώ ετών σήμερα: Οι Ramones ήταν αμερικάνικο πανκ γκρουπ των 70s - 80s, οι μισοί από τους οποίους μας έχουν χαιρετήσει και το κασετόφωνο μια συσκευή αναπαραγωγής μουσικής που έπαιζε κασέτες σαν αυτές που έχει ο μπαμπάς σας πεταμένες στο συρτάρι) και στα φανάρια οι πίσω έβγαιναν έξω και έτρεχαν γύρω από το αμάξι. Τόση μαλακία μας έδερνε. Τέλος πάντων, κανένας δεν χτύπησε. Οι φοβεροί απατεώνες λοιπόν έφτιαξαν ένα δίσκο γεμάτο κλεμμένους ήχους. Από τα σκαστά κρυστάλλινα INXS ακόρντα του "You Were the Last High" (λέτε να αναφέρονται στον καημένο το Hutchens που τον ξεχάσαμε τόσο γρήγορα;) ως τα πλαστικά "Funkytown" παλαμάκια του "We Used to be Friends", από τα σχεδόν "Seventeen Seconds" τύμπανα και τα "Time of the Season" ξεφυσήματα του "Wonderful You" ως τα "New Life" σύνθια της εισαγωγής και τα "Emotional Rescue" φαλτσέττο καρεκλάδικα φωνητικά του "The Dandy Warhols Love Almost Everyone", σε όλα τα κομμάτια του δίσκου μπορεί κάποιος με απανωτά προσεκτικά ακούσματα να βρει άπειρες κλεμμένες ψηφίδες. Η ουσία είναι όμως ότι το τελικό ψηφιδωτό είναι διασκεδαστικό και σουξεδιάρικο, κι αυτό μετράει στο τέλος. Κι ας μη μεγαλώσετε μαζί.
Σαν μια υπέροχη σαπουνόφουσκα που κουνιέται στον αέρα σαν ζελέ, τη θαυμάζεις να αλλάζει χρώματα στο φως του ήλιου, και σκάει έμπλεη λάγνων βλεμμάτων. Και που ίσως να μην είναι και τόσο άχρηστη τελικά...
Τώρα περιμένετε βαθμό. Λυπάμαι, αλλά τους κατάργησα. Το θέμα με βασανίζει εδώ και πολύ καιρό, και κατέληξα στο ότι το να γράφεις την καλοπροαίρετη γνώμη σου για το πνευματικό προϊόν κάποιων ανθρώπων, ακόμα κι αν αυτή είναι αρνητική, είναι θεμιτό, το να βάζεις βαθμό όμως τοποθετώντας τον εαυτό σου στην έδρα της αυθεντίας απαράδεκτο. Και ο πειρασμός του να το παίξεις θεός, καθηγητής ή τιμητής των πάντων μεγάλος, και έχω δει πολλά εντάξει παιδιά να εξελίσσονται σε μεγάλους μαλάκες υποκύπτοντας σ' αυτόν. Όποιος κατάλαβε κατάλαβε.
