Degeneration street
Κάποτε το περιοδικό Ήχος μας γνώρισε το διαδεδομένο έξω διασκεδαστικό παιχνίδι της πρόσκλησης μουσικών και της ακρόασης κομματιών χωρίς ετικέτα ("Ιανός των ήχων"). Η διαδικασία εξέθετε ανεπανόρθωτα την παροιμιώδη ασχετοσύνη των παλιοροκάδων - εντεχνάδων σε αντίθεση με την πλήρη ενημέρωση των μουσικών των σύγχρονων τότε εναλλακτικών σχημάτων. Λοιπόν, αν παίζαμε εδώ και τώρα το παιχνίδι (που ζωντάνεψε εδώ στο Mic στη στήλη "Ανοιχτή Ακρόαση" με πολύ πιο υποψιασμένους δημιουργούς) και βάζαμε στ' ακουστικά κάποιον στοιχειώδη γνώστη, το τελευταίο που θα μάντευε θα ήταν πως το εν λόγω πράμα αποτελεί το νέο δίσκο των Dears. Αντίθετα, θα έβρισκε πλείστες ευκαιρίες να θυμηθεί την παρακμιακότερη έκφραση που γνώρισε ποτέ το εμπορικό (ψευτο)ροκ. Κάντε το παιχνίδι σε κάποιον, θα έχει ενδιαφέρον τι θα θυμηθεί ο καθένας!
Πλήρης σύγχυσις κατακλύζει τους Αγαπητούς Αγαπητούς. Ο έγχρωμος τραγουδιστής προφανώς αισθανόμενος τύψεις που τα τραγούδια του ως τώρα δεν συμβάδιζαν με το χρώμα του, είπε να ξεκινήσει μ' ένα ελαφρύ σοουλάκι (Omega Dog). Το δίλημμά του είναι "Smokey Robinson ή Lionel Richie"; Αμέσως μετά πιάνουν οι τύψεις για το παρατημένο τους βρετανιάρικο post pop των πρώτων τους πονημάτων και προσπαθούν να πείσουν πως δεν το ξέχασαν με τα 5 Chords και Thrones. Αλλά μέχρι εκεί. Το Blood μένει μετέωρο μεταξύ Radiohead και ... Rush. Κι έρχεται η φρικιαστική δεινόσαυρη στιγμή του Lamentation για να μας κοιμίσει για ένα τετραλεπτάκι. Το Galactic Tides ξεκινάει ραδιοχεντικά, φλουδικά και πορκιουπαϊνικά και δείχνει τόσο μα τόσο να βαριέται (εμείς να δει...) μέχρι να εξελιχθεί σε μια μπαλάντα ιδανική για τον David Coverdale (ειδικά αυτά τα αααα πίσω είναι τόσο μακρυμάλλικα...).
Yesteryear και ώρα για λίγο τουίστ ρε παιδί μου, μια και καιρό είχαμε ν' ακούσουμε λίγο Jackson Browne, Bryan Adams μην κρύβεστε, ω κι εσύ εδώ Billy Joel; Τι, δεν είστε εσείς αλλά κάποιος που σας μιμείται για τις απόκριες; Εντάξει, κανείς δεν έχει πρόβλημα για λίγο ακόμα καλό ΑORίστου χρόνου άλλωστε μεγαλώσαμε πια. Το Stick w, Me Kid δεν είναι απλώς η υπενθύμιση των 80ς ταινιών με τον Εμίλιο Εστεβέζ και τα παιδιά με τις άσπρες πετσετένιες κάλτσες. Είναι η επιστροφή του John Cougar Mellencamp! Φυλαχτείτεεεεεεεεεεεε!
Τα Tiny Man και Easy Suffering προσπαθούν να ρίξουν τους τόνους, φορτώνοντάς μας με νέους τόνους νεύρων με την αβάσταχτη φαλτσέτο φαλτσέτα του τύπου. Το κλείσιμο του δίσκου είναι τόσο μα τόσο AORούρα, στο πλέον εκφυλισμένο είδος (ούτε καν Journey αλλά ... Mr Mister - Κύριε Ελέησον μας) που σχεδόν τους φαντάζομαι με αφάνες, κουστούμια με βάτες (και σηκωμένα τα μανίκια) και τριγωνικές κιθάρες. Ο τίτλος του δίσκου αποτελεί υπόδειγμα αυτογνωσίας: "στον Δρόμο της Παρακμής". Μην διανοηθεί κανείς να γράψει για τυχόν μοντέρνο δίσκο ή νέα μουσική αυτό το τυρόπηγμα, γιατί θα τον στείλω να κάνει πρόγραμμα στον πιο βλάχικο σταθμό της Βόρειας Ντακότα.
