Egmont & the ff boom

Μικρή άτυχη ανακολουθία:
23 Μαρτίου βρίσκομαι σαστισμένος στο μουσείο μουσικών οργάνων στις Βρυξέλλες. Η σαστιμάρα ξεκινάει από το ηχητικό μεγαλείο που ξεχύνεται στα αυτιά μου, καθώς βλέποντας τα εκατοντάδες όργανα στις προθήκες τους, ακούς από ένα ζευγάρι ακουστικά τον ήχο τους, τόσο μεμονωμένο, όσο και σε συνδυασμό με άλλα όργανα σε μουσικά θέματα των 20 δευτερολέπτων περίπου.

Αποκαλύπτεται η φτώχεια των γνώσεων μου όσον αφορά στον πλούτο των οργάνων που κυριάρχησαν στη μουσική της Αναγέννησης, αλλά ταυτόχρονα και ο ωκεανός των ηχοχρωμάτων τους, τόσο ήρεμα μαγευτικός που διακτινίστηκα σε άλλο ηχοδυναμικό σύμπαν και έχασα την αίσθηση του χρόνου, μ' αποτέλεσμα οι φύλακες του μουσείου να με διώξουν με την απαραίτητη δημοσιουπαλληλική ευγένεια.

Η επόμενη κίνηση, ήταν να επισκεφτώ την άλλη μέρα το μουσείο, για να αγοράσω ένα cd με τα μουσικά θέματα, που άκουγα παρατηρώντας τα όργανα. Ο υπάλληλος με κοίταξε με απορία και ελαφρώς υποτιμητικό βλέμμα και μου απάντησε ότι δεν υπάρχει τέτοιο cd. Βρίζοντας μέσα μου τη χωριατίλα των υπευθύνων του μουσείου, κατηφόρισα στην Grande Place για καφέ.

29 Απριλίου: σαν δώρο εξ ουρανού βρίσκεται στα χέρια μου το cd "Egmont and the ff Boom", που σύμφωνα με το δελτίο τύπου που το συνοδεύει, περιέχει θέματα μουσικής του 16ου αιώνα τα οποία βασίζονται στη βέλγικη παράδοση. Η κεντρική τους ιδέα στηρίζεται στην ιστορία του Egmont, κόμη του Gaasbeek, που πέθανε στο ικρίωμα που στήθηκε στην Grande Place και ουσιαστικά αναφέρεται στην γενοκτονία 15000 φλαμανδών επαναστατών ενάντια στην ισπανική αιμοσταγή κυριαρχία και στον διεστραμμένο βασιλιά Philippe II.

Το μυαλό μου πλημμυρίζουν οι στιγμές στο μουσείο. Αναμφισβήτητα θα βίωνα διαφορετικά και τις στιγμές μου εκεί μέσα αν είχα ήδη ακούσει το cd, και με άλλη οπτική θα αντιμετώπιζα το επιβλητικό γοτθικό μέγεθος της Grande Place. Αλήθεια σου λέω όμως αγαπητέ μου αναγνώστη, δεν έβαλα τα κλάματα για αυτόν τον ετεροχρονισμό.

Μουσικά το "Egmont and the ff Boom" δεν έχει σχέση με τα ιδιώματα που κάθονται και μουχλιάζουν κάτω από τον ίσκιο της ταμπέλας "εθνικ-παραδοσιακό". Είναι προϊόν διεξοδικής έρευνας της μουσικής, αλλά και της ιστορίας των "κάτω χωρών" και κυρίως του Βελγίου, που πραγματοποίησε ο Daniel Schell έχοντας παρτενέρ του τον Dick Annegarn. Πανάγνωστα ονόματα, αλλά τα βιογραφικό τους έχουν όγκο πολλών σελίδων. Ειδικότερα, ο Daniel Schell, συμμετείχε σε projects που ηχογράφησαν στην αξέχαστη (τουλάχιστον στους ψαγμένους του τότε) Made to measure/Crammed disc.

Υπάρχουν θέματα που είναι από την πρωτότυπη έκδοση, αλλά και φρέσκα που στηρίζονται στις παλιότερες ηχογραφήσεις. Η ηχογράφηση έγινε με γνώμονα την θετική art rock αισθητική των 70's. Το μουσικολογικό ύφος κυμαίνεται από αναγεννησιακές φόρμες μέχρι jazz-fusion. Ο ρυθμός άλλοτε εσωστρεφής και αργός και άλλοτε ορμητικός σε κρατά σε εγρήγορση, αναδεικνύοντας το ηχητικό εύρος του πονήματος και γεννιέται από τύμπανα, από κρουστά ή από τα ακόρντα της ακουστικής κιθάρας. Οι φωνητικές μελωδίες αποδίδονται συνήθως πολυφωνικά όταν η χροιά είναι αναγεννησιακή, ενώ η μία φωνή συμβαδίζει με τις συνθέσεις που φλερτάρουν με τη σύγχρονη εποχή. Κυριαρχούν η ακουστική και πολυφωνική κιθάρα, το φλάουτο, τα τύμπανα και μερικές φορές η παραμορφωμένη κιθάρα, η οποία μάλλον ακούσια, αναιρεί το πέπλο του αναγεννησιακού προσανατολισμού.

Στιχουργικά γίνεται το "δώσε και μένα μπάρμπα". Φλαμανδικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά, ξεφυτρώνουν και σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι κάποιος ανακάτεψε τις παλιές σου κασέτες Linguaphone. Όμως στο συνοδευτικό βιβλίο του cdιου υπάρχει μετάφραση στα αγγλικά, γεγονός που είναι το διαβατήριό σου στο lifestyle και στην καθημερινότητα εκείνης της εποχής που περιγράφονται ανάγλυφα. Ο νέος που ξεκινά για τον πόλεμο, σίγουρος για τη νίκη, την ίδια στιγμή που χορωδία τραγουδά ότι δεν πρόκειται να επιστρέψει, είναι το θέμα σε ένα συγκλονιστικό τραγούδι με ιταλικούς στίχους, στο οποίο οι φωνές πυροβολούν τις λέξεις με ταχύτητα που θα ζήλευαν και οι πρώιμοι rappers. Σε άλλο τραγούδι ξετυλίγεται η ιστορία του θανάτου του Egmont. Σε κάποιο άλλο, ακούγονται οι σκυλοτερατολογίες που αραδιάζει ο πιτσιρικάς στον πατέρα του (τότε δεν υπήρχε η TV, και έτσι οι τερατολογίες ήταν προνόμιο των παιδιών, των τραγουδοποιών, των παπάδων και των τρελών). Τέλος υπάρχει και το αισθηματικό τραγούδι της εποχής, στο οποίο ο τύπος αγανακτισμένος, καταθέτει στην αγαπημένη του το επιχείρημα ότι όλα τα πουλάκια έχτισαν τις φωλίτσες τους, ενώ αυτοί δεν έκαναν ούτε ένα βήμα ερωτικής προόδου.

Δεν ξέρω αν το "Egmont and the ff Boom" εμπίπτει στα γνώριμα μουσικά γούστα. Το σίγουρο όμως είναι ότι ξεφεύγει από την μουσική ομοιομορφία που ταλανίζει τις μέρες μας.