North

Καταφανέστατα, οι κιθαριστικές και λοιπές κυκλοφορίες της χρονιάς δίνουν άνισο αγώνα με τα παράγωγα της ηλεκτρονικής πλευράς του φεγγαριού, το οποίο δεν θα εμφανίζονταν ολόγιομο χωρίς την συμβολή αυτών. Όλα αναμένεται να ξεκαθαρίσουν μέσα στο επόμενο δίμηνο. Όπως και να χει, το 2010 μας κληροδότησε ψηφιακά αριστουργήματα με ψυχή σαν το Black Noise του Pantha Du Prince, εύθραυστα beats δια χειρός των πρωτοεμφανιζόμενων Nedry, techno-ευφάνταστες πινελιές μέσω του έξοχου "Tiger Girl" των 65daysofstatic, το δεύτερο εγκεφαλικό μπλέντερ του Flying Lotus, την πολλαπλών αναγνώσεων και διαθέσεων electronica του Trentemoller.... Στην μακρά λίστα έρχεται να προστεθεί ένα τέκνο της Hyperdub, oι Darkstar που ντεμπουτάρουν ολοκληρωμένα με το North.

To λονδρέζικο τρίο συσκευάζει δέκα τραγούδια σε ένα δίσκο που θα σας κάνει να διανυκτερεύσετε. Όσο κλισέ κι αν ηχεί το προηγούμενο, τόσο πιο χειροπιαστό γίνεται κατά την αναπαραγωγή του North, ενός συνόλου συνθέσεων που δεν θα ενοχλήσει ανυποψίαστα αυτιά, αλλά ούτε και θα αποτελέσει αυτό που λέμε "ανώδυνο μουσικό χαλί" στις εκάστοτε ενασχολήσεις. Δίχως να εκθέτουν καμιά εξεζητημένα μοντέρνα οπτική πάνω στο πως πρέπει να τριγυρνάει κανείς στα ανεξάρτητα ηλεκτρονικά λημέρια, αντιπαραβάλλουν στον άσκοπο πειραματισμό μια όψιμη μελαγχολία, η οποία δεν αποτελεί ένα αβαθές προσωπείο. Απεναντίας, είναι μια κατάσταση που εκφράζει το σχήμα και αυτό με τη σειρά του την περιστοιχίζει στωικά με τις synth μελωδίες του. Τα beats, πάντως, δεν προσιδιάζουν καμιά απ' τις ατίθασα ρυθμικές κυκλοφορίες του label τους. Στέκονται αρμονικά στον κορμό των τραγουδιών (άκου "Dear Heartbeat"), αποτελώντας βασικό συστατικό αυτού, όχι όμως το πιο εξέχον.

Πρωτύτερα, οι Aidan Walley, James Young και James Buttery εξέπεμψαν, αν μη τι άλλο, μια φρεσκάδα με το single "Need You", παραδίδοντας ένα απ' τα αντιπροσωπευτικότερα και σπουδαιότερα δείγματα του dubstep χειμάρρου μέσα στο 2008, αντλώντας στοιχεία κι απ' το Βρετανικό garage. Η μπογιά του Burial μόλις είχε διαπεράσει ακόμα και τα απόρθητα κάστρα του indie fanbase της κιθάρας. Η επικαιρότητα στο 2010 μπορεί να μην μαρτυρά κάτι αντίστοιχο, αλλά οι Darkstar το παλεύουν. Με διαφορετικά μέσα συγχρονίζονται με τις εξελίξεις, μη αποσκοπώντας στο να τις οδηγήσουν κιόλας.

Χωρίς να ανατρέπουν τις αρχές και τους κανόνες του ηλεκτρονικού ήχου, οι Darkstar επιστρέφουν στις ρίζες, εκεί που οι θεμελιωτές της electro pop, μεταξύ άλλων ιδιωμάτων, Kraftwerk έδιναν το σύνθημα απ' το Dusseldorf. Τα θεσπέσια "Two Chords" και "Deadness" επενδύουν με abstract προθέσεις και μεθυστικές art pop κιθάρες αντίστοιχα, την τευτονική μαεστρία των Γερμανών. Το ίδιο το γκρουπ τους αναφέρει ως κύρια επιρροή του, δίπλα σε εκείνη των OMD. Επιπλέον, αναδιατάσσοντας με ασύλληπτα μοναδικό τρόπο το "You Remind Me Of Gold" ("Gold" εδώ) των Human League, δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι πρόκειται για πρωτότυπο υλικό, με κλειστοφοβικές προεκτάσεις εφάμιλλες με εκείνες των αποκυημάτων της φαντασίας του Burial που πραγματώθηκαν στο Untrue.

Στο ομώνυμο του δίσκου track όπως και στο instrumental "Ostkruez", χαράζουν μια επιπρόσθετη ambient γραμμή και βαδίζουν σταθερά πάνω της. Τo ανοιγοκλείσιμο του άλμπουμ με τα σαγηνευτικά-πιανιστικά "In The Wings" και "When It's Gone" αντικατοπτρίζει την πίστη τους στο μετά Kid A ύφος των Radiohead, ενώ το "Aidy's Girl Is A Computer" (απ' το 2009) σμιλεύει την φωτεινά ρομποτική πτυχή των Boards Of Canada. They Remind Us Of Gold!