If you leave

Οι καιροί που ζούμε επικροτούν την ανακύκλωση, παντός είδους και πάντων των υλικών. Για παράδειγμα, η σκηνή της folk αναβίωσης και στις δύο όχθες του Ατλαντικού, την οποία ξεκίνησαν πρώτοι οι Αμερικανοί (Devendra & co), αλλά από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας ανθεί και λουλουδίζει στο Λονδίνο. Το αστείο της υπόθεσης είναι όπως πάντα τα ονόματα που επινοούν οι κριτικοί για διαφοροποιήσουν τις "τάσεις" του είδους: urban folk, prog folk, psych folk, freak folk, eco folk, counterfolk, un-folk αλλά και nu-folk. Το κοινό χαρακτηριστικό των περισσότερων γκρουπ της στροφής αυτής στα ακουστικά όργανα και τις οικολογικές ανησυχίες, είναι η ύπαρξη μιας τραγουδίστριας με ραγισμένη φωνή και βλέμμα πληγωμένου ξωτικού.

Οι Daughter, ένα τρίο από το βόρειο Λονδίνο, αποτελούμενο από την τραγουδίστρια και στιχουργό Elena Tonra, τον κιθαρίστα Igor Haefeli και τον περκασιονίστα Remi Aguilella, είναι το νέο μεγάλο όνομα του nu-folk (διαλέγω έναν όρο για να ξεμπερδεύουμε), κι αποτελεί την επιτομή της πιο πάνω περιγραφής. Ωστόσο, αυτό που διακρίνει τους Daughter από την πλειοψηφία των λεπτευαίσθητων απογόνων των χίπης, είναι μια γερή φλέβα πίκρας στους στίχους της Tonra. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με οικο-φρικιά που θέλουν να σώσουν τον πλανήτη. Οι Daughter, συνειδητοποιώντας ίσως πόσο βαρετό μπορεί να γίνει αυτό το παλαιό/νέο ιδίωμα, ενσωματώνουν στον ήχο τους πολλά ambient στοιχεία. Και ενώ η Elena Tonra θυμίζει λίγο παραπάνω απ' όσο πρέπει την Cat Power, οι στίχοι της είναι νοσηρά θλιμμένοι και εκφράζουν το μετεφηβικό φόβο μπροστά στην ερωτική απογοήτευση που η Cat Power έχει αφήσει πίσω της εδώ και δύο δεκαετίες. Παράδειγμα, το "Youth": "If you're in love, then you're the lucky one/ 'Cause most of us are bitter over someone". Ναι, κάτι σαν θηλυκός Morrissey της δεύτερης δεκαετίας των '00s.
Αλλά αν εστιάσουμε μόνο στην Tonra, θα χάσουμε την ουσία των Daughter που είναι οι ενδιαφέρουσες, σχεδόν indie ενορχηστρώσεις που ντύνουν τις απαισιόδοξες, μελαγχολικές διαπιστώσεις της στιχουργού. Η έξοχη κιθάρα του Igor Haefeli χτίζει με μαεστρία τις αφαιρετικές μελωδίες, ενώ τα λιτά, μινιμαλιστικά κρουστά του Aguilella συμπληρώνουν το ηχητικό αποτέλεσμα, το οποίο αποφεύγει να βουλιάξει στην πλήξη που αποπνέουν τα περισσότερα άλμπουμ του nu-folk. Δεν είναι τυχαίο ότι φέτος το καλοκαίρι, οι Daughter θα ανοίγουν τις συναυλίες των Sigur Ros (μαζί με τους Polica).

Κορυφαία κομμάτια του άλμπουμ είναι τα "Smother" και "Still", που διαπραγματεύονται με συγκινητικό τρόπο την ασφυξία που μπορεί να προκαλέσει μια αδιέξοδη σχέση. Στο "Winter", με το οποίο ξεκινάει το άλμπουμ, η Tonra ακούγεται σαν μικρή αδελφή της Cat Power. Κι αν έχουμε συνηθίσει να μιλάμε για καυτές κιθαριστικές επιδείξεις, στο "Amsterdam" ακούμε την κιθάρα του Haefeli να τυλίγει με αλλεπάλληλα στρώματα πάγου τη θλίψη των στίχων. Οι σιωπές που υπάρχουν στα δέκα κομμάτια του δίσκου, κερδίζουν το στοίχημα. Ίσως τελικά στον ήχο των Daughter να ταιριάζει περισσότερο ο όρος urban folk.

Το If you leave me δεν ενδείκνυται για μελαγχολικούς, φρεσκο-χωρισμένους και υπερευαίσθητους ακροατές. Το cd θα έπρεπε να έχει και σχετικό στικεράκι.