Sweetheart rodeo
Πρώτα, μου κίνησε την περιέργεια ο τίτλος. Το μυαλό - το δικό μου, τουλάχιστον - πάει αμέσως στο ομώνυμο άλμπουμ των Byrds (ο καθένας με τις αδυναμίες του). Κι αφού η κοπέλα είναι γεννημένη στο Λούιβιλ του Κεντάκι (ως άλλη Lily of the West), δεν μπορεί να μην αγαπάει την country, έστω κι αν την ορίζει ως alt. Πιστέψτε με, όμως, η εμβέλειά της είναι αρκετά μεγαλύτερη: όπως λέμε both country and western; Αυτό. Παίζει και folk, με μια ιδέα indie και ....μαντέψτε: λίγο από country-rock! Ας σοβαρευτούμε, όμως. Το Sweet Heart Rodeo είναι ένα εξαιρετικά πολυσυλλεκτικό άλμπουμ στο χώρο της ευρύτερης Americana, χωρίς ίχνος από το γλυκερό συναισθηματισμό που διακρίνει συνήθως την country και τις παραφυάδες αυτής.
Κατόπιν, η φωνή: κάποιοι τη συγκρίνουν με την Cat Power, εμένα μου θυμίζει τη Suzanne Vega, με την οποία έχει συνεργαστεί σε συναυλίες. Η μικρή Landes, η οποία εκτός από ταλαντούχα συνθέτης/τραγουδίστρια, είναι επιτυχημένη ηχολήπτρια (έχει δουλέψει στο στούντιο του Philip Glass και με τον Ryan Adams), κάνει φωνητικά στους Hem, για τους οποίους παίζει και glockenspiel - ένα είδος μεταλλόφωνου. Φαίνεται δε ότι έχει αδυναμία στα περίεργα μουσικά όργανα, αφού κατά το βιογραφικό που υπάρχει στην ιστοσελίδα της Cooking Vinyl, η Landes παίζει με παιδικές κιθάρες, ροζ μικρά ακορντεόν και ένα πράγμα που λέγεται optigan (και για όποιον έχει την περιέργεια, πληροφορίες εδώ).
Το Sweet Heart Rodeo είναι το τέταρτο άλμπουμ της, που κυκλοφόρησε τον περασμένο Σεπτέμβριο, κι ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν είναι λίγο ή πολύ καλύτερο από το προπέρσινο Fireproof. Ο τίτλος υποτίθεται ότι αναφέρεται σ' ένα θαυμαστή της γιαγιάς της, ο οποίος το έσκασε την εποχή της Μεγάλης Κρίσης (καληώρα), για να δουλέψει σε ροντέο. Κάποιοι αναρωτιούνται πάντως αν είναι μια προσφυής παρομοίωση για τα πάνω-κάτω του έρωτα. Ό,τι κι αν κρύβεται πίσω από τον τίτλο, η Landes δείχνει να έχει χωνέψει τα μαθήματα που πήρε ανοίγοντας τις συναυλίες των Midlake, Feist, Shannon Wright, Jose Gonzales και Josh Ritter (που είναι και άνδρας της).
Το αστέρι του δίσκου είναι το "Romeo" με τη Landes να κατακεραυνώνει με μια ρυθμική απαγγελία τον Ρωμαίο που την έστησε. Πολύ πιο μπιτάτο το Young Girls, αλλά λιγότερο ενδιαφέρον στιχουργικά. Το Love είναι μια περίεργη διασκευή ενός περίεργου τραγουδιού της Margo Guruyan (εδώ σας θέλω` ποιος την ξέρει; Κι απ' αυτούς που την ξέρουν, ποιος τη θυμάται; Εγώ απαντώ αρνητικά και στα δύο). Το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου έχει την bittersweet αλαφράδα που μ' αρέσει, μετά από μια ωραία εισαγωγή φυσαρμόνικας. Ενδιαφέρον έχει το Little Miss Holiday, μια φανταστική συζήτηση της Jodie Foster με την ηρωίδα που είχε ενσαρκώσει στον Ταξιτζή, του Σκορτσέζε. Τέλος, στο Brighton περιγράφει την παραθαλάσσια αγγλική πόλη με μια νοσταλγία που θυμίζει κλαφτό bluegrass. Ο ντράμερ που παίζει τόσο ρυθμικά και συγχρόνως αέρινα είναι ο συμπατριώτης της Ray Rizzo των Κεντακιανών King Kong.
Διάβασα ότι η Dawn Landes βρίσκεται σε ευρωπαϊκή περιοδεία. Δεν τη φέρνει κανείς κι από δω;