Rome

To 'Rome' είναι περίεργη περίπτωση. Αναδημιουργία του ήχου του Old West, όπως τον όρισε ο Ennio Morricone στα σάουντρακ για τα Spaghetti Western του Sergio Leone και συγχρόνως φόρος τιμής στη Ρώμη της δεκαετίας του '60, της εποχής δηλαδή που γυρίστηκαν τα 'Για Μια Χούφτα Δολάρια', 'Μονομαχία στο Ελ Πάσο', 'Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος', 'Κάποτε στη Δύση'. Οι παραπομπές στη Ρώμη ενισχύονται και λόγω της παρουσίας των ίδιων μουσικών και τραγουδιστών, που χρησιμοποίησαν ο Morricone και άλλοι Ιταλοί συνθέτες της εποχής αλλά και της χρήσης του παλιού εξοπλισμού τους. Φανταστείτε ότι οι ηχογραφήσεις έγιναν σε αναλογικές ταινίες, στα διάσημα Ortophonic Studios. Μιλάμε για φετιχισμό δηλαδή.

Η αλήθεια είναι ότι η μεγάλη ιταλική παράδοση της κινηματογραφικής μουσικής των 60s και 70s εκτιμάται περισσότερο στο εξωτερικό, αφού στην Ιταλία επιβιώνει κυρίως σε indie παραγωγές, όπως αυτές των Baustelle από την Τοσκάνη. Στις ΗΠΑ πάλι, δεν είναι λίγοι οι μανιακοί για τον Morricone, αλλά και για τους Gianni Marchetti, Piero Piccioni, Nico Fidenco, Franco Micalizzi, Piero Umiliani, Luis Bacalov, Bruno Nicolai. Έναν από αυτούς τους μανιακούς συλλέκτες, τον Danger Mouse, ανακάλυψε ο από χρόνια εγκατεστημένος στο L.A., Ιταλός Daniele Luppi. Το κοινό τους πάθος, εξελίχθηκε στην απόφαση για ηχογράφηση του 'Rome', που ολοκληρώθηκε σε 5 χρόνια.

Η περίπτωση του Danger Mouse πάντως είναι... περίπτωση. Και όπως περιμένουν όσοι τον παρακολουθούν, εδώ βρίσκουμε πράγματα και θαύματα. Πέρα από τις Spaghetti Western επιρροές, που κατά κάποιον τρόπο αποτελούν το συνεκτικό ιστό του δίσκου, βλέπε για παράδειγμα το 'Theme of Rome' και το θλιμμένο 'Morning Fog', έχουμε: το jazzy οργανικό με Duane Eddy κιθάρες 'The Gambling Priest', τα αλά Isaac Hayes έγχορδα στο 'Season's Trees', τους στροβιλισμούς του 'Matador Has Fallen'. Η ορχηστρική ποπ του 'Rome' ενίοτε παραπέμπει και σε μεταγενέστερα ακούσματα, όπως οι Air ή οι Portishead. Μπορεί να ιδωθεί και ως αντιδάνειο αυτό, γιατί ως γνωστόν οι Air είναι επηρεασμένοι από τον Ennio Morricone, και οι Portishead από συνθέτες όπως ο Lalo Schifrin, οπότε πάλι σε κινηματογραφικές μουσικές των 60s καταλήγουμε.

Εκεί που μπερδεύεται ακόμη περισσότερο η υπόθεση 'Rome', είναι τα τραγούδια που ερμηνεύουν οι Norah Jones και Jack White (τρία έκαστος). Ο White μεγαλουργεί. Στο 'Two Against One' παίρνει λίγο χρόνο μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι δεν πρόκειται για τραγούδι των Love, και αφού το συνειδητοποιήσεις παραδέχεσαι ότι βρέθηκε ο πρώτος μετά τον Arthur Lee, που μπορεί να τραγουδήσει Love. Το 'Problem Queen' πάλι, είναι σαν να βγήκε από μια άλλη παραγωγή του Danger Mouse, το 'Blue God' της Martina Topley-Bird. Μόνον που τραγουδάει η Norah Jones. Οι δημιουργοί του 'Rome' προτίμησαν την πιο cool, ονειρική και χαμηλών τόνων σεξουαλικότητα της Jones από την σκερτσόζα Topley.

Σε πρώτο επίπεδο ο δίσκος μπορεί να εκληφθεί ως "προχρονολογημένος", απλά ρετρό νοσταλγία των Spaghetti Western. Το μεγάλο κόλπο των Danger Mouse και Daniele Luppi είναι ότι μένοντας φαινομενικά πιστοί στην παράδοση και χρησιμοποιώντας όλη την παλιατσαρία που περιγράφηκε παραπάνω, εκσυγχρονίζουν το είδος. Η άλλη παρανόηση είναι ότι ο δίσκος συχνά θεωρείται κινηματογραφικός, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχει τέτοιες φιλοδοξίες. Δηλαδή δεν είναι σάουντρακ για μια φανταστική ταινία, ίσως μόνον σάουντρακ μιας πόλης και μιας εποχής.