Not To Disappear

Από τη πρώτη κιόλας ακρόαση του "Not To Disappear", καθίσταται σαφές ότι ούτε η παραγωγή του Nicolas Vernhes (Animal Collective) δε μπόρεσε να απαλύνει την τη βαριά ατμόσφαιρα, που συχνά φλερτάρει με τη θλίψη, των στίχων και της μουσικής των Daughter. Πιο σωστό, όμως, θα ήταν να λέγαμε πως προφανώς σκόπιμα δεν επιχείρησε να τη μεταβάλλει, ρισκάροντας να αποδυναμώσει το κύριο δομικό υλικό της μουσικής τους ταυτότητας. Κι εδώ που τα λέμε, δεν είναι απαραίτητα κακό να μιλάς για στενόχωρα γεγονότα, υπό την προϋπόθεση ότι το κάνεις χωρίς μιζέρια και επιδιώκοντας να πας κάπου παραπέρα.

Η δεύτερη κυκλοφορία του Λονδρέζικου τρίο, μετά το "If You Leave" (2013), στοχεύει κατευθείαν στο συναίσθημα. Κύριος άξονάς της είναι και πάλι τα φωνητικά της Elena Tonra, που ακούγονται τόσο θλιμμένα, που δε μπορείς να τα προσπεράσεις. Οι στίχοι της, για να παραμείνουν τίμιοι, ρισκάρουν συχνά μια υπερβολικά προσωπική έκθεση, όσο κι αν αυτή μπορεί να είναι απόρροια οποιαδήποτε ποιητικής άδειας. Σ' αυτούς εξερευνώνται με δέος και στυλ οι διαστάσεις του πόνου. Μοναχικές καρδιές, παγεροί χειμώνες, αίσθηση απώλειας, ανασφάλεια και συναισθηματική μοναξιά είναι μερικά από τα θέματα που καταπιάνεται. Δεν έχω αμφιβολία πως και η ίδια διαβλέπει το ρίσκο του να καταντήσουν κουραστικές οι ιστορίες της, από τον πολύ πόνο, αλλά τελικά αναλαμβάνει τις ευθύνες της και προχωρά. Ίσως στην απόφασή της αυτή, αλλά και στην ευρύτερη θεματολογία της, να παίζει ρόλο και το σχετικά νεαρό της ηλικίας της (είναι 25 ετών), αλλά δε θα έβαζα και στοίχημα. Μη ξεχνάτε πως η ερμηνεία της είναι πότε μουδιασμένη και πότε σπαρακτική, αλλά ποτέ μίζερη. Γι' αυτό σε απορροφά. Γι' αυτό την αποδέχεσαι και της πιστώνεις πολλά θετικά. Προσωπικά, όμως, θα ήθελα στο εξής να αφήσει περισσότερο χώρο στη μουσική, προκειμένου να αποφεύγεται μια αίσθηση επανάληψης.

Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και η μουσική τους είναι επίσης αξιόλογη. Ιδιαίτερα, μάλιστα, οι ατμοσφαιρικές κιθάρες του Igor Haefeli, που βγάζουν πανέμορφα ψήγματα από τον μοναδικό ήχο των κλασικών συγκροτημάτων υτης εταιρείας τους. Εδώ υπάρχουν στοιχεία από τους Cocteau Twins σε εκμοντερνισμένη και πιο ανάλαφρη εκδοχή, δοσμένα υπό τη διακριτική καθοδήγηση των πανταχού παρόντων Godspeed You! Black Emperor και του ευρύτερου post rock ύφους. Ακόμα, το "Not To Disappear" θα μπορούσε να σας φέρει στο νου τους Sigur Rοs και τους xx. Θα μπορούσατε ακόμα δικαιολογημένα να πείτε πως έχει και gothic, post-punk, shoegaze, και dream-pop στοιχεία, χωρίς να έχετε καθόλου λάθος. Αλλά, αν το αναλύσετε τόσο πολύ, μάλλον θα περιπλανηθείτε σε άκοπα μονοπάτια. Δεχτείτε το ως ανεξάρτητη πρόταση με όμορφα (η ομορφιά μπορεί να κρύβεται και στον πόνο) τραγούδια, όπως το υπέροχο ανακυκλωτικό "New Ways", το αγαπημένο μου "No Care", που δεν ξεχωρίζει απλά επειδή είναι το πιο δυνατό και έχει 80's ύφος με επιπλέον Arab Strap και Bloc Party στοιχεία, αλλά και το ήδη γνωστό πανέμορφο "Doing The Right Thing", μέσω του οποίου η Tonra χρησιμοποιεί με σεβασμό την τραγικότητα των συνεπειών της νόσου του Alzheimer για να μιλήσει για χαμένες αγάπες: "Όλοι είναι ερωτευμένοι, ενώ εγώ κάθομαι απλά σιωπηλή... Φοβάμαι πως σύντομα θα χάσω τα λογικά μου, κι ύστερα θα χάσω τα παιδιά μου, κι ύστερα θα χάσω την αγάπη μου".

Οι Daughter με το "Not To Disappear" θα μπορούσαν να ακολουθήσουν κατά γράμμα την πεπατημένη του "If You Leave", αλλά δεν το έκαναν. Πήγαν λίγο παραπέρα, χωρίς να απαρνηθούν εκείνα τα στοιχεία του ήχου τους, που τους έκαναν να ξεχωρίσουν από το πρώτο κιόλας βήμα. Αν σας άρεσε το ντεμπούτο τους, μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία ότι θα σας αρέσει κι αυτό. Αν τύχει όμως και διαβάσετε πως ο δίσκος αυτός είναι η σύγχρονη "εκδοχή" του ύφους του "Dark Trilogy" των Cure, μη μπερδευτείτε. Τέτοιου είδους συγκρίσεις πιθανότατα θα ξάφνιαζαν ακόμα και την ίδια τη μπάντα.