Sunbather

Δεν θυμάμαι που είχαμε ακριβώς αφήσει την υπόθεση του 'shoegaze black metal' (που καθώς υφίσταται ακριβώς ως τέτοιο, είναι τουλάχιστον αφελές να μην χρησιμοποιούμε και τον όρο), πάντως σίγουρα προτού εμφανιστούν σε αυτό και αυθεντικά jangly κιθάρες. Και να που έκαναν την εμφάνιση τους και αυτές στο δεύτερο (τύποις) άλμπουμ των Αμερικάνων Deafheaven, οι οποίοι όχι μόνο δεν τις φοβούνται, αλλά στηρίζουν συντριπτικά σε αυτές την όποια πρωτοπορία του ήχου τους και αν κάποιος τις απομόνωνε από όλο το υπόλοιπο υλικό, θα είχε αρκετές ιδέες για να στήσει 2-3 τουλάχιστον άλμπουμ αυθεντικής indie αισθητικής, από αυτά που απεχθάνονται οι κοινωνοί του 'αληθινού metal'.

'Αν δεν φαίνεται σαν metal, δεν είναι metal', λέει ένα πανάρχαιο δημοκρατικής υφής ρητό και τελικά αν το καλοσκεφτείς μπορεί και να ισχύει κάτι τέτοιο. Οι Deafheaven είναι αρκετά ενοχλητικοί για τα μη metal ακροατήρια και σε πολλά σημεία ενοχλητικά ευαίσθητοι για τα metal ακροατήρια. Το ζήτημα του target group τους δηλαδή δεν πρέπει να το έχουν λάβει και πολύ υπόψη τους στη διαδρομή τους μέχρι σήμερα. Και ενώ ο κόσμος γύρω αρχίζει και κάνει λόγο και περί hipster metal, θα πρέπει τελικά να τονιστεί απλά το ότι αυτού του είδους οι μπάντες δρουν σε κάθε περίπτωση σε γνήσια underground περιβάλλον, αλλά και με αντίστοιχες προθέσεις, και όσο παραβλέπει κανείς κάτι τέτοιο, άλλο τόσο χάνει το πραγματικό νόημα της μουσικής σχημάτων όπως οι Deafheaven.

Το νήμα το πιάνουν από εκεί που το παράτησαν οι Mogwai μετά την κυκλοφορία και του Young Team, του παρασιτικού για τα ταλαιπωρημένα από τους κάθε λογής Blur (τους οποίους λατρεύω, μην παρεξηγηθώ) εκείνου αριστουργήματος, με το οποίο η έννοια της μη καλουπωμένης και στοχευμένης μουσικής συστήθηκε ικανά σε ακροατήρια που είχαν συνηθίσει για τα καλά στο καλούπωμα, και σχεδόν θα κατάφερνε να "σκοτώσει" την brit pop, αν δεν συνέβαινε αυτό που όλοι ξέρουμε ότι συνέβη λίγο μετά.

Το σχεδόν δεκαπεντάλεπτο Vertigo στη μέση ακριβώς του δίσκου είναι μία υποδειγματική πανδαισία μικρών εξεγέρσεων θλίψης, που ανά δύο-τρία λεπτά αλλάζουν μορφή και σχήμα μέσα από κιθαριστικές γραμμές, που έχεις την εντύπωση ότι χαράζονται από διαφορετικά συγκροτήματα. Οι Deafheaven συνθέτουν μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ακραία εκδοχή του ρομαντισμού στη μουσική, της οποίας οι άκρες δεν ντρέπονται να αγγίξουν ούτε την άγρια θεατρικότητα των Christian Death, αλλά ούτε και την υπεροπτική ελαφρότητα των Spandau Ballet, καθώς ήδη για το ομότιτλο του δίσκου τραγούδι έχουν δηλώσει ότι είναι ο δικός τους φόρος τιμής προς τον πλούτο, τον οποίο ανέκαθεν θαύμαζαν, και για τον λόγο αυτό τους αρέσει πάντα να βολτάρουν σε πλούσιες γειτονιές (held my breath and drove through a maze of wealthy homes. I watched how green the trees were. I watched the steep walkways and the white fences- θεωρώ απίθανο να έχουν ειπωθεί ξανά τέτοια πράγματα σε τέτοιες ηχητικές συνθήκες και με τέτοιου είδους φωνητικές μεθόδους).

Υπηρετώντας όχι υποτακτικά, αλλά καθοδηγητικά, το όντως υπάρχον και κυρίαρχο trend του ακραίου ήχου σήμερα, που τον θέλει να πηγάζει από υπεράνω υποψίας ανθρώπους, οι George Clarke και Kerry McCoy είναι οι γείτονες που τεμάχισαν φέτες τον πατέρα τους για ασήμαντη πραγματικά αφορμή και σύσσωμη η γειτονιά δήλωσε στις κάμερες ότι πρόκειται για τα καλύτερα παιδιά και ήταν οι τελευταίοι από τους οποίους περίμεναν κάτι τέτοιο.

Το Sunbather δίνει αβίαστα την αίσθηση ότι είναι ένας δίσκος τον οποίο θα ακούμε για πολλά χρόνια, αλλά και στον οποίο θα υποχρεωνόμαστε να αναφερόμαστε με ακόμη περισσότερες αφορμές, κυρίως επειδή συγκεντρώνει στο μέγιστο βαθμό οτιδήποτε βρίσκουμε σκόρπιο εδώ και εκεί σε πολλές κυκλοφορίες της τελευταίας τριετίας πάνω σε αυτό τον ήχο. Περίπου με τον πρωτότυπα ανακεφαλαιωτικό τρόπο που λειτουργούν και οι Boards Of Canada δηλαδή, μην αφήνοντας κενό χώρο για να μεγαλουργήσει κάποιος άλλος πάνω στα δικά τους βήματα, αλλά και μη μπορώντας (και ούτε θέλοντας) να καυχηθούν ότι έχουν πραγματικά εφεύρει κάτι.

Τέλος το Deafheaven είναι από τα καλύτερα μονολεκτικά ονόματα συγκροτημάτων που έχω ακούσει εδώ και πολλά χρόνια, καθότι έχουμε πήξει στις μακροσκελείς και αόριστα περιγραφικές εκφράσεις.