Με την κυκλοφορία του, το "Cast Iron Soul" έρχεται πλήρως να επιβεβαιώσει τη ρήση "ουδέν κακό αμιγές καλού". Και αυτό γιατί αν ο Steve Wynn δεν είχε σπάσει τον αστράγαλό του, με τίμημα την ακινητοποίηση, δεν θα τον είχε επισκεφθεί ο Dan Stuart, συνεχίζοντας έτσι να βλέπει μπείζμπολ και (υποθέτουμε) να τρώει ποπ-κορν.
Με αυτήν, λοιπόν, την αφορμή, ο θρυλικός μπροστάρης των Green On Red πήρε την κιθάρα του (στον ώμο), βρήκε τον παλιόφιλο Steve και παρεούλα σκάρωσαν μια ντουζίνα καινούρια κομμάτια μετά από είκοσι χρόνια. Βλέπετε, είχε προηγηθεί το υπέροχο "The Lost Weekend" του 1985.
Με αυτά και μ' αυτά, έφτασε στα ράφια το νέο τους πόνημα, προκαλώντας την έκπληξη των ανυποψίαστων θαυμαστών τους, αλλά μάλλον και των ίδιων, όταν το συνειδητοποίησαν.
Ποιο ήταν όμως τελικά το αποτέλεσμα της επαναδραστηριοποίησης αυτού του προ εικοσαετίας πρότζεκτ;
Η πρώτη γρήγορη ακρόαση δεν μπορώ να πω ότι μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Στη δεύτερη (που ήταν επίσης στο πόδι) κάπως βελτιώθηκαν τα πράγματα, αλλά μέχρι να έρθει η τρίτη, μεσολάβησε ένα σημαντικό γεγονός. Η ζωντανή τους εμφάνιση στην Αθήνα.
Για να πω την αλήθεια, εκεί άκουσα προσεκτικά τα κομμάτια, μιας και οι προηγούμενες δύο μέρες που είχα στα χέρια μου το cd δεν αποδείχτηκαν αρκετές. Δε θα αναλωθώ σε αναφορά των ζωντανών εκτελέσεων (όσοι ενδιαφέρεστε, θα έχετε ήδη διαβάσει το live review φαντάζομαι). Δεν μπορώ όμως να μην παραδεχθώ πως επηρεάστηκα θετικά. Έτσι, οι επόμενες κατ' ιδίαν ακροάσεις οδήγησαν σε αυτές εδώ τις αράδες.
Το "Cast Iron Soul" είναι ένα άλμπουμ ατόφια αμερικάνικο. Όλη η ιστορία αυτού, που σε γενικές γραμμές, ονομάζουμε αμερικάνικο ήχο, φιλοξενείται στις συνθέσεις του. Ο Neil Young, o Dylan, οι Byrds, οι Velvets, οι Flying Burrito Brothers, άρα και ο Gram Parsons, αλλά και οι Green On Red, Dream Syndicate, Long Ryders κ.ο.κ. Προσθέστε γερές δόσεις folk, soul, gospel, παλαιομοδίτικης country και το γλυκό είναι έτοιμο. (Άντε και λίγοι Stones, αν και Άγγλοι, για να επιβεβαιωθεί ο κανόνας.)
Φυσικά, όποιος γνωρίζει την πορεία των δύο μουσικών δεν θα εκπλαγεί με όλα αυτά. Σίγουρα δεν υπήρχε καν τέτοια πρόθεση. Το μόνο που μένει να απαντηθεί, είναι αν το γλυκό είναι και πετυχημένο.
Οι φίλοι των Danny & Dusty ουδόλως πρόκειται να απογοητευθούν. Θα βρουν τουλάχιστον 3 με 4 στιγμές για να αγαπήσουν στο έπακρο, όπως το ομώνυμο με το ονειρικό κιθαριστικό ριφ ή το εναρκτήριο, επιμελώς χιουμοριστικό, "The Good Old Days". Για τους υπόλοιπους όμως, δε βάζω το χέρι μου και στη φωτιά. Για να είμαστε αντικειμενικοί, οι Dan Stuart και Steve Wynn δύσκολα θα αποκτήσουν νέους φίλους με αυτήν την κυκλοφορία. Γεγονός που δε θα συνέβαινε έπειτα από την ακρόαση του "The Lost Weekend", μιας και θαρρώ πως στην αντίστοιχη περίπτωση, ο ακροατής όχι μόνο θα ενθουσιαζόταν, αλλά θα αναθεμάτιζε κιόλας που δεν πήγε να δει τους εν λόγω κυρίους και την παρέα τους από κοντά.
Σημείωση: Για την ιστορία, την παρέα ολοκληρώνουν οι: Johnny Hott (House of Freaks, Sparklehorse), Bob Rupe (Silos, Cracker), Steve McCarthy (The Long Ryders) και Chris Cacavas.