Hourglass
«Είναι μεγάλη αδικία για τους ακροατές, για όλο τον κόσμο να ακούει μόνο ένα δίσκο Depeche Mode κάθε 3-4 χρόνια. Επιπλέον, δεν είμαι απλά η φωνή δίχως μυαλό. Έχω πολλά να δώσω». Πάνω-κάτω αυτές πρέπει να ήταν οι σκέψεις του Dave Gahan της φωνής των Depeche Mode πριν πιάσει δουλειά για το ντεμπούτο του “Paper Monsters”, που κυκλοφόρησε το 2003. Η αλήθεια είναι πως το ντεμπούτο του ήταν μια σχετική επιτυχία για δύο λόγους:
i.Τον αγκάλιασαν αμέσως όχι μόνο οι οπαδοί των Depeche Mode, αλλά και οπαδοί της νεο-industrial σκηνής, στην οποίαν ανήκουν ανάμεσα σε άλλους οι Nine Inch Nails και Marilyn Manson.
ii.Ο δίσκος του Gahan ήταν πιο επιτυχημένος από το σόλο Counterfeit2 του συνθετικού εγκεφάλου των Depeche Mode, Martin L. Gore, και εμπορικά (το μαρτυρούν απτά στατιστικά στοιχεία πωλήσεων δίσκων) αλλά και ποιοτικά (κατά κοινή ομολογία μεταξύ οπαδών και δισκοφάγων).
Τέσσερα χρονάκια ύστερα έρχεται η δεύτερη προσπάθεια του Dave Gahan στη δισκογραφία με το Hourglass. Το Hourglass βρίσκει τον Dave Gahan σε συνεργασία με την ίδια συνθετική ομάδα (Christian Eigner και Andrew Phillpot) να φτιάχνουν τραγούδια προσωπικά, σκοτεινά, συναισθηματικά φορτισμένα.
Κύριο φόρτε του δίσκου αποτελούν ως αναμενόμενο οι ερμηνείες του Dave Gahan, οι οποίες είναι περισσότερο ποικιλόμορφες και θεατρικές από όσο τις έχουμε συνηθίσει, δείχνοντας ότι μπορεί να προκαλέσει τις φωνητικές του χορδές και να τις χρησιμοποιήσει με νέους και διαφορετικούς τρόπους. Το συγκεκριμένο στοιχείο είναι εξάλλου ο κύριος χορηγός ταυτότητας και οντότητας του καθενός από τα τραγούδια του δίσκου.
Από ηχητικής άποψης, ο δίσκος θυμίζει τρομαχτικά πολύ τους Depeche Mode. Το συγκεκριμένο γεγονός, ωστόσο, δεν αφαιρεί σημεία από την τελική βαθμολογία του δίσκου ή του ίδιου του David Gahan ως καλλιτέχνη. Στο κάτω-κάτω της γραφής, πρώτος αυτός έδειξε με τον τρόπο που ζούσε τη ζωή του πως ένιωθε πολύ καλά στο πετσί του τους στίχους που έγραφε κατά τ’ άλλα ο Martin L. Gore για τους Depeche Mode. Επιπλέον, βρίσκεται σε αυτό το συγκρότημα παραπάνω από τη μισή ζωή του, οπότε γιατί να λιθοβοληθεί αν αποτελεί αυτό την κύρια επιρροή του ως μουσικού.
Όλα καλά μέχρι στιγμής, αλλά τι γίνεται με την ίδια τη μουσική; Κάπου εδώ αρχίζουν και τα προβλήματα. Τα τραγούδια στηρίζονται από συνθετικής άποψης σε πολύ αδύναμο σκελετό. Η παραγωγή είναι σαφέστατα παρωχημένη για το έτος που διανύουμε αλλά και παραφορτωμένη, χωρίς ουσία, προσπαθώντας μάταια να κρύψει την έλλειψη ουσίας στα ίδια τα τραγούδια. Ακόμα και οι στίχοι δε βρίσκουν το στόχο τους. Είναι υπερβολικά απλοϊκοί και σαν attitude θυμίζουν υπερβολικά την τελευταία δουλειά των Cure, στην ακρόαση της οποίας έλεγες: «Έλεος! Εδώ εγώ μεγάλωσα, πόσο μάλλον ο Robert Smith. Φτάνει πια με την κατάθλιψη ως στιλιστική άποψη».
Φτάνει, λοιπόν και με τους καλλιτέχνες οι οποίοι λόγω κληρονομιάς θεωρούν πως έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να την εξαργυρώνουν, βομβαρδίζοντας το κοινό τους με μετριότητες. Εμείς γυρνάμε σελίδα...
