Hitman's heel

I am the man behind the curtains... τραγουδούσε στο Teenage Theater ο Blaine Reininger σχεδόν αποχαιρετώντας εκείνο το ολοδικό του στιλ μιας βαριετέ ποπ που έμοιαζε να βγαίνει από σκοτεινά τσίρκο για-ανθρώπους-μόνο. Το Rise and Converge επανασυνδέει το κομμένο νήμα με το είδος, με μια φωνή που θυμίζει τον ίδιο τον Blaine. Ήδη με την έναρξη The Circuit ο Hacke σαν άλλος υποχθόνιος κονφερασιέ μας υποδέχεται υποσχόμενος για όλα τα θαυμαστά και τα τέρατα που μας περιμένουν κάτω απ' την χρωματιστή "τέντα" του και που μάλλον σκοπεύει να βγάλει από μέσα μας.

Από μια άποψη, μιλάμε για project ανάμεσα σε δυο ανήσυχους πολύ-μουσικούς και παραπολυ-οργανίστες, μέλος των Einsturzende Neubauten ο ένας, τραγουδιάρα των Space Cowboys και Ocean Club, και συνιδρύτρια του Love Parade, η άλλη. Από άλλη άποψη, μιλάμε για δυο περσόνες που σκάβουν στο Βερολινέζικου underground για πολλά χρόνια: ο Hacke έπαιξε αριστερός bass σε πολλές μπάντες, έγραψε μουσική για ταινίες, πρωταγωνίστησε στο Crossing the bridge του Fatih Akin, η de Picciotto έχει μεγάλο παρελθόν σε κάθε είδους καλλιτεχνικές, φιλμικές και εικαστικές εκδηλώσεις. Από τρίτη και καλύτερη, δεν είναι παρά η ευτυχής καλλιτεχνική ένωση δυο ήδη ψυχοπνευματικώς διαπλεγμένων με τα γαμήλια δεσμά.

Εδώ γίνονται πολλά, άτακτα και ακατάτακτα. Όπως και στην περίπτωση των Dead Man's Bones (συμπτωματικά: εξίσου οικογενειακή), έχουμε πρώτα ένα ανορθόδοξο ταξίδι στην Αμερικάνα, απ' τους παράδρομους όμως (και κάθε άλλη ομοιότητα σταματά εδώ). 1-2 λουστραρισμένα μπλουζ, με φτηνό βερνίκι να γυαλίζουν κρύβοντας το κάρβουνο που καίει από κάτω, μιουζικαλίστικα οινοπνευματώδη της ποτοποιίας Tom Waits και Nick Cave. To φάντασμα του Κουρτ Βάιλ κρυφοκοιτάζει από τις κουίντες στο Flowers (τόσο νοσηρό, και τόσο γνωστό μας), το Time is Passing προσκαλεί στην σκονισμένη σκηνή όλους τους γκαλά τραγουδιστές των 70ς (Tom Jones, εσείς πρώτος).

Προφανώς ο τύπος μπορεί να τραγουδήσει τα πάντα προσαρμόζοντάς τα στο στιλ του, εξ ου και το κομμάτι Hitman's Heel που υμνεί το ψυχεδελικό ροκ των 60ς και την μεταλλαγή του στα 70ς. Δεν ξέρω αν "Iron Butterfly meets Led Zeppelin", αλλά εδώ νομίζεις πως σε λίγο θ' ακουστεί η επωδός Take me in, tender woman.... Αντίθετα η τύπισσα παραμένει σε περισσότερο θεατρικά φωνήεντα, στο On the Road μοιάζει με αλαφιασμένη Kate Bush, αλλού λίγο Rose McDowall, ανακάλυψα κι ένα παραλληλισμό με την των Miranda Sex Garden. Φυσικά όταν ντουετάρουν, όπως στο Ballad of the Lonely Fish, θυμίζουν τρεκλίζοντες Walkabouts αλλά γίνονται ευτυχώς πολύ πιο μελοδραματικοί. Η παρουσίαση των κομματιών που περιφέρονται γύρω από τον νομαδισμό συνοδεύεται, όπως και τα προηγούμενα projects τους (Sanctuary, The History of Electricity, Mountains of Madness, The Ship of Fools) με Αλεξανδρινά visuals.

Αν οι Mummers πριν δυο χρόνια μας έδωσαν την ονειρική εκδοχή ενός φασματικού ποπ καμπαρέ, ετούτοι εδώ μας δείχνουν την περιπαθώς αναμενόμενη ροκ εκδοχή. Αν οι Black Heart Procession έριχναν χρυσόσκονη στο κρασί τους, θα ήταν προσκεκλημένοι. Μένει το μαγικό μαγευτικό μαγεμένο πιανιστικό ινστρουμένταλ Bikers Lullaby. Θα μπορούσαν να διασκευάσουν Residents σ' ένα επαρχιακό πανηγύρι, θα μπορούσαν να έχουν την δική τους παρέλαση σε μια λευκότερη ροκ εντ ρολλ Νέα Ορλεάνη, θα τους καλούσα στο γάμο μου να παίξουν μεθυσμένοι κι ο περισσότερο μεθυσμένος να είμαι εγώ. Αν έριχναν ακόμα περισσότερο βρωμιά σ' αυτά τα ψευτοσκονισμένα διαμάντια, αν έβλεπα λίγο παραπάνω τα λευκά τους δόντια στο σκοτάδι, τότε θα παραληρούσα. Αλλά και τώρα παραμένω σε υπερδιέγερση, κι ας μην ανεβάζει ταχύτητα αυτή η μουσική. Τελευταία γιορτινή παράσταση προτού τα φωτάκια σβήσουν; Μα αυτοί σα να λένε πως θα τα κρατάνε ένα χρόνο ανοιχτά!