Crazy clown time

Αν κάτι δεν περίμενα ν' ακούσω σ' αυτό το δίσκο ήταν τα δείγματα (τι δείγματα δηλαδή, ο μισός δίσκος από τέτοια αποτελείται) electro pop, ολίγον χορευτικά, στενάχωρα τελικά τραγούδια σε 4/4.

Ο 65χρονος σκηνοθέτης - κατά βάση - αποφάσισε να κυκλοφορήσει πρώτο σόλο δίσκο, όλος δικός του άντε και του συνεργάτη του, παραγωγού και ντράμερ εδώ, Dean Hurley. Η συνεργασία του παλιότερα με τον Angelo Badalamenti, αλλά και η πιο πρόσφατη με τους Danger Mouse και Sparklehorse κάνουν αυτή την κίνηση όχι και τόσο έκπληξη. Πάντα σχετιζόταν θετικά με τη μουσική, κυρίως μέσα από τα soundtrack των ταινιών του.

Ο δίσκος αντανακλά σίγουρα την προσωπικότητα του Lynch, τα πολλά διαφορετικά που έχει στο μυαλό του, όπως το ίδιο κάνουν και οι ταινίες του με διακριτές αποστάσεις μεταξύ τους. Συγκρίνοντας Άνθρωπο Ελέφαντα, Dune και Χαμένη Λεωφόρο για παράδειγμα μπορείς να καταλάβεις τι γίνεται και με τα κομμάτια του.

Από το πρώτο και κιθαριστικό to be pop χιτάκι Pinky's Dream (με την Karen O των Yeah Yeah Yeahs στα μόνα εκτός Lynch φωνητικά) θα μεταπηδήσει στο μπιτάτο με φαλτσέτο Good Day Today κι από 'κει στο αργόσυρτο με βαριές συγχορδίες So Glad. Κάπως έτσι κυλάει γενικά ο δίσκος, με αλλαγή στην αλλαγή και αρκετή διάθεση για πειραματισμό (ο ίδιος δηλώνει μη μουσικός, προτιμά να αυτοσχεδιάζει και υποστηρίζει ότι ποτέ δεν μπορεί να παίξει κάτι δις) αλλά δυστυχώς στο σύνολο αποτυγχάνει, δεν έχει συνοχή και κουράζει με επαναλαμβανόμενα μοτίβα σε μακροσκελείς ενίοτε εκτελέσεις. Μπορώ να φανταστώ κάποια κομμάτια να κερδίζουν οπαδούς του post rock (υπάρχουν πολλοί τέτοιοι ακόμα στο μικρό μας κρατίδιο), κάποια άλλα να ικανοποιούν τον φαν των She Wants Revenge (τέτοιοι υπάρχουν;) αλλά ως εκεί, το σύνολο κάπου χωλαίνει.

Αυτό που τελικά έχει ενδιαφέρον είναι να δεις κάθε κομμάτι σαν ξεχωριστή οντότητα, σαν μίνι παραμύθι περίεργο και σκοτεινό, σαν σενάριό του τέλος πάντων. Ο Lynch παίζει αρκετούς ρόλους και για καλύτερο αποτέλεσμα φροντίζει να προσαρμόζει ανάλογα την περίεργη φωνή του. Στο spooky Noah's Ark θα τον ακούσεις να ψιθυρίζει για μια dark-dark-dark-dark-night, στο Football Game μασάει καπνό χτίζοντας τον southern χαρακτήρα του, στο ομώνυμο παιδιαρίζει και στριγγλίζει σαν κοριτσάκι, ενώ στο Strange and Unproductive Thinking ένας Daft Punk με vocoder κάπου χώνεται να μιλήσει.

Αυτό το τελευταίο ειδικά είναι άνετα το Dune του δίσκου, ένας φουτουριστικός, τεραστίων διαστάσεων μονόλογος που απαιτεί πολλή πολλή υπομονή για να τον αντέξεις. Αν πάντως τα παραπάνω σας κινούν έστω το ενδιαφέρον, το άλμπουμ μια προσπάθεια την αξίζει.