Here lies love

Disc 1:
1. Here Lies Love (Florence Welch)
2. Every Drop of Rain (Candie Payne & St. Vincent)
3. You ll Be Taken Care of (Tori Amos)
4. The Rose of Tacloban (Martha Wainwright)
5. How Are You (Nellie McKay)
6. A Perfect Hand (Steve Earle)
7. Eleven Days (Cyndi Lauper)
8. When She Passed By (Allison Moorer)
9. Walk Like a Woman (Charmaine Clamor)
10. Don t You Agree (Roisin Murphy)
11. Pretty Face (Camille)
12. Ladies In Blue (Theresa Andersson)

Disc 2:
1. Dancing Together (Sharon Jones)
2. Men Will Do Anything (Alice Russell)
3. The Whole Man (Kate Pierson)
4. Never So Big (Sia)
5. Please Don t (Santigold)
6. American Troglodyte (David Byrne)
7. Solano Avenue (Nicole Atkins)
8. Order 1081 (Natalie Merchant)
9. Seven Years (David Byrne & Shara Worden)
10. Why Don't You Love Me (Cyndi Lauper & Tori Amos)

Βλέποντας το τμήμα press στο σάιτ του δίσκου βλέπω δεκάδες συνδέσμους προς τα περισσότερα μέινστριμ έντυπα, κυρίως εφημερίδες. Όλοι με σύντομα σχόλια διεκπεραιώνουν την υποχρέωσή τους, εστιάζοντας στην επιλογή του concept: η ζωή και οι σκέψεις της Imelda Marcos, συζύγου του δικτάτορα των Φιλιππίνων. Ο ορισμός του μεταμοντέρνου! Το έργο καθεαυτό (εδώ η μουσική) προκαλεί λιγότερες συζητήσεις από τα περί αυτό: πόσο καιρό του πήρε (5 χρόνια), γιατί την διάλεξε (πρέπει να διαβάσεις το εκατοντασέλιδο βιβλιαράκι, που περιλαμβάνει και κατά στίχο ερμηνεία - ούτε η Βίβλος να ήτανε), τι απάντησε στο τηλέφωνο της ίδιας της Μάρκος που δήλωσε επιθυμία να συμμετάσχει. Για την μουσική όλοι κάνουν το παγώνι, ξεμπερδεύοντας με τον χαρακτηρισμό funk opera, λες και οποιοδήποτε σύνολο με πολλούς συμμετέχοντες και μια ψευδομιουζικαλίστικη χροιά, βαφτίζεται όπερα. Αν φωνάξω είκοσι μπουζουκτσήδες να ρεμπετίσουμε όλοι μαζί, θα πάρω τον τίτλο μπουζουκόπερα;

Εμείς ας ξεκινήσουμε απ' τη μουσική: έναρξη παραπλανητική γιατί θυμίζει την αβανταδόρικη αρχή του τελευταίου Mint Royale (το Don't Falter με την Laurene Laverne δεν είχε ανάλογους ακόλουθους), συνεπώς περιμένεις μια συνέχεια ανάλογη, άντε προς Pink Martini ή De Phazz. Ευτυχώς όχι, αλλά ακολουθεί κάτι χειρότερο: ένας λαππάς από νερόβραστα, πανομοιότυπα λευκά σόουλ του ραδιοφώνου της συμφοράς και του λάουνζ της γειτονιάς. Ο Slim είναι στο στοιχείο του: στο θεοβάρετο μέτριας ταχύτητας επαναλαμβανόμενο ανέμπνευστο φανκοντίσκο. Ο Byrne το ξέρουμε πως έχει πάρει από αμνημονεύτων χρόνων διαζύγιο απ' τη μελωδία κι έχει πάρει εργολαβία τον φάνκι ρυθμό, αλλά εδώ έχει στραγγίξει κάθε αναμενόμενο ethnic ή φιλιππινέζικο ιδίωμα. Προς τι η τόση ντισκούρα; Μα γιατί η κυρά λάτρευε την ντίσκο των τελών '70s αρχών '80s, έχτιζε ολόκληρες ντίσκο στα σπίτια της, συνεπώς, διαβάζοντας ο Byrne και το The Emperor του Ryszard Kapuscinski συνέλαβε την ιδέα της μεταφοράς της ζωής της σε μια ιδεατή θεατρική σκηνή, με την αγαπημένη της υπόκρουση. Τόσο απλό.

Μόνο που το σύνολο με τις τραγουδιάρες μοιάζει περισσότερο με καλλιστεία για singer - songwriters. Βάλε και μια άσχημη ρε Δαβίδ, για το ξεκάρφωμα. Υπάρχουν δυο εξαιρέσεις εκτός συναγωνισμού λόγω μεσοκοπίας, οι ερχόμενες από τα αζήτητα Kate Pierson (ναι, των B52, η φωνή και το στιλ της οποίας, παραδόξως, δεν άλλαξαν στο παραμικρό) και... Cyndi Lauper (ναι, στριγγλίζει ακόμα). Μόνο η Martha Wainwright και η θεατρινίστική της εμμονή ταιριάζει στο κάδρο του Μπροντουγεϊκού The Rose of Tacloban - ούτε καν η μόνη Φιλιππινέζα εδώ Charmaine Clamor - τζαζίστρια βέβαια. Φυσικά ο Byrne είναι πολύ μεγαλομανής να μείνει απόξω από τις φωνές, οπότε κάνει μια μικρή εξαίρεση και τραγουδάει σε δυο κομμάτια, καλώντας για άλλοθι και τον αριστερό Steve Earle να τραγουδήσει ως Marcos. Γελάσαμε και σήμερα.

Η ζωή της Μάρκος είχε όλα τα στοιχεία που συγκινούν τους λαϊκούς νόες: φτωχή νεότητα στην επαρχία, το αγουροκόριτσο γίνεται όμορφη γυναίκα, τάζει στην δούλα της Εστρέλλα πως όταν κάποτε πετύχει δεν θα την ξεχάσει ποτέ και σωστά μαντεύετε, όταν πέτυχε έκανε όχι μόνο έκανε πως δεν την ήξερε, αλλά και της διέλυσε τη ζωή. Σαπουνόπερα δηλαδή. Πώς ξέφυγε από την Ιζαμπέλ Αλιέντε; Αλλά εδώ μου μυρίζει αγιοποίηση - θυματοποίηση μιας δεύτερης Evita Peron. Έσωσε τόσο κόσμο, την λάτρεψαν άλλοι τόσοι, δεν πειράζει που ο σύζυγος ήταν χασάπης ανθρώπων, όταν ήταν μικρούλα είχε άλλα όνειρα, η ζωή την έκανε έτσι κλπ κλπ. Γι' αυτό και οι διάφορες φωνές εδώ παίρνουν διαδοχικά τους ρόλους της Imelda και της Estrella, πάντα τραγουδώντας ντίσκο και φανκιές. Ένα τόσο κενό κιτς - εκτός αν η κενότητα της μουσικής απευθύνεται στους κενότατους που την λάτρεψαν. Ίσως για αυτό, τώρα που το σκέφτομαι, λιγότερα έχει να γράψει κανείς για τα κομμάτια. Συγκινητικότερο των οποίων το Men Will Do Anything, για το κέρατο που έτρωγε απ' τον ηγέτη.

Προφανώς ο Byrne έχει το προνόμιο της εκκεντρικότητας, γι' αυτό και αποσιωπεί το θέμα για το οποίο η Marcos είναι περισσότερο γνωστή ανά τον κόσμο: την τρισχίλιαδη συλλογή από παπούτσια, σε μια χώρα όπου και το ένα ζευγάρι αποτελούσε χλιδή. Εδώ καμία σχετική αναφορά. You, foul, Mr Byrne. Αντίθετα προτιμά ιστορίες για το πώς χόρευε με τον Warhol στο στούντιο 54, πώς έριξε πόρτα στους Μπιτλς, πώς μίλησε στα Ηνωμένα Έθνη για τον Πάκμαν. Λες και οποιοδήποτε γραφικό ανεκδοτολογικό στοιχείο της δεν αναιρεί το γεγονός πως της καλάρεσε να στέκεται δίπλα στον κοπλεξικό κοντό Φερνινάρδο μαζί με τον οποίο έκατσε στο σβέρκο του εξαθλιωμένου Φιλιππινέζικου λαού για καμιά εικοσαριά χρόνια, 1965 - 1986. Κάποιος έγραψε πως είναι σαν να κάνεις αφιέρωμα στον Πινόκιο και να μην αναφέρει την μύτη, ένας άλλος είπε Try putting yourself in her shoes...

Πάλι καλά που δεν έχουμε Μπέρνι στην Ελλάδα, ικανός ήταν να γράψει κάνα έργο για τη Δέσποινα Παπαδοπούλου, γιατί κι αυτή ως θύμα μπορείς να την δεις από την μια άποψη. Αλλά αυτή παραήταν κυράτσα για τέτοιες πορτρετογραφίες και χόρευε τσάμικο (ελληνικό έθνικ, θα μου πεις...). Η Μάρκενα επέστεψε στη χώρα της μετά από σύντομη πενταετή εξορία και σήμερα στα 80 της κυνηγάει μια θέση στη Βουλή. Μπράβο, πάντα τέτοια. Στοιχηματίζω πως θα καυχιέται για το άλμπουμ στις φίλες της. Και πως οι κυρές των εναπομείναντων δικτατόρων του κόσμου ίσως ελπίζουν να σκαρώσει και γι' αυτές ο Μπέρνι ένα - τελικώς - τιμητικό αλμπουμάκι.