A new day at midnight
Mε τούτο τον γοητευτικό δίσκο πήρα την ίδια αίσθηση που παίρνω απ' τα βιβλία του Paul Auster, όπου άνθρωποι απλοί εξομολογούνται τα διαψευσμένο αλλά και το «ασήμαντο καθημερινό». Θυμάστε τις ταινίες που σκάρωσε ο Αμερικανός συγγραφέας με τον W. Wang για τον Καπνό; Τη γνώρισα καλά τούτη τη σημερινή Ντυλανική φωνή, είναι του David Gray που το περσινό του "White Ladder" είχε αρέσει σε μερικές χιλιάδες ομόσταβλούς μας.
Και ποιος είναι αυτός; Γέννημα του Manchester (1970) αλλά θρέμμα της Ουαλίας με πρώιμη υπογραφή στην Hut (UK) και την Caroline Records (United States) για το πρώτο του single "Birds Without Wings" το 1992. Ακολουθούν τα lp "A Century Ends" (1993) και "Flesh" (1994). Το αστείο κάπου εδώ είναι ότι τον απορρίπτουν οι εταιρείες αλλά τον τσιμπά αμέσως η EMI για το "Sell, sell, sell" (1996), ενώ τον γνωρίζουν οι φανς των Dave Matthews Band και Radiohead ως ανοιχτήρι των συναυλιών τους. Τα πράγματα πάλι του γύρισαν κι αν σε διώξει κι η νέα σου εταιρεία σε ποιους μπορείς να ελπίζεις;
Κι όμως, το παλικάρι κράτησε τα κότσια του. Έφτιαξε το δικό του label IHT Records κι έβγαλε τον υπέροχο "White ladder" (1998). Η ιρλανδίζουσα μπαλλαντολογία του το έκανε αμέσως αγαπητό στη χώρα των ξωτικών. Ο παλιός pal Dave Matthews του ζήτησε το WL να είναι η πρώτη κυκλοφορία και στο δικό του label, την ATO Records το 2000 σε ανατύπωση. Οι προσπάθειες του Matthews γενικά για την προώθηση του άξιου συνεργάτη απέδωσαν, το τέταρτο LP έγινε "πολυπλατινένιο" - μέχρι και ... Grammy για νέο καλλιτέχνη του απέδωσε! - κι ακολούθησαν οι επανακυκλοφορίες της πρώτης τριάδας και το "The EPs 92-94" (2001).
Πολλοί λένε πως δεν είναι αντάξιο του "White Ladder". Εμένα πάλι γιατί μου φαίνονται να στέκονται δίπλα δίπλα; Και πανέμορφα κομμάτια έχει ("Last Boat to America", "Dead in the water" με α λα Coldplay κιθάρες, "Caroline") και τη γνώριμή μας στο ύφος του εναλλαγή λυπημένων χειμωνιάτικων ραψωδιών με χαμογελαστά ακουστικά φολκ.
Yπάρχει ακόμα ο όρος ακουστικό ροκ; Ή τον ξέφτισαν οι μεσήλικες ροκερς που χρόνια θεοποιεί το Rolling Stone magazine;
Mιλήσαμε για την μεγάλη του Ντύλαν σχολή. Αλλά η ουαλική προφορά του Gray θυμίζει και τον Mike Scott της φολκ φάσης, ζεστές highland pubs, ενώ το αμερικάνικο παράρτημα της σχολής προτιμάει την Christopher Cross ερμηνεία. Άλλωστε οι αληθινές μπαλάντες δεν έχουν πατρίδα.
Υπάρχει μια πραγματική άνθηση του είδους τα τελευταία χρόνια κι αυτό που μ' αρέσει σ' όλους αυτούς τους νεοφόλκερς που μας κέρδισαν με το (έγχορδο) σπαθί τους είναι ότι το στιχούργημα «σ' αγαπώ κι εσύ όχι, μ' αγαπάς κι εγώ λίγο» δεν υπήρχε ποτέ γι' αυτούς. Κάθε μίνι ιστορία τους είναι καλοδουλεμένη και σχεδόν διεισδυτική μέσα στην απλότητά της. Έχει κι αυτός την "Caroline" του, αλλά ξέρει και το μολυβδένιο βάρος του καλωδίου σ' ένα "Long distance call". Ξέρει τις πατωμένες στέπες που καλλιεργεί εντός μας ο "December" και την αφιλόξενη γη του "Knowhere". Πονάει η γνώση, τρυπάει η συνειδητοποίηση; Ο David λέει ναι αλλά το διασκεδάζει. Και μετά την προσωπική του οδύσσεια (με ψιλοφτιάχνει κιόλας τέτοιο παρελθόν) έπιασε κάθισμα στη στόφα των καλών τραγουδοποιών που λένε απλές ιστορίες που μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά και μας δίνει τον πιο όμορφο απ' τους φετινούς μέηνστρημ δίσκους του είδους.
