Bay city

(Βάζοντας στην άκρη την ένδοξη πορεία του David Thomas ως ηγέτη των θρυλικών Pere Ubu, του μοναδικού ίσως συγκροτήματος που είχε τα επιχειρήματα για να αναμορφώσει τη σύγχρονη μουσική, η νέα δουλειά του εύσωμου performer, μουσικού και 'στοχαστή' κρίνεται ως ο απαραίτητος νέος λίθος τόσο στην προσωπική του πορεία όσο και στην επαναδιαπραγμάτευση των όρων για το πως θα έπρεπε να γράφεται σήμερα η μουσική...)
Μόνο που διαφωνούμε με τους όρους του. Γιατί δομούνται πάνω σε και πίσω από ένα γυάλινο τείχος που δίνει τυπικά μεν την ψευδαίσθηση της 'λαϊκής' μουσικής, είναι ωστόσο έτη φωτός μακριά από αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί ενότητα πομπού και δέκτη, δημιουργίας και πρόσληψης. Επείδή όμως το 'Bay City' είναι ένας 'δίσκος' (αν και τελικά ίσως να μην είναι αν και έχει τη μορφή του...) πολυδιάστατος και αμφιλεγόμενος (πως γίνεται να βγάζει αμφιλεγόμενους δίσκους εδώ και 22 χρόνια;), υπάρχει η αίσθηση ότι πρέπει να οριοθετηθούν οι γραμμές λειτουργίας του και να κριθούν ξεχωριστά...
Οι Foreigners: αν και είπαμε 'βγήκε η νέα δουλειά του David Thomas' πρέπει να γίνει σαφές οτι το 'Bay City' συνυπογράφουν και οι Foreigners (προσοχή! Δεν παίζουν απλά, συνδημιουργούν). Ποιοί είναι αυτοί; Τρείς Δανοί μουσικοί, υπόγειοι μοχλοί της avant garde κίνησης της Κοπεγχάγης που όμως η μουσική δεν είναι τελικά η μοναδική τους μορφή έκφρασης (τουλάχιστον με την καθιερωμένη της εικόνα). Ασχολούνται με τη σκηνοθεσία, τη φωτογραφία, τη ζωγραφική και την 'ηχογλυπτική' (...). Η δουλειά αυτή είναι το αποτέλεσμα μιας σποραδικής πεντάχρονης συνεργασίας με τον David Thomas που σκοπό είχε όχι απλά την κυκλοφορία ενός δίσκου αλλά τη δημιουργία ενός πρισματικού έργου που θα μπορούσε να προσεγγιθεί από ποικίλους δρόμους, ακουστικούς, οπτικούς, λεκτικούς. Για το οπτικό μέρος οι πληροφορίες μας είναι ανύπαρκτες. Για τα άλλα δύο υπάρχει ο δίσκος.
Μουσική: (όπου μουσική διαβάζεται και αντι-μουσική...) οι τυπικές δομές απουσιάζουν σε τέτοιο βαθμό που σου δίνεται οι αίσθηση οτι η μη-χρήση τους εξυπηρετεί τις άλλες δύο προσεγγίσεις. Και πάλι όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι... Μέσα από αυτή την αντισυμβατικότητα (που στους φίλους του Thomas σίγουρα θα φανεί οικεία) κυριαρχεί η αίσθηση οτι το πράγμα οδηγεί σε μια 'υπερμαθηματική' ανάγνωση των ήχων, σαν να υπάρχει δηλαδή ένα σύστημα 'αριθμοποίησης' των ήχων, των οποίων τη σειρά αλλάζουν μεν οι μουσικοί, ωστόσο το αθροιστικό τους σύνολο παραμένει το ίδιο, δηλαδή η ίδια η μουσική. Θεωρητικά όλα αυτά και μάλλον εξεζητημένα. Θα ήταν όμως εξίσου απλοϊκό να ειπωθεί πως ο ήχος και ο τρόπος απόδοσής του από το σύνολο φέρνει στο μυαλό ξεχασμένες λέξεις από τα μαγικά βιβλία του Captain Beefheart, ότι βολοδέρνει στα υπόγεια που συλλήφθηκαν οι 'τρομπονοξιφίες', οτι ερωτεύτηκε τους μινιμαλιστικούς διαλογισμούς του Taylor Deupree ή οτι απέκτησε το αντικλείδι του Knitting Factory. Γιατί όσο και αν είναι έντονες οι παραπάνω αναφορές, είναι ουσιαστικά φιλτραρισμένες μέσα από μια υπερτοπική και υπερχρονική θεώρηση των πραγμάτων δίνοντας τόσο μια 'μοντέρνα' αυθυπαρξία στο έργο όσο και μια διαχρονική χροιά, που τοποθετεί τον Thomas στα 'αρχέτυπα' της μουσικής πρωτοπορίας των τελευταίων 30 χρόνων. Πέρα από όλα αυτά όμως, το σημαντικότερο στοιχείο του 'Bay City' (όπως και των προηγούμενων δίσκων του David Thomas) είναι η αποκωδικοποίηση αυτής της έννοιας που δίνει τη συνοχή στο έργο του, καθώς πέρα από την επιφανειακή ασυνδετότητα, το βάθος του πατά σε σχεδόν concept σύλληψη... για την αποσαφήνιση της οποίας φαίνεται να βοηθούν και οι στίχοι...
Οι στίχοι: τετριμμένο να ορίζεις κάποιους στίχους ως ποίηση, στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση η ίδια η Ποίηση θα πέθαινε να τους αφομοιώσει στο σώμα της.
Ισως φαίνεται υπερβολικό, όμως τελικά δεν είναι. Ο Thomas, ο Jorgens, o Teller και ο Acs (και μέσα στο γενικότερο πνεύμα της 'πολυδημιουργίας') περνούν από την αυτόματη καταγραφή σκέψεων και συναισθημάτων (the lost highway\a tin can\salt\on my lips\on the window\a line\straight\it disappears\there's a blink of an eye again!)στην -στα όρια της beat ποίησης- αυτοδιάθεσης του καταπιεσμένου υπερεγώ (I hear the bones in the hills\I hear my brothers, still\I hide away in a coupe de ville\I will drive around\funny\I feel alive), στις περιοχές μιας Ουαϊλντικής αυτοκριτικής ειρωνείας (I just can't kill so much time by myself\there's only so much a man can do for a woman honey\but I'll try) και στα φαντασιακά και μη ταξίδια αυτογνωσίας ενός Χέμινγουεϊ (You'd better close your eyes\ because in this world the good things is gonna sink while the bad things rise\you'd better close your eyes).
Πολλαπλό και δυσνόητο το 'Bay City'. Ίσως όμως να φαίνεται έτσι γιατί ξεσυνηθίσαμε να 'διαβάζουμε' τους δίσκους, όχι τόσο λόγω της αδιαφορίας ή της κεκτημένης μας ταχύτητας (μην παραβλέπουμε και αυτούς τους λόγους...) αλλά κυρίως γιατί τέτοιοι δίσκοι είναι πλέον σπάνιοι...(πως εξηγείται οτι ο Thomas έβγαλε 4 τέτοιους τα τελευταία 5 χρόνια;)
Και αν στην αρχή διαφωνήσαμε για τους όρους που ο καλλιτέχνης επαναδιαπραγματεύεται τη μουσική του σήμερα, είναι γιατί απλά αυτή δεν ανήκει εδώ. Γιατί απλά το 'εδώ' δε χωράει και πολλές αλήθειες... (μήπως μπόρεσε και ποτέ;)