Pale ravine
Από τη Νορβηγία οι Deaf Center παρουσιάζουν μια δουλειά βασισμένη στο συνδυασμό ambient ψηφιακών τοπίων και ακουστικών οργάνων όπως το πιάνο, τα έγχορδα αλλά και η φωνή. Μην φανταστείτε Murcof μιας και οι "μελωδίες" είναι αυθεντικές και όχι samples, καθώς και πιο "μακρόσυρτες" με έντονο το στοιχείο του βάθους, τα ρυθμικά στοιχεία ελάχιστα και πιο συγκεκριμένα. Θα έλεγα πως είναι κάτι σαν λιγότερο εμπορικός Craig Armstrong (χωρίς να μοιάζει οπωσδήποτε) ή περισσότερο εμπορικοί Biosphere αλλά και πάλι εκεί που πάει ένα κομμάτι να στους θυμίσει το επόμενο σε κάνει να αμφιβάλεις. Με άλλα λόγια οι Deaf Center δημιουργούν κάτι που το έχεις ξανακούσει αλλά με τον δικό τους τρόπο, πράγμα που λειτουργεί θετικά στην όλη εικόνα του δίσκου.
Έχουμε έναν ωραίο ατμοσφαιρικό δίσκο λοιπόν, που καταφέρνει να δημιουργήσει ένα ομοιογενές σύνολο μικρών για το είδος της μουσικής κομματιών, ένα όλον θα λέγαμε μελαγχολίας, απώλειας και συναισθηματισμού (αρκετά πεσιμιστικού βέβαια μιας και τα παραπάνω κολλάνε και σε δίσκο με μπαλάντες του Bon Jovi).
Δεν θα ξεχωρίσω κάποια κομμάτια ιδιαίτερα μιας που ο δίσκος λειτουργεί καλύτερα σαν σύνολο. Δεν μπορώ να βρω κάποιο single ή κάποιο που λες "πάω να βάλω αυτό στο...πικάπ και μόνο αυτό" δεν είναι και το είδος της μουσικής τέτοιο άλλωστε. Βέβαια για πω και το στραβό μου τα συστατικά που χρησιμοποιούν είναι πολύ φορεμένα και πλέον οι ατμοσφαιρικές πλάτες τα αφηρημένα κοφτά beat, τα field recordings και οι οργανικοί ήχοι υπάρχουν πλέον σε μορφή...preset σε όποιο virtual ή όχι synth της αγοράς. Δεν αφαιρώ από τους Deaf Center όμως το στοιχείο της αισθητικής κάτι που από όσο έχω καταλάβει είναι αυτό που ξεχωρίζει τα χλωρά από τα ξερά, το κιτς από το καλαίσθητο. Πράγματι αυτά τα γνωστά και πολύ-φορεμένα presets λοιπόν, έχουν χρησιμοποιηθεί δημιουργικά, με σεβασμό στον ακροατή και τους εαυτούς τους, δημιουργώντας ένα όμορφο στο σύνολο άκουσμα.
Εν κατακλείδι είναι θετικό πως στοιχεία που καθιερώθηκαν από κάποια πιο underground συγκροτήματα και μουσικούς, βρίσκουν τον τρόπο να ενσωματωθούν και να συνδυαστούν με κάτι πιο εμπορικό αλλά ταυτόχρονα οι εμπνευστές τους παραμένουν άγνωστοι μιας που το πιο εμπορικό ισοπεδώνει τα πάντα και εδώ είναι το κακό (ειδικά για τους underground που ίσως θα ήθελαν να αναγνωριστούν κάποτε). Eμένα φυσικά δε μου πέφτει λόγος, το underground θα είναι πάντα underground ακόμα και όταν γίνεται μόδα όπως στους καιρούς που ζούμε. Απλά φοβάμαι μήπως αυτό το ξεζούμισμα κάποια στιγμή το κάνει να σκάσει ή να οδηγηθεί σε αδιέξοδα προσπαθώντας να εφεύρει τον εαυτό του. Στο κάτω κάτω όσο ανώτερος και αν είσαι ή το παίζεις, νευριάζεις όταν βλέπεις ανθρώπους και μέσα που αγνοούν αλλά και συνήθιζαν να κοροϊδεύουν το Χ πρωτοπόρο group που ίσως εσύ άκουγες και γνώριζες, να εξυμνούν τώρα την επαναστατικότητα και το μοντέρνο των εμπορικών αντιγράφων του 5 και 10 χρόνια μετά. Αυτό όχι μόνο στη μουσική αλλά και γενικότερα.
