Dead man's bones
Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Η αθωότητα της παιδικής ηλικίας είναι εξάλλου ένα εφεύρημα των μεγάλων για να ξορκίσουν την ακατέργαστη βία που κρύβουν μέσα τους τα μικρά τέρατα. Όσοι θυμούνται τα αρκουδάκια τους ξεκοιλιασμένα, τις bibi-bo τους αποκεφαλισμένες, το ξύλο που έπαιζαν με τα άλλα -κατά προτίμηση πιο αδύναμα- παιδάκια, τα σπλάτερ παραμύθια με τα οποία μεγάλωσαν, τα καημένα τα φαντασματάκια που ανελέητα καταβρόχθισε ο pac-man τους, ίσως κατανοήσουν τον ισχυρισμό μου. Και όλος αυτός ο πρόλογος είναι απολύτως αναγκαίος, γιατί πώς αλλιώς να δικαιολογήσω πως ο δίσκος που σας προτείνω να πάρετε και με τα δυο τα χέρια περιλαμβάνει μια πολυμελή παιδική χορωδία που εμφανίζεται με κοστούμια Halloween, τραγουδάει "ζόμπι-είναι-το-κορμάκι-μου-για-σένα", "λουλουδάκια-φυτρώνουν-στον-τάφο-μου-σαν-σε-σκέφτομαι" και άλλα τέτοια λούτρινα. Σα να κάνανε παιδάκια οι Misfits και τα έστειλαν στο ωδείο...
Για να δικαιολογήσω τους κύριους συντελεστές θα χρειαστώ άλλο πρόλογο. Ο κανόνας λέει πως όσοι ηθοποιοί διάβηκαν τον Ρουβίκωνα της μουσικής βιομηχανίας, πρωτοστάτησαν στην κατηγορία "παταγωδώς κάτω του μετρίου" (Scarlet Johannson, Kevin Costner, Κωνσταντίνος Καζάκος... να συνεχίσω;) αλλά ο κανόνας έχει εξαιρέσεις. Ο Ryan Gosling είναι μεν πρωταγωνιστής, όμορφος και φέρελπις αλλά με ταινίες όπως "Half Nelson" ή "Ο Λάρς και η Κούκλα του" χαίρει της ασυλίας του "ανεξάρτητου" ό,τι κι αν ο κακοποιημένος αυτός όρος σημαίνει. Ντουέτο δομής White Stripes βλέπουμε στο μικροσκόπιο, αυτός κρατάει τις κιθάρες, το πιάνο, τα lead vocals και τα μεγάλα φώτα, ενώ στα δεύτερα φωνητικά και τύμπανα και γενικώς ο Zach Shields που τον γνώρισε ως γκόμενο της αδερφής της γκόμενάς του (μπατζανάκια δεν τα λέμε αυτά;). Το project ξεκίνησε σαν θεατρική παράσταση με θέμα το λαβ στόρυ ενός τέρατος με ένα φάντασμα αλλά τους έμεινε το soundtrack σκέτο. Παίζουν μόνοι τους όλα τα όργανα, κάποια για πρώτη φορά στη ζωή τους και δεν ντρέπονται καθόλου γι αυτό, ορκίζονται στο D.I.Y και το lo-fi και άλλους τέτοιους παλιούς θεούς που κι εμείς τιμούμε.
Θα έφτανα αισίως προλόγους τρείς, προκειμένου να αποδείξω πώς μία indy εκδοχή ενός τελείως 50's doο-wap ήχου, με goth μελοδραματική θεματολογία είναι ό,τι πιο φρέσκο και κολλητικό άκουσα τελευταία. Γιατί τελικά το τέρας που κοπτόραψε εδώ ο δρ Φρανκενστάιν, για να μείνω πιστή στο ύφος του άλμπουμ, είναι υπέροχο και προς υιοθεσία. Η φωνή του Ryan Gosling ακούγεται εξαίσια παλιομοδίτικη θυμίζει Roy Orbinson (αν και οι ήρωες του είναι τύποι σαν τον Sam Cooke ή τον Bobby Vinton). Μελαγχολικός, ερωτιάρης σπαραξικάρδιος βελούδινος crooner (με εξαίρεση ίσως το Pa Pa Power που είναι ατόφιο αμερικάνικο lo-fi indy-rock φτωχών υλικών, πλούσιων συναισθημάτων) θα ήταν Cris Isaak αν δεν υπήρχε όλο αυτό το black humor με τα παλαμάκια, τα εφέ ουρλιαχτών, βροντών, βροχών, λυγμών και τα διεστραμμένα παιδάκια του Silverlake Conservatory of Music να κάνουν χαβαλέ και να σιγοντάρουν με τις λεπτές φωνούλες-τσιρίδες- τα ρομαντικά περπατήματα του σε τάφους με στοιχειωμένες καρδιές.
Η μουσική φρεσκάρει φόρμες των 50's RnB σχημάτων, σαν να παντρεύεις το Blue Velvet με το The Carny του Cave κι αντί για ρύζι να πετάς μαύρα σουπ-σουμπάου και ντούμπι ντουά και ακόμα και country- western χορωδιακά όπως στο πιο θεατρικό κομμάτι του δίσκου το Dead Man's Bones. Το In The Room Where You Sleep είναι η πιο διασκεδαστική spooky στιγμή και αξίζει να αναζητήσει κανείς το βιντεάκι της ζωντανής ηχογράφησης. Το My Body's A Zombie For You φαντάζεσαι να έχει ηχογραφηθεί στο χορό αποφοίτησης της νεκροζώντανης Peggy Sue, στο Lose Your Soul είναι soul όνομα και πράμα και λιώνεις από το πρώτο μελιστάλαχτο "όου" του Gosling, ενώ τα φωνητικά στο Young & Tragic τα σηκώνουν στις αδύναμες πλατούλες τους αποκλειστικά η χορωδία και γενικά δύσκολα θα βρει κανείς βαρετό κομμάτι στο Dead Man's Bones. Υπάρχει επίσης και ένα Ep το My Body's A Zombie For You με ακυκλοφόρητο κομμάτι το κιθαριστικό Name In Stone.
Νομίζω στο σημείο αυτό κόβει κανείς τον πρόλογο και δίνει απ τα βάθη της λυκανθρώπινης καρδιάς του ένα
