Frozen orange
Ετεροχρονισμένη (δηλαδή μπαγιάτικη) συζήτηση περί Kilgour και "Frozen orange".
Για όποιον δεν είναι εξοικειωμένος με την μουσική σκηνή της Νέας Ζηλανδίας το όνομα του κ. David Kilgour δεν σημαίνει σχεδόν τίποτα. Η ίδια η "σκηνή" είναι πρακτικά ανενεργή, οι χρυσές εποχές των Chills, Bats και Clean κ.λ.π. πέρασαν χωρίς να αντικατασταθούν από κάτι με έστω την μισή αξία, αλλά και ο ίδιος ο Kilgour απ΄ όσο ξέρω δεν εκδίδει cdια με την ύποπτη-υστερική αποδοχή του μουσικού (και μη) τύπου, δεν έχει δείρει κανένα πρόσφατα, δεν ερωτοτροπεί με την ετεροθαλή αδερφή του, δεν ζητάει να εξαργυρώσει τιμημένες δάφνες του παρελθόντος και δεν κάνει εμπρηστικές δηλώσεις. Παρόλα αυτά τα φοβερά του μειονεκτήματα έχει και λίγα στοιχεία που τον καθιστούν ξεχωριστό.
Ο λόγος για το τελευταίο δημιούργημα του, το οποίο κυκλοφόρησε εδώ και καιρό, και δυστυχώς υποτιμήθηκε ακόμα και από ιδιαίτερα ευσυγκίνητους στο άκουσμα του αφοσιωμένους οπαδούς του, όπως η αφεντιά μου για παράδειγμα. Και αυτό ίσως γιατί ο κ. David Kilgour έχει τον δικό του μεθοδικό και αργό τρόπο, να παίζει με τις από παλιά κρυμμένες ανασφάλειες μας και τα σχεδόν εφηβικά προκαρδιακά τσιμπήματα, όπως τότε που ανακαλύπταμε το δικό μας μουσικό σύμπαν. Κατά αρχήν είναι θέμα αισθητικής που ξεκινάει από το υποβρύχιο πράσινο σκηνικό (προσωπικά δεν μπόρεσα να μην την παραλληλίσω με την αισθητική του "Life aquatic", που και αυτό, με αντιστοίχους μηχανισμούς, μου προκάλεσε τα ίδια συναισθήματα) και ολοκληρώνεται με τραγούδια που ονομάζονται "Head full of rolling stones" και στίχους όπως "...you 've lost that summer feeling years ago...". Μιλάμε δηλαδής για κιλά αυθεντικής και άφθαρτης νοσταλγίας, μιλάμε κυρίες και κύριοι για συναίσθημα. Πέρα όμως απ' αυτά, τα ούτως ή άλλως υποκειμενικά, μουσικά σε κοιτάει ίσα στα μάτια με την, αν είναι δυνατόν, αθωότητα που έχασες πολλά καλοκαίρια πριν.
Δεν ξέρω αγαπητοί φίλοι αν αυτό είναι καν το καλύτερο του LP (δεδομένου και του πολύ καλού "Sugar mouth"), δεν ξέρω καν αν μπορεί να συγκριθεί με μοδάτα αριστουργήματα τύπου Franz Ferdinard (ψέματα αυτό το ξέρω). Αυτό που ξέρω είναι ότι αν σας λείπει κάτι από τα εφηβικά ακούσματα (τύπου Stones, Yo La Tengo αλλά μην το πάρετε αυτό τις μετρητοίς), αν ποτέ ήσασταν κάποτε fan της Νεοζηλανδικής σκηνής (και κατά συνέπεια καταλαβαίνετε από πού "ήρθε" το "Eleanor put your boots on" των Franz) ακούστε το. Τέλος αυτό που ξέρω σίγουρα, είναι ότι δεν είναι τυχαίο που βάζω μπροστά από το Kiilgour το κ..
