To γαϊτανάκι που άνοιξαν οι Deus στην σκηνή της Αμβέρσας και συνέχισαν μαζί τους οι Zita Swoon, Soulwax και Dead Man Ray, καλά κρατεί. Αν και ο ήχος των τελευταίων, ειδικά στο Berchem trap μοιάζει περισσότερο με αυτόν των Zita Swoon, αυτό το jazz-pop-rock στυλάκι που παρουσιάζουν συγκαταλέγεται στον ήχο που η συγκεκριμένη σκηνή έχει τιμήσει κατά κόρον.
Ο ήχος αναμφισβήτητα είναι καλός. Τείνει προς μια πειραματική διάθεση, που φωνάζει όμως από μακριά κάτι σαν : "ναι. είμαστε επηρεασμένοι από τους υπόλοιπους της σκηνής, αλλά διαφέρουμε κατά τι". Μάταια. Δεν πετυχαίνουν να τονίσουν και ιδιαίτερες διαφορές. Όμως όσο η σκηνή δεν γνωρίζει τον κορεσμό (για πόσο ακόμη;), οι δουλειές σαν το Berchem trap θα είναι ευπρόσδεκτες.
Μια εστίαση της προσοχής όμως στην έννοια του επαναλαμβανόμενου είναι απαραίτητη. Και οι προηγούμενες δουλειές των Dead Man Ray στα ίδια μουσικά πρότυπα είχαν δομηθεί και είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι και οι επόμενες στα ίδια θα στηριχτούν. Το ζήτημα είναι αν θα υπάρξουν μεθεπόμενες. Κι αν υπάρξουν να μην αποτελέσουν κύκνειο άσμα, αλλά αρχή μιας ενδιαφέρουσας συνέχειας. Η οποία δυστυχώς στο Berchem trap δεν διαφαίνεται πουθενά.
Εν κατακλείδι, αν δεν έχεις παρακολουθήσει ιδιαίτερα στενά την σκηνή της Αμβέρσας, το Berchem trap θα σ'ενθουσιάσει. Αν την έχεις παρακολουθήσει σε μια μέση κατάσταση, θα το συμπεριλάβεις στον κατάλογο των καλών δίσκων που έχει προσφέρει η συγκεκριμένη σκηνή. Αν είσαι μανιώδης συλλέκτης των δίσκων των Deus, των Zita Swoon και των υπολοίπων, θα προβληματιστείς αρκετά για τον επερχόμενο κορεσμό.