The Underground Resistance
Θα τους πάρεις στα σοβαρά ή θα γελάσεις με την καρδιά σου; Του Άρη Καραμπεάζη
Αυτός ο δίσκος θα άξιζε να κυκλοφορήσει ακόμη και αν είχε μόνον τέσσερις- πέντε διαφορετικές εκτελέσεις του Leave No Cross Unturned, δηλαδή του απολαυστικού δεκατετράλεπτου τραγουδιού (τραγουδιών στην πραγματικότητα, μιας και πρόκειται για άτυπο medley), που πίσω από τον σαρδόνια προβοκατόρικο τίτλο του (η ελεύθερη μετάφραση του προκαλεί αυτόματα άφθονο γέλιο σαν σκέψη και μόνο..... "το νου σου μεγάλε! Όπου βρεις σταυρό αναποδογύριζε τον, μην μείνει ούτε μισός κανονικός"), αποκαλύπτει την ιστορία του ουσιαστικού metal ήχου και αισθητικής τα τελευταία τριάντα - τριάντα πέντε χρόνια. Αφήνοντας έξω ασφαλώς το black metal, έτσι όπως τουλάχιστον το εξέλιξαν οι ίδιοι οι Darkthrone πριν από αρκετά χρόνια και στη συνέχεια το... παράτησαν στη μοίρα του.
Όχι ότι υπολείπονται σημαντικά η διαφοροποιούνται ριζικά τα υπόλοιπα (μόλις) πέντε τραγούδια, αλλά εδώ ο Fenriz στήνει την "προπαγάνδα" του περί επιστροφής στις ορθόδοξες μεταλλικές αρχές με απολύτως ολοκληρωμένο τρόπο, ενώ ακόμη και η επιτηδευμένη εκφορά του Nocturno Culto στα κουπλέ, το άχαρα τσαμπουκαλεμένο ρεφρέν και οι τσαλαπατημένες στριγκλιές στο background συνηγορούν στο ότι τα πάντα είναι προμελετημένα, αλλά τίποτε δεν είναι σοβαροφανές. Οι Darkthrone του 2013, ένα συγκρότημα που κατά το παρελθόν έχει προκαλέσει δογματικές έως φανατισμένες αντιδράσεις σε οτιδήποτε έκανε (και που πολλοί "πιστοί" τους δεν θέλουν ούτε να τους ξέρουν πλέον), έχουν την ευφυΐα, αλλά και το θάρρος, να εξαρτούν το τελικό αποτέλεσμα της τέχνης τους σχεδόν απόλυτα από τον τρόπο με τον οποίο επιθυμεί ή έχει την ικανότητα να το εκλάβει ο κάθε δέκτης αυτής. Μπορεί να τους πάρεις και πάλι στα σοβαρά και να αρχίζεις να αναποδογυρίζεις σταυρούς ή να σκάβεις τάφους, μπορεί να γελάσεις με την καρδιά σου, αντιλαμβανόμενος το "παιχνίδι", μπορεί απλά να πωρωθείς όπως την πρώτη φορά που άκουσες το Number Of The Beast, υποδυόμενος κι εσύ ότι κάτι υποχθόνιο συμβαίνει εδώ πέρα.
Ηχητικά το The Underground Resistance ανταποκρίνεται υποδειγματικά στον τίτλο του, καθώς παραμένει σε όλη τη διάρκεια ερμητικά απομακρυσμένο από τις louder than war υπερ-παραγωγές που ταλανίζουν το σύγχρονο metal σε όλο του το φάσμα και αφήνει με απόλυτα πειστικό τρόπο την αίσθηση ότι τα λεφτά για τις ώρες στο studio (δήθεν) εξαντλούνταν πολύ γρήγορα και έπρεπε όλοι να τρέξουν τα πάντα όπως-όπως για να τελειώσει ο δίσκος πριν τον προϋπολογισμό του. Μερικοί καχύποπτοι, πέρα από τις metal παραδόσεις, ίσως διακρίνουν και μία ροπή προς πιο αμιγώς hard rock μονοπάτια (Valkyrie), αποδιδόμενη ίσως στην 70s-occult κλπ αναβιωτική τάση της εποχής, αυτό όμως δεν είναι απαραίτητα κακό. Ο Fenriz είναι ινστρούχτορας μεγάλος και ξέρει πως να αναθεωρεί τα πάντα και μέσα από τις δικές του δημιουργίες, εκτός από το να στρέφει βλέμματα και να δημιουργεί τάσεις πάνω στις δημιουργίες των τρίτων.
Υπάρχουν τραγούδια ικανά για να δημιουργήσουν κακό χαμό στο κοινό των συναυλιών τους και το γεγονός ότι οι Darkthrone δεν δίνουν πλέον συναυλίες δεν αλλάζει σε τίποτε την αξία αυτού του πράγματος. Σε σχετική ερώτηση ο Fenriz έχει απαντήσει ότι το μόνο που θέλει να κάνει είναι να ηχογραφεί άλμπουμ στο στούντιο και ότι η κάθε φορά που έπαιξε ζωντανά πάνω σε μια σκηνή ήταν για αυτόν μια άσχημη εμπειρία που τον οδήγησε στην απόφαση να μην το ξανακάνει. Δεδομένης της κατάστασης στην αγορά των δίσκων, δεν ξέρω τι πιθανότητες έχει στο μέλλον να εμμείνει στην απόφαση του αυτή και δεν είμαι και ο Αντώνης Ξαγάς για να την επικροτήσω (εσφαλμένα). Το The Underground Resistance πάντως συνειδητά ή ασυνείδητα φτιάχτηκε ως ένας δίσκος που πρέπει να ακουστεί ζωντανά, να βγει και να αναπνεύσει σε μια μεγάλη ροκ αρένα. Όχι ότι τρέφω τίποτε ελπίδες, αλλά για να το λέω εγώ που κατά βάση απεχθάνομαι τις μεγάλες ροκ αρένες, κάτι θα ξέρω.