Rickets and scurvy
Eίναι όμορφο να πέφτουν στα χέρια σου άλμπουμς τα οποία έχουν πολύ περισσότερα προτερήματα παρά ελαττώματα. Tο "Rickets & Scurvy" για παράδειγμα, το οποίο είναι γεμάτο από ακουστική μεγαγχολική μουσική, ακριβείς και συγχρονισμένες κιθάρες, ουσιαστική ποίηση και ζεστά φωνητικά.
Aλλά ο David Grubbs δεν είναι κάποιος τυχαίος. Κατα πρώτον είναι ωραία μούρη. Kατά δεύτερον κουβαλάει στην πλάτη του σχεδόν εικοσάχρονη εμπειρία, από τους Squirrelbait στους Bastro και στους Gastr Del Sol - ειδικά η συνεργασία του με αυτούς τους τελευταίους φαίνεται ότι του έχει αφήσει κάτι από την αφαιρετικότητα του 'O Rourke. H επιλογή των συνεργατών, επίσης, είναι εντυπωσιακή. O John Mc Entire και οι Matmos αποτελούν δείγματα εκλεπτυσμένου γούστου και σύγχρονης αισθητικής, αν και η συμμετοχή των δεύτερων περιορίζεται σε δύο μικρές χρονικά πειραματικές συνθέσεις ("Precipice" και "Crevasse"), χαρακτηριστικές για τους ίδιους αλλά παράδοξες με το συνολικό ύφος του "Rickets & Scurvy".
O Grubbs φαίνεται ότι είχε στο νου να παρουσιάσει κάτι ολοκληρωμένο, πράγμα που γίνεται ξεκάθαρο από την ποιότητα των συνθέσεων, τον μικρό τους αριθμό και την τοποθέτησή τους μέσα στο άλμπουμ. Tο "Transom", που το ανοίγει, είναι ιδιαίτερο και ξεχωριστό, ένα αγωνιώδες παιχνίδι της κιθάρας να συναγωνιστεί τα cool φωνητικά του David σε μια σύνθεση που δεν καταλήγει ούτε σε γέφυρες ούτε σε ρεφραίν. Tο "Kentucky Karaoke" από την άλλη, που κλείνει το άλμπουμ, μάλλον είναι η πιο ποιοτική κλασσική στιγμή του, με το συνδυασμό πιάνου-φωνής να φέρνει στο μυαλό τον Peter Hammill. Ξεχωριστή αναφορά χρειάζεται και το "The Nearer By and By" το οποίο μοιάζει να ξεφύτρωσε από κάποιες μελαγχολικές κιθαριστικές στιγμές του Patrik Fitzgerald.
Στα τριάντα πέντε λεπτά που διαρκεί περίπου το "Rickets & Scurvy" καταφέρνει να αφήσει την εντύπωση μιας μεστής ολοκληρωμένης ιδέας, που υλοποιήθηκε βάση ενός μοντέρνου τεχνοτροπικού και αφαιρετικού σχεδίου. Θα μπορούσε να συγκαταλεχθεί με την ίδια ευκολία τόσο στα τροβαδούρικα άλμπουμ στυλ Papa M όσο και στα κολλεγιακά κιθαριστικά που παρεκλίνουν από την πεπατημένη. Όπως και να το αντιμετωπίσω πρέπει να παραδεχθώ ότι τον τελευταίο καιρό το έχω χιλιοακούσει χωρίς το αίσθημα της ικανοποίησης να μειώνεται στο ελάχιστο. H κυκλοφορία του στην Fat Cat με οδηγεί να βαθμολογήσω απλόχερα.
