Back to mine
Ακολουθώ την προτροπή των Full Monty Python και I always look at the bright side of life. Που μεταφράζεται πως αυτή η κυκλοφορία δεν έγινε για να ξαφρίσουν κάποιοι έξυπνοι κάποιους αφελείς προτάσσοντας άλλη μια φορά το γνωστό όνομα και γεμίζοντας ένα cd με υλικό τόσο ετερογενές όσο και ο πληθυσμός του Manhattan. Αυτό το cd έγινε για να διαπιστώσουμε το βάθος της δισκοθήκης των Death In Vegas, τις επιρροές τους, το καλό ή κακό τους γούστο και για να ανακαλύψουμε μερικά αξιόλογα γκρουπ που πιθανόν να μας έχουν διαφύγει.
Και μια που η σύγχρονη τάση είναι η αγορά όχι ολόκληρων δίσκων αλλά κομματιών τα παίρνω κι εγώ και τα εκτιμώ κομμάτι-κομμάτι σε ένα δικό μου countdown to ecstasy, όπως θα έλεγαν και δυο διάσημοι κάτοικοι της προαναφερθείσας συνοικίας.
Cowboy Junkies. Πίστευα πως τα μεγάλα τραγούδια όπως και να τα πεις δε χάνουν την ομορφιά τους. Δεν το πιστεύω πια. Ένα από τα καλύτερα ριφ του Lou Reed ευνουχίστηκε από τους ξενέρωτους Καναδούς, η Jane του δρόμου έγινε σκυλάκι του καναπέ, χωρίς πάθος, χωρίς φωνή. (5)
Songs : Ohia. Ένας παραπονιάρης που πολύ θα ήθελε να γίνει ο διάδοχος ενός άλλου Καναδού. Για την ώρα έχει φτάσει στο επίπεδο του Will Oldham και δεν ξέρω αν έχει άλλα περιθώρια βελτίωσης. Έχει και καλύτερες στιγμές πάντως. (6)
Piero Piccioni. Ένα κομμάτι με ασυνήθιστη δομή. Μια κακογραμμένη rhythm section, μια κιθάρα εντελώς κακόφωνη που εμφανίζεται για λίγο στην αρχή και σβήνει νωρίς χωρίς να ξαναεπιστρέψει αφήνοντας το μπάσο-ντραμς να οδηγήσουν το κομμάτι στο 140ο δευτερόλεπτο που πέφτει η αυλαία. Κάπου ακούγεται κι ένα ντροπαλό κήμπορντ για λίγα δευτερόλεπτα. Έτσι είναι η psychedelic mood; Ένα βαθμό συν για την ιδιαιτερότητα. (6)
ΜΜΜ. Ένα από τα κομμάτια που από χρόνια είχαν βάλει στο ...αυτί οι Vegas αλλά δυσκολευόταν να πάρουν δικαιώματα χρήσης. Ένα instrumental electro αρκετά ξεσηκωτικό οφείλω να παραδεχτώ. "Όλοι στην πίστα, θέλω να κουράσω έναν περισσότερο", θα λέει κι ο triple m μμμέσα του. (7)
Gene Clark and the Godsin Brothers. Ήταν στους Byrds, έφυγε, ξαναγύρισε, ξανάφυγε. Αυτό ήταν το πρώτο του μετά-Byrds γκρουπ - θα ορκιζόμουν πάντως ότι ακούω Beau Brummels. (7)
Dillard & Clark. Πάλι ο προηγούμενος (και είναι περίεργο που έχουν επιλέξει οι div έναν καντριροκά για διπλή εμφάνιση) σε συνεργασία με τον Doug Dillard. Νοσταλγικό country rock με πολλά backing vocals κι ένα βιολί που κλαίει κι αυτό ανάμεσα στα κουπλέ για το μαρασμό της υπαίθρου ή ίσως για το μάταιον της ύπαρξης. (7)
Nitty Gritty Dirt Band. Κάντρι με μπάντζο, ιδανικό κομμάτι για σάουντρακ σε σκηνή κυνηγητού με αυτοκίνητα. Στις σημειώσεις του cd η Gilda γράφει πως αυτό το τραγούδι το έχει συνδέσει με το αεροδρόμιο της Αθήνας γιατί το άκουγε ο Richard ενώ περίμεναν την πτήση τους. Οι καθυστερήσεις της Ολυμπιακής μας διαφημίζουν περισσότερο απ'τους Ολυμπιακούς αγώνες. Και τσάμπα. Μας δυσφημούν είπατε; Γιατί οι αγώνες τι θα... (7)
The Upsetters. Απ'το πιο θορυβώδες νησί του κόσμου, reggae του 1973 που θα ακούγεται στον αιώνα τον άπαντα. Φρέσκια, αγνή, χορευτική. (8)
Nina Simone. Η χορωδία που σ'όλη τη διάρκεια επαναλαμβάνει 'αλληλούια' με κάνει να φαντάζομαι σκηνές από ταινία των Blues Brothers, η Nina έχει το δικό της ζόρι 'I really wanna see you' ξανά και ξανά... Είναι βέβαια μια σπιντάτη διασκευή του κομματιού του George Harrison που κάτι είχε κλέψει κι αυτός και τον έτρεχε ένα γκρουπ στα δικαστήρια. Συμβιβάστηκαν εκτός αιθούσης και δε λερώθηκε το ποινικό του μητρώο. Έτσι, αν ήθελε, θα μπορούσε να γίνει και δημόσιος υπάλληλος. (8)
Sam Gopal. O Lemmy Kilminster το 1968 σ'ένα ψυχεδελικό κομμάτι εντελώς Jefferson Airplane. Ήταν ευαίσθητος ο μπαγάσας αλλά οι παρέες τον χάλασαν... (9)
Bo Diddley. Ένας από τους μουσικούς που νομίζω πως εκτιμάται περισσότερο από μουσικούς παρά από... το λαό. Το 'Elephant man' είναι ένα απ'τα όψιμα κομμάτια του, ένας χεντριξιανός δυναμίτης, ξέρετε, απ'αυτά που 'δανείζονταν' κάποτε οι Red Hot Chili Peppers. (9)
Fad Gadget. Δωρικός, εσωστρεφής, άρχοντας. Πολύ εμπορικός για το κοινό των Cabaret Voltaire πολύ αντιεμπορικός για το κοινό των Depeche Mode. Απελπισμένος έκανε στροφή αλλά ούτε το ροκ κοινό τον εκτίμησε. Κάνα tribute ρε παιδιά... (10)
Au Pairs. Απ'τα πιο συγκινητικά κομμάτια του γκρουπ με το μοναδικό ήχο, οι ενοχές μετά από μια νύχτα παραφοράς, από τη Lesley Woods η οποία έβγαλε δυο δίσκους που θα πάρουμε μαζί μας και αποχώρησε για πάντα απ'τη σκηνή. Ανεβαίνουν κι οι Vegas στην εκτίμησή μου μ'αυτή την επιλογή. (10)
Joy Division. We knocked on the doors of Hell's darker chamber... ωχ, η bright side κάνει διάλειμμα... Μπορεί να αναρωτηθεί κανείς γιατί επέλεξαν ένα τέτοιο κομμάτι, δεν τα ξέρουν όλοι, και το κομμάτι και το συγκρότημα; Δυστυχώς δεν τους ξέρουν όλοι, περισσότεροι μάλιστα στις μικρές ηλικίες μπορεί να ξέρουν τους Decades παρά τους Joy Division. Το χάσμα γενεών είναι ένα βαρέλι δίχως πάτο. (10)
Εκτός από τον ήχο των συγκροτημάτων μας θυμίζουν και τα ονόματα άλλα ονόματα. O Richard Fearless π.χ. μου θυμίζει ένα πανκ γκρουπ που δεν κατάφερε πολλά, τους Fearless Iranians from Hell. Αν υπήρχαν σήμερα μπορεί να το έκαναν Fearless Iraqis from Hell ή πιο ακραία Fearless Saudi Arabians from Shell.
Μην ξοδεύετε μπαταρία. Προσθέτοντας και διαιρώντας ο μέσος όρος είναι 8. Μια άλλη διαίρεση μας δίνει: 7 ονόματα απ'τα sixties, 4 από τα eighties, 3 από τα nineties.
