Αν κάποιος χρειαζόταν ακόμη μια απόδειξη για το γεγονός ότι ο David Byrne είναι η σημαντικότερη και πιο ολοκληρωμένη καλλιτεχνική περσόνα που βγήκε μέσα από το κίνημα του punk/new wave, αυτό το album του τη δίνει τελειωτικά και αναμφισβήτητα. Πάνω και πέρα από ρεύματα, μόδες και εποχές και έξω από τα στενά σύνορα της ποπ, το 'Grown Backwards' είναι ένα ιδιότροπο αριστούργημα της σύγχρονης μουσικής που κλείνει μέσα του αιώνες (ναι!) ανθρώπινης δημιουργίας και τις τρεις δεκαετίες της πορείας του δημιουργού του. Μια καθαρή και περιεκτική εικόνα του πού βρίσκεται η Τέχνη στην αρχή του 21ου αιώνα.
Ο Byrne μεγάλωσε. Ευτυχώς για όλους μας, μεγάλωσε όπως πρέπει. Ασυμβίβαστος και δημιουργικός όπως πάντα, και ώριμος όσο ποτέ. Αφού ξεμπέρδεψε νωρίς - νωρίς με το ροκ, ξεζούμισε το funk, γνώρισε στον κόσμο και απογείωσε σαν παραγωγός αλλά και σαν μουσικός τη world music και έκλεισε τους λογαριασμούς του και μαζί της, ελεύθερος από κάθε υφολογικό περιορισμό, παρουσιάζει το έργο της ωριμότητάς του, που δεν θα μπορούσε να γράψει στα τριάντα, ίσως ούτε και στα σαράντα του.
Ο δίσκος έχει δώδεκα τραγούδια του Byrne, δύο διασκευές σε άριες από όπερες (του Βέρντι από την "Τραβιάτα" και του Μπιζέ από τους "Ψαράδες Μαργαριταριών") και στο τέλος σαν δωράκι το 'Lazy' που έγραψαν τη μουσική οι X Press 2 και τους στίχους ο Byrne και έφτασε μέχρι το Νο 2 στα Dance charts της Αγγλίας. Τα τραγούδια είναι.. χμμμ... ιδιαίτερα. Δύσκολα προσπελάσιμα τα περισσότερα, με στίχους που ισορροπούν ανάμεσα στο συμβολισμό και την αυτόματη γραφή, όπως άλλωστε το συνηθίζει από παλιά, και μουσικές που έχουν αναφορές παντού αλλά είναι φρέσκιες, πρωτότυπες και έξυπνες. Ρυθμικά πολυσύνθετες και μελωδικά απρόβλεπτες. Και σ' αυτό μας έχει κακομάθει, γι' αυτό και δεν θα περίμενα κάτι λιγότερο. Η έκπληξη είναι οι δύο άριες. Εκεί που το λογικό και αναμενόμενο αποτέλεσμα θα ήταν κιτς και πομπώδες, είναι ευαίσθητο και όμορφο. Απαλλαγμένες από τις σπηλαιώδεις φωνές των τενόρων, οι συνθέσεις βγάζουν στα χέρια σύγχρονων και δημιουργικών μουσικών την φυσική τους κομψότητα και οι ερμηνείες, που αναπνέουν, πείθουν. Εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα δηλαδή από τις ερμηνείες των ξεπεσμένων τενόρων σε ποπ τραγούδια.
Το 'Grown Backwards' δεν είναι εύκολος δίσκος, ούτε fun. Eίναι ένα έργο τέχνης που θα μείνει στο χρόνο, και σαν τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί. Κάθε ακρόαση ανοίγει καινούργιους ορίζοντες και προσφέρει πολλαπλάσια ευχαρίστηση από την προηγούμενη. Γύρω στη δέκατη, είσαι στα όρια της πληρότητας. Δίσκος της χρονιάς; Δεν ξέρω, αλλά σίγουρα μέσα στους δέκα της πρώτης πενταετίας των 00s.